The Bourne legacy (2012)

Ελληνικός τίτλος: Η κληρονομιά του Μπορν

Περιπέτεια της Universal, σε σκηνοθεσία Τόνυ Γκίλρόυ, με τους Τζέρεμυ Ρέννερ, Ρέητσελ Βάις, Σκοτ Γκλεν, Έντουαρντ Νόρτον, Κόρεϋ Στολ, Όσκαρ Άιζακ. 

Με τα μυστικά προγράμματα των κρυφών επιχειρήσεων της CIA να έχουν αποκαλυφθεί, όπως είχαμε δει στο τελευταίο μέρος της αρχικής τριλογίας του Τζέησον Μπορν, η οριστική απόφαση που λαμβάνεται είναι να τερματιστούν όλα και μαζί τους να "τερματιστούν" και οι πράκτορες που τα απαρτίζουν. Αυτό, όμως, δεν το γνωρίζει ο Άαρον Κρος, πράκτορας ενός παράλληλου πειραματικού προγράμματος με αυτό που είχε δημιουργήσει τον Τζέησον Μπορν, ο οποίος από μια απλή εκπαιδευτική αποστολή πρέπει ξαφνικά να σώσει τη ζωή του. 

Με την απόφαση ήδη τελεσίδικη για την ολοκλήρωση της σειράς των ταινιών του Μπορν (εντάξει, το 2016 άλλαξαν γνώμη, αλλά το 2012 η απόφαση ήταν οριστική), η Universal έψαχνε τρόπους να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία της με διαφορετικούς τρόπους. Η ιδέα του origin story είχε αποκλειστεί, εφόσον ο Ματ Ντέημον δεν θα πρωταγωνιστούσε και θα ήταν γελοίο να βλέπαμε τον ήρωα με άλλο πρόσωπο, οπότε οι παραγωγοί κατέληξαν στην έξυπνη -ομολογουμένως- ιδέα του spin-off, μιας ταινίας με παράλληλη δράση δηλαδή, αλλά με άλλους ήρωες βγαλμένη μέσα από το σύμπαν του Μπορν και τοποθετημένης χρονικά την ίδια περίοδο με το φινάλε του τρίτου φιλμ. Και μολονότι πολλοί στάθηκαν διστακτικοί απέναντι στο εγχείρημα, με τους fan των πρώτων ταινιών να αντιμετωπίζουν την ιδέα με καχυποψία και έτοιμοι να την κατασπαράξουν, το αποτέλεσμα δικαίωσε τους δημιουργούς. Η "Κληρονομιά" κεφαλαιοποιεί σωστά το σύμπαν των πρώτων ταινιών, αλλά δεν το καπηλεύεται, ενώ η ιστορία στέκει μια χαρά και από μόνη της, υπό την έννοια ότι είναι ολοκληρωμένη και θα μπορούσε να είναι και αυτοτελής. Ο Τζέρεμυ Ρέννερ (τον οποίο βρίσκω γενικά συμπαθέστατο) παρουσιάζει έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα, την ίδια στιγμή που η Ρέητσελ Βάις σαπορτάρει με τον χαρακτήρα της την ιστορία ουσιαστικά και δεν είναι απλά η συνεργάτιδα του πρωταγωνιστή. Άριστη η οικονομία των σκηνών δράσης, οι οποίες δίνουν στην ταινία τους απαραίτητους χρόνους για να ανασάνει μεταξύ των καταδιώξεων, αληθοφανής η προσέγγιση (με όλες τις συμβάσεις μιας δυνατής χολυγουντιανής ταινίας δράσης), ενώ προστιθέμενη αξία της προσδίδει και το προσεκτικά επιλεγμένο δυνατό καστ β' ρόλων. Προσωπικά, τη βρήκα περισσότερο απολαυστική από το υπερφορτωμένο "Τελεσίγραφο" που ολοκλήρωσε την αρχική τριλογία.