The strain (Season 4 -2017)

Σειρά τρόμου του FX, δημιουργία του Γκιγέρμο Ντελ Τόρο, με τους Κόρυ Στολ, Ντέηβιντ Μπράντλεϋ, Μία Μαέστρο, Κέβιν Ντουράντ, Τζόναθαν Χάυντ, Ρίτσανρτ Σάμμελ. Μια απόκοσμη δύναμη εμφανίζεται από το παρελθόν και μετατρέπει τους ανθρώπους σε άλογα βαμπίρ. Η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου και μόνο ένας πρώην υπάλληλος του Κέντρου Λοιμωδών με μια μικρή ομάδα αγωνιστών στέκει ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος και τον όλεθρο. Η προφανής απάντηση του Γκιγέρμο Ντελ Τόρο (στα βιβλία του οποίου βασίζεται και η σειρά) και του FX στο The walking dead εντυπωσίασε στην αρχή, αλλά ξεφούσκωσε στη συνέχεια. Ξεκινώντας με μυστήριο, αγωνία και έναν υπόγειο τρόμο μετάλλαξης να πλανάται πάνω από το Μανχάταν, η σειρά κορύφωσε το ενδιαφέρον των θεατών και κάποιων κριτικών που μιλούσαν αρχικά για αριστούργημα. Δεν χρειάστηκαν πολλά επεισόδια όμως για να φανούν οι αδυναμίες της. Κατ' αρχήν, καστ και χαρακτήρες δεν αρκούν για να κρατήσουν έντονο το ενδιαφέρον, καθώς οι διαπροσωπικές σχέσεις και το παρελθόν των ηρώων δεν παύουν να είναι σχετικά αδιάφορα. Οι αναφορές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί και την αρχική εμφάνιση του Κακού δεν είναι τελικά τόσο δυνατό χαρτί και παρά το μέγεθος του κινδύνου, η σειρά παραμένει αφελώς αυτιστική στον μικρόκοσμό της, χωρίς να καθιστά την απειλή παγκόσμια και τη γνώση αυτής ικανή να προκαλέσει πανικό. 

Η ανατροπή της τελευταίας στιγμής στο τέλος της τρίτης σαιζόν (όταν τελικά αποφασίστηκε ότι θα πηγαίναμε και για 4η) ανανέωσε την κατάσταση και το ενδιαφέρον για την επόμενη περίοδο, η οποία θα ήταν και η τελευταία. Και πράγματι, το περιβάλλον όπως διαμορφώνεται στα νέα επεισόδια είναι εντελώς εφιαλτικό, αρκούντως πρωτότυπο και ικανό να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Και πάλι, όμως, τα πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Κατ' αρχήν, η σειρά τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, γεγονός που ναι μεν είναι καλύτερο από τις προηγούμενες σαιζόν όπου μερικά πράγματα πήγαιναν με ρυθμό χελώνας, αλλά εδώ περάσαμε στο άλλο άκρο. Μια ιστορία που ενδεχομένως θα ήθελε δύο σαιζόν για παρουσιαστεί ολοκληρωμένα, εδώ στριμώχνεται στα 10 επεισόδια και κάπου χάνεις όλα τα καλά στοιχεία που υπάρχουν. Αφήστε δε που οι συμπτώσεις καλούνται να σώσουν τους ξέφρενους ρυθμούς, την ίδια στιγμή που χάνεται πολύτιμος χρόνος με άσκοπα φλας μπακ για το παρελθόν κάποιων χαρακτήρων. Ένας κόσμος του οποίου ηγούνται τα βαμπίρ, με σαφείς παραπομπές στην Κατοχή και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι ένα εξαιρετικό πλαίσιο αφήγησης που ανανεώνει την ιστορία, μένει όμως ανεκμετάλλευτο καθώς τα πάντα τρέχουν προς το αποφασισμένο φινάλε. Είναι σαφές πως το συγκεκριμένο κεφάλαιο θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη περίοδο ώστε να είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε, αλλά και να "χωνέψουμε" τις απώλειες κάποιων από το βασικό καστ, που εδώ απλά συμβαίνουν χωρίς τον απαιτούμενο χρόνο για συγκίνηση και δραματική κορύφωση. Και είναι κρίμα για μια σειρά με την υπογραφή του Γκιγέρμο Ντελ Τόρο, που είχε όλες τις περγαμηνές επιτυχίας στον χώρο της τηλεόρασης του φανταστικού και του τρόμου, τελικά να μην κάνει την ουσιαστική διαφορά. (6/10)