Final portrait (2017)

Ελληνικός τίτλος: Η τελευταία πινελιά

Κομεντί των Riverstone/Hanway, σε σκηνοθεσία Στάνλεϋ Τούτσι, με τους Τζέφρυ Ρας, Άρμι Χάμμερ, Τόνυ Σαλούμπ, Κλεμάνς Ποεζύ, Συλβί Τεστύ. 

Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης επίσκεψής του στο Παρίσι, το 1964, ο αμερικανός συγγραφέας και φιλότεχνος Τζέημς Λορντ συναντά τον διάσημο καλλιτέχνη και φίλο του Αλμπέρτο Τζιακομέτι, ο οποίος του ζητά να ποζάρει για ένα πορτραίτο. Εκείνος δέχεται μετά χαράς, για να διαπιστώσει, όμως, πως μια διαδικασία που υποθετικά θα κρατούσε όχι παραπάνω από δυο ημέρες, μετουσιώνεται σε διάλογο επί της γέννησης της τέχνης και μια "περιπέτεια" χαμένης στα χαώδη μονοπάτια ενός καλλιτεχνικού μυαλού. 

Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία επιτυγχάνει κυρίως χάρη στη χημεία των δύο πρωταγωνιστών της: του εξαιρετικού Τζέφρυ Ρας που αγνώριστος και καταβεβλημένος ερμηνεύει τον ρόλο του ιταλοελβετού εκκεντρικού ζωγράφου και γλύπτη Τζιακομέτι και του Άρμι Χάμμερ, στον άχαρο και αμήχανο ομολογουμένως ρόλο του συγγραφέα και μοντέλου του. Ένας συνεχής διάλογος επί της Τέχνης και της γέννησης ενός έργου, αυτή η "Τελευταία πινελιά" αποτελεί τη σύγκρουση δύο κόσμων, του υπαρκτού και αυτού της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Τζιακομέτι, πληθωρικά εκκεντρικός, πνιγμένος στον καπνό από τα τσιγάρα του, το κρασί και το φτηνό άρωμα από τις πόρνες που αγαπούσε να συγχνωτίζεται, μοιάζει να μην έχει επαφή με τον υπαρκτό κόσμο που ζούμε, καθώς βρίσκεται σε έναν διαρκή διάλογο με τα έργα του, τα οποία γεννιούνται και πεθαίνουν με ένα άγγιγμα των δαχτύλων του. 

Ο ηθοποιός Στάνλεϋ Τούτσι που περνά πίσω από την κάμερα και υπογράφει το σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του Τζέημς Λορντ "A Giacometti Portrait" αγκαλιάζει τους ήρωές του με αγάπη, σκιτσάροντας και αυτός με τη σειρά του το πορτραίτο τους, εμμένοντας σε αυτή τη χρονική στιγμή της ζωής τους, χωρίς να κουράζεται με πληροφορίες για το παρελθόν τους. Ενδεχομένως αυτό να ξενίζει έναν θεατή που δεν γνωρίζει λεπτομέρειες για τους χαρακτήρες, όμως οι διάλογοι είναι έντεχνα γραμμένοι ώστε να δίνουν τις απαραίτητες πληροφορίες. Η φωτογραφία του Ντάννυ Κοέν τον βοηθά στη δημιουργία αυτής της γεμάτης δημιουργική τρέλα ατμόσφαιρας στους τέσσερις τοίχους του ατελιέ του Τζιακομέτι, με μια παστέλ παλέτα, σχεδόν άχρωμη, όπως τα έργα του δημιουργού, που σου μεταφέρει και την παγωμάρα από την κρύα χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Έχει χιούμορ η ταινία, το οποίο υποβοηθά σε κάποιες σκηνές και το μοντάζ της Καμίλλα Τονιόλο που προσθέτει έναν ευρύτερο ρυθμό και δράση σε ένα κατά γενική ομολογία "θεατρικού" ύφους φιλμ. Καλοπαιγμένοι οι β' ρόλοι, αλλά απλά επικουρικοί, ενώ το φινάλε έχεις την αίσθηση πως έρχεται λίγο απότομα. Όμως, μολονότι δεν έχουμε να κάνουμε με μεγάλο σινεμά, η "Πινελιά" είναι ένα ειλικρινές και ευχάριστο φιλμ, με ψυχούλα, που σου δίνει και τροφή για σκέψη. Κι αυτό είναι, τελικά, που μετράει όταν βγαίνεις από το σινεμά.