The promise (2016)

Ελληνικός τίτλος: Η μεγάλη υπόσχεση

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Τέρρυ Τζωρτζ, με τους Όσκαρ Άιζακ, Σαρλότ Λε Μπον, Κρίστιαν Μπέηλ, Μαργουάν Κενζαρί, Σοχρέ Αντασλού, Άντζελα Σαραφυάν, Τομ Χολλάντερ, Τζέημς Κρόμγουελ, Ζαν Ρενό. 

Παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μικαέλ Μπογκοσιάν φεύγει από το χωριό του και πηγαίνει με τα λεφτά της προίκας που εισέπραξε για τους αρραβώνες του να σπουδάσει ιατρική στην Κωνσταντινούπολη. Στο σπίτι τού θείου του όπου μένει, γνωρίζει την Άνα Κεσαριάν, μια όμορφη νεαρή κοπέλα που φροντίζει τα μικρά ξαδέλφια του, αλλά και τον σύντροφό της, τον αμερικανό δημοσιογράφο του Associated Press, Κρις Μάγερς. Ο Μικαέλ και η Άνα δείχνουν να έρχονται όλο και πιο κοντά, με τα αισθήματά τους να γίνονται ανεξέλεγκτα την ίδια περίοδο που οι Τουρκικές Αρχές αρχίζουν την προσεκτικά μελετημένη "μετακίνηση" των αρμένικων πληθυσμών. 

Πρόκειται για τυπικό και αγαπημένο δείγμα ιστορικού δράματος που χρησιμοποιεί περίτεχνα τον έρωτα των τριών ανθρώπων για να αφηγηθεί παράλληλα και τα ιστορικά γεγονότα, που ακόμα συγκλονίζουν. Συμπαραγωγή Ισπανίας και Αμερικής, με γυρίσματα στη Μάλτα, την Πορτογαλία και την Ισπανία (φαντάζομαι του τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού δεν θα έσπευδε να δώσει μετά χαράς άδεια για τα γυρίσματα στην Κωνσταντινούπολη) η ταινία είναι πλούσια παραγωγή, φροντισμένη, και με καλούς ηθοποιούς στους βασικούς αλλά και τους β' ρόλους. Σαφέστατα ξεχωρίζει ο Όσκαρ Άιζακ, στον ρόλο του αρμένιου φαρμακοποιού που θέλει να γίνει γιατρός και τελικά βρίσκεται να ηγείται άτυπα της εξόδου των πατριωτών του από τη γη τους. Με φυζίκ που φέρνει στον ήρωα που υποδύεται, στιβαρή παρουσία και πρόσωπο που το θέλει ο φακός, δίνει μια μεστή ερμηνεία, και μεταμορφώνεται από απλοϊκό χωριατόπαιδο σε ήρωα ευαίσθητο, αποφασιστικό και τραγικό ταυτόχρονα. Καλοβαλμένος και ο Κρίστιαν Μπέηλ στον ρόλο του δημοσιογράφου-παρατηρητή, που καταγράφει τα γεγονότα, με ματιά ψυχρή είναι η αλήθεια, ακόμα κι όταν τα γεγονότα αυτά τον αφορούν άμεσα, κουβαλώντας υπόγεια και την έπαρση της πατρίδας Αμερικής. Έχει ενδιαφέρον ο ρόλος του, γιατί μολονότι τον παίρνουν και τον σηκώνουν όλα όσα συμβαίνουν, εκείνος μοιάζει ατάραχος, κρατώντας την απόσταση του αντικειμενικού παρατηρητή, με την οποία είχε μάθει να πορεύεται. Στη συναισθηματική φόρτιση της ταινίας συνεισφέρουν τα μάλα και οι μελωδίες του Γκαμπριέλ Γιαρέντ, ενώ στους τίτλους τέλους το τραγούδι ερμηνεύει ο πρόωρα χαμένος Κρις Κορνέλ.

Αν θελήσω να γίνω λίγο πιο αυστηρός με την ταινία στις λεπτομέρειές της, θα αναφέρω τη σύμβαση των Αγγλικών που εκφέρονται με προφορά για να καταλάβουμε ότι μιλάνε μια άλλη γλώσσα, σύμβαση που με εκνευρίζει αφάνταστα, αλλά μάλλον θα πρέπει να το δω με τον ψυχολόγο μου, αφού είναι κοινώς αποδεκτή στο σινεμά. Η σχέση των δύο αντρών που μοιράζονται την ίδια γυναίκα κρίνω πως ήθελε λίγη περισσότερη δουλίτσα, ούτως ώστε να αναδειχθεί περισσότερο το μεταξύ τους δράμα, ενώ το φινάλε κρατά μια αξιοπρέπεια στην τραγωδία και δεν την αφήνει να κορυφωθεί. Να το πω πιο απλά, δακρύζεις ενώ θα έπρεπε να κλαις με λυγμούς. Είναι, όμως τόσο συναρπαστική η ιστορία και τόσο καλά δοσμένη μέσα στο εξίσου τραγικό ιστορικό πλαίσιο, που τις λεπτομέρειες αυτές τις ξεπερνάς και αφήνεσαι στους ρυθμούς της. Να πω, τέλος. πως ο Μαργουάν Κενζαρί, ο τούρκος φίλος των δύο αντρών, είναι ο ηθοποιός στον οποίο η Disney εμπιστεύθηκε τον ρόλο του Τζαφάρ στο ρημέικ με ηθοποιούς της ταινίας κινουμένων σχεδίων "Αλαντίν".