Un beau soleil intérieur (2017)

Ελληνικός τίτλος: Η λιακάδα μέσα μου.

Δραματική κομεντί της Films Distribution, σε σκηνοθεσία Κλαιρ Ντενί, με τη Ζυλιέτ Μπινός και τους Ξαβιέ Μπωβουά, Φιλίπ Κατρίν, Ζοσιάν Μπαλασκό, Σαντρίν Ντυμά, Νικολά Ντυβωσέλ, Αλέξ Ντεκά, Μπρυνό Πονταλυντέ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι. 

Η Ιζαμπέλ είναι μια μεσήλικας καλλιτέχνις, με μια κόρη 10 ετών και χωρισμένη με τον άντρα της, με τον οποίο όμως διατηρούν μια ανοιχτή σχέση. Απογοητευμένη από την πορεία που έχει πάρει η ζωή της, η Ιζαμπέλ ψάχνει απεγνωσμένα να βρει την έννοια της ζωής και την ευτυχία πηδώντας (κυριολεκτικά) από τον έναν άντρα στον άλλον, με αποτέλεσμα να νιώθει διαρκώς προδομένη και απογοητευμένη.

Προσωπικά, έχω μια περίεργη σχέση αγαπημίσους με τη σκηνοθέτιδα Κλαιρ Ντενί. Πρέπει να έχω δει τις περισσότερες ταινίες της, από το υψηλής οπτικής αισθητικής, αλλά ψυχρό συναισθηματικά "Beau travail" του 1999 έως το οικογενειακό δράμα αντιπαθών χαρακτήρων "Λευκή υπεροχή" του 2009. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τις ταινίες της, καθώς μολονότι ανέκαθεν με ιντριγκάριζαν τα θέματά τους, ουδέποτε με κέρδιζαν οι ήρωές τους και τα ζόρια τους. Σύγκρουση αισθητηρίου και αντίληψης; Μπορεί. Έχει σαφέστατα ματιά, η ίδια. Και Λόγο με ουσία. Και προβληματισμό. Επίσης δεν μπορώ να μην της αναγνωρίσω πως ξέρει να "χορογραφεί" τους ηθοποιούς της και την ίδια στιγμή να τους αφήνει, αυτοσχεδιαστικά σχεδόν, ελεύθερους να δημιουργήσουν. Οι χαρακτήρες που πλάθει, όμως, είναι τόσο αντιπαθείς. Μα τόσο αντιπαθείς! Και το πρόβλημα δεν είναι πως απλά αδυνατείς να ταυτιστείς μαζί τους, αλλά πως έχεις την αίσθηση πως καλά κάνουν και τα παθαίνουν όσα παθαίνουν. Θα μου πείτε, αυτό ενδεχομένως να θέλει να περάσει ως σχολιασμό. Ίσως. Οι ήρωές της μοιάζουν να είναι αστοί χωρίς ουσία, με τα ενδιαφέροντά τους να δείχνουν τετριμμένα και ασήμαντα, ενώ την ίδια στιγμή τούς ταλανίζουν τη ζωή. Κι εσύ κάθεσαι και αναρωτιέσαι "γιατί";

Ας πάρουμε για παράδειγμα τούτην εδώ την ταινία, αφού με αφορμή αυτήν τη "Λιακάδα" γράφονται και αυτές οι γραμμές. Η Ιζαμπέλ τυρανιέται όσο διαρκεί το φιλμ και δεν μπορεί να βρει την ευτυχία, αυτή τη λιακάδα μέσα της που θα τη γαληνέψει. Γιατί, όμως, τυρανιέται; Επειδή έχει του αυτού της τον χαβά, γι'αυτό (με το συμπάθιο κιόλας). Στο μυαλό της έρωτας, οργασμός και ευτυχία είναι ταυτόσημα. Τη νοιάζει τόσο πολύ να είναι με κάποιον (όποιος και νά 'ναι) γιατί έτσι θεωρεί ότι θα ευτυχήσει, ενώ στην πραγματικότητα αναλώνεται. Και το συζητάει, κιόλας.Θεέ μου, πόσο το συζητάει. Ακατάπαυστα. Κοινοτοπίες της μπουρζουαζίας, σε αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης και αποτέλεσμα μηδέν. 

Μην με παρεξηγείτε, όμως. Η φλυαρία αφορά στην ηρωίδα και όχι στην ταινία, στην οποία σαφέστατα και βρήκα αρετές. Κατ' αρχήν είναι η Ζυλιέτ Μπινός, σε μια άριστη ερμηνεία, σαφέστατα και ολοκληρωτικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Είναι αγνώριστη, πραγματικά. Από τον τόνο της φωνής και τον τρόπο που περπατάει ή κάθεται, είναι μια άλλη γυναίκα, εντελώς. Άμυαλη, πεζή, κενή συναισθημάτων και έρμαιο των αντρών. Είναι και η εμφάνιση του Νικολά Ντυβωσέλ που είναι εξαιρετική, στον ρόλο του, επίσης βαρεμένου, ταλαντούχου, παντρεμένου και όμορφου ηθοποιού που ερωτεύεται. Οι μεταξύ τους σκηνές είναι ποίημα, με την κάμερα της Ανιές Γκοντάρ να καδράρει τόσο κοντά που σχεδόν νιώθεις την ανάσα τους. Επίσης εξαιρετική βρήκα και τη σκηνή στο μπαρ με τον έτερο γκόμενο και επίσης παντρεμένο τραπεζικό (Ξαβιέ Μπωβουά) με το κάδρο να πλανάται από τον έναν στον άλλον, σαν να τους ανιχνεύει και να διερωτάται για όσα λέγονται. Αν το θυμηθείτε, προσέξτε και το τρίτο -σχεδόν βουβό- πρόσωπο στη σκηνή αυτή, τον μπάρμαν και θαυμάστε πόσο άρτια είναι στημένος. Και φυσικά είναι και η τελευταία σκηνή του φιλμ, αυτός ο διάλογος με το μέντιουμ (Ζεράρ Ντεπαρντιέ), όπου πραγματικά θα θαυμάσετε σπουδαίες ερμηνείες.

Έχει λοιπόν εξαιρετικές στιγμές (ερμηνευτικά κυρίως), όλο μαζί, όμως, μοιάζει ανούσιο, όπως οι εσωτερικές αναζητήσεις της πρωταγωνίστριάς του που εξακολουθεί να έχει τον χαβά της. Να το εκλάβουμε ως σάτιρα των αισθηματικών κομεντί-σήμα κατατεθέν του γαλλικού σινεμά δια χειρός Κλαιρ Ντενί. Μπορεί και να είναι. Αλλά μόνο η ίδια το ξέρει.