The snowman (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ο χιονάνθρωπος

Αστυνομικό θρίλερ της Universal, σε σκηνοθεσία Τόμας Άλφρεντσον, με τους Μάικλ Φασμπέντερ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Κλόε Σέβινιυ, Βαλ Κίλμερ, Σαρλότ Γκαινσμπούργκ, Τζ. Κ. Σίμμονς, Γιόνας Κάρλσον, Τζέημς Ντ' Άρσυ, Τόμπυ Τζόουνς. 

Ένας αλκοολικός αστυνομικός στο Όσλο, που έχει παρατήσει όλη του τη ζωή, δείχνει ξαφνικά ενδιαφέρον για την υπόθεση εξαφάνισης μιας παντρεμένης γυναίκας που χάθηκε ξαφνικά χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Η αλήθεια είναι πως μπορεί να τον βάζει στην πρίζα μια νέα, υπερκινητική και πολύ φιλόδοξη συνάδελφός του, αλλά το ενδιαφέρον του κινητοποιείται από μια κάρτα που λαμβάνει, απεσταλμένη από κάποιον που δείχνει να τον γνωρίζει πολύ καλά και ο οποίος τον καλεί να φτιάξουν έναν χιονάνθρωπο.

Ο Μάικλ Φασμπέντερ, αλαζόνας νάρκισσος όπως πάντα, αλλά ταλαντούχο παιδί με αστέρι που το αγαπάει η κάμερα, ενδύεται τον ρόλο του αστυνόμου Χάρρυ Χόλε, ήρωα σειράς μυθιστορημάτων μυστηρίου του συγγραφέα Τζο Νέσμπο (Γιου Νέσμπε πρέπει να προφέρεται, αλλά τρέχα-γύρευε). Ευχή και κατάρα, όπως αποδείχθηκε η κινηματογραφική μεταφορά του συγκεκριμένου μπεστ-σέλερ, αφού η ταινία μοιάζει να απογοητεύει όλους όσοι το διάβασαν. Εγώ, πάλι, που δεν είχα διαβάσει το βιβλίο, μια χαρά πέρασα. Ούτε πρόκειται να ανοίξω την ατέρμονη κουβέντα περί κινηματογραφικών διασκευών και τι είναι καλύτερο, η ταινία ή το βιβλίο, και όλα τα συναφή. Μήλα-πορτοκάλια κατά τη γνώμη μου. Ότι υπάρχει ο κίνδυνος μιας συγκεκριμένης προσμονής αυτών που γνωρίζουν το πρωτότυπο υλικό, είναι λογικό και αναμενόμενο, το να κρίνεις, όμως, μια οποιαδήποτε ταινία με βάση τις προσδοκίες των αναγνωστών του βιβλίου, είναι απλά άδικο. Άλλωστε οι προσδοκίες του καθενός είναι εντελώς διαφορετικές. Οπότε, τέλος η συζήτηση για το βιβλίο.

Ας δούμε, λοιπόν, την ταινία. Ένα καλό αστυνομικό είναι και τίποτα περισσότερο. Δεν σε προσβάλλει, δεν σε κουράζει, δεν σε απογοητεύει, αλλά δεν σε συναρπάζει κιόλας. Ή για να το πω πιο σωστά, σου χτίζει προσδοκίες που συναρπάζουν, αλλά τελικά δεν τις εκπληρώνει όπως σε αφήνει να νομίζεις. Όλα γίνονται αξιοπρεπώς και μετριοπαθώς. Έχει πολύ καλή ατμόσφαιρα, την οποία στηρίζουν η φωτογραφία του Ντιόν Μπέεμπε και η μουσική του Μαρκ Μπελτράμι, έχει καλό καστ ηθοποιών που παίζουν όλοι αξιοπρεπώς, έχει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία (με έξυπνα μπρος-πίσω παιχνίδια στον χρόνο) που κορυφώνεται σταδιακά, αλλά που δυστυχώς δεν φτάνει ποτέ σε οργασμό. Νιώθεις λίγο να ξεφουσκώνεις στο τέλος, και μολονότι υπάρχει η ανατροπή που θέλει να κάνει την έκπληξη, μένεις με ένα "καλά, εντάξει" μέσα σου. Με στενοχώρησε ο Βαλ Κίλμερ στην ταινία. Πόσο κακογέρασε αυτό το τόσο όμορφο παλικάρι.