Floride (2015)

Ελληνικός τίτλος: Ταξίδι στο Μαϊάμι

Δραματική κομεντί της Gaumont, σε σκηνοθεσία Φιλίπ Λε Γκαι, με τους Ζαν Ροσφόρ, Σαντρίν Κιμπερλαίν, Λωράν Λυκά, Αναμαρία Μαρίνκα, Κλεμάν Μεταγέ. 

Ο Κλωντ Λερμινιέ, 80 ετών και με εμφανή τα σημάδια της άνοιας, ζει μόνος του σε ένα μεγάλο σπίτι, με τη φροντίδα των γυναικών που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν, και στις οποίες κάνει τη ζωή κόλαση. Καθώς αρνείται να παραδεχτεί την κατάσταση της υγείας του, κάνει τα αδύνατα-δυνατά να επιστρέψει στη χαρτοβιομηχανία του (την οποία πλέον διοικεί η κόρη του), την ίδια στιγμή που η καθημερινότητά του κυριαρχείται από παραξενιές και ιδιοτροπίες. Μεγαλύτερη από όλες, είναι η προτίμησή του σε μια συγκεκριμένη μάρκα χυμού πορτοκαλιού, τη Floride (Φλόριδα). Ο λόγος που αρνείται να πιει οποιονδήποτε άλλον χυμό είναι πως η μικρότερή του κόρη έχει μετακομίσει εδώ και πολλά χρόνια με τον άντρα της στο Μαϊάμι της Φλόριδας, εκεί όπου βγαίνουν τα καλύτερα πορτοκάλια. Μόνο που η ξενιτεμένη κόρη του δεν επικοινωνεί πια μαζί του και γι'αυτό κατηγορεί τη μεγάλη της αδελφή, λόγω ενός καυγά που είχαν. Αυτό που δεν γνωρίζει, όμως, είναι πως η η κόρη του έχει σκοτωθεί εδώ και χρόνια σε τροχαίο στην Αμερική, γεγονός που του αποκρύπτουν ώστε να μην επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του. 

Από το θεατρικό "O πατέρας" του Φλοριάν Ζελλέ, που ανέβηκε στο Παρίσι το 2012, ο Φιλίπ Λε Γκαι (που συνυπογράφει το σενάριο με τον Ζερόμ Τονέρ) πλάθει μια αμιγώς κινηματογραφική ατμόσφαιρα, μακριά από τις συμβάσεις του πρωτότυπου υλικού του και στήνει μια ενδιαφέρουσα χορογραφία χαρακτήρων, αληθοφανών μέσα στην υπερβολή της μυθοπλασίας τους, με πρώτο και καλύτερο έναν εξαιρετικό Ζαν Ροσφόρ, στον ρόλο του κουρασμένου και κάπως χαμένου 80χρονου Κλωντ. Με έναν ρόλο που του πηγαίνει γάντι, ο Ζαν Ροσφόρ δίνει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία που ακροβατεί από την κωμωδία στο δράμα, χωρίς εκφραστικές υπερβολές. Συνετή επιλογή η προσγειωμένη Σαντρίν Κιμπερλαίν στον ρόλο της κόρης του, ενδιαφέρουσα και η παρουσία της Αναμαρία Μαρίνκα, στον ρόλο της Ρουμάνας που τον προσέχει. Τρυφερό, ανθρώπινο και βαθιά συγκινητικό, το έργο κλέβει ευχάριστα τις εντυπώσεις, ενώ σηματοδοτεί την τελευταία εμφάνιση του Ζαν Ροσφόρ στον κινηματογράφο.