Suburbicon (2017)

Θρίλερ σε σκηνοθεσία Τζωρτζ Κλούνεϋ με τους Ματ Ντέημον, Τζούλιαν Μουρ, Νόα Τζουπ, Όσκαρ Άιζακ, Γκάρυ Μπασαράμπα. 

Καλοκαίρι 1959, στην ειδυλλιακή πόλη του Suburbicon, όπου όλα φαντάζουν ρόδινα και τεχνικολόρ σαν διαφήμιση απορρυπαντικού, η δολοφονία της γυναίκας του Γκάρντνερ Λοτζ από δύο διαρρήκτες συνταράσσει τα πλήθη. Ίσως, όμως, όχι τόσο πολύ όσο η έλευση μιας οικογένειας εγχρώμων που ρίχνει τους (χρωματικούς) τόνους στον επίγειο παράδεισο των λευκών, χαμογελαστών Αμερικανών. Το περίεργο είναι πως όταν η Αστυνομία καλεί τον χήρο Λοτζ και τη δίδυμη αδελφή της νεκρής γυναίκας του να αναγνωρίσουν τους πιθανούς υπόπτους στο αστυνομικό τμήμα, αμφότεροι αρνούνται πως στέκουν εκεί μπροστά τους, γεγονός που ξενίζει τον μικρό του γιο. 

Είναι από τις ταινίες που σε πιάνουν στα πράσα. Έτσι, απλά. Τίποτα απολύτως, από το τρέηλερ ή τα πρώτα λεπτά του φιλμ, δεν σε προϊδεάζει για αυτό που θα επακολουθήσει. Θα μου πείτε, εφόσον το σενάριο συνυπογράφουν οι αδελφοί Κοέν, τι περίμενες εσύ; Έχετε τα δίκια σας. Έτσι, από οικογενειακό δράμα κοινωνικού σχολιασμού, το φιλμ κατρακυλάει σε έναν βούρκο από ψέματα, αποκαλύψεις, μυστικά, βία και αίμα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί μια ψυχρή, ειρωνική ματιά που κάνει τα τεκταινόμενα επί της οθόνης ακόμα πιο σκληρά. 

Εντυπωσιακός ο Ματ Ντέημον, αρκούντως αγνώριστος, με απόλυτη συναίσθηση όχι μόνο του χαρακτήρα του, αλλά και της χρονικής περιόδου όπου εκείνος δρα. Η δε αναπαράσταση της εποχής έρχεται και κουμπώνει γάντι σε αυτό το τύπου 'Στέπφορντ" περιβάλλον, όπου ανά πάσα στιγμή περιμένεις να ξεπροβάλλει η Λούσιλ Μπωλ από τη  γωνία (αλλά με χασαπομάχαιρο). Η φωτογραφία του Ρόμπερτ Έλσγουιτ τυφλώνει με την καρτποσταλική παλέτα της από χρώματα λιθογραφίας, ψεύτικα όσο και οι κάτοικοι αυτής της πόλης. Την ίδια στιγμή, η μουσική του Αλεξάντρ Ντεπλά παίζει με χιτσκοκικά μοτίβα και κιτς αναφορές σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σήριαλ αγωνίας εκείνης της εποχής, κυρίαρχη και ρυθμική μέσα στην υπερβολή της. Φευγάτη η ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ, με μια υπόγεια παράνοια που καραδοκεί να ξεσπάσει, σαρωτικός στη σύντομη εμφάνισή του ο Όσκαρ Άιζακ ενώ τις εντυπώσεις κλέβει ο 11χρονος Νόα Τζουπ, στον ρόλο του μικρούλη Νίκυ.

Ο Τζωρτζ Κλούνεϋ πίσω από την κάμερα (αλλά και συνεργάτης στο σενάριο) εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη χημεία του με τους αδελφούς Κοέν και τον Ματ Ντέημον, με αποτέλεσμα να μπαίνει αμέσως στο κλίμα και μάλιστα πλήρως απενοχοποιημένος. Κατευθύνει σωστά τους ηθοποιούς του, τοποθετεί με ακρίβεια εποχής την κάμερα συμβάλλοντας επιπλέον στο ρετρό ύφος και δίνει ρυθμό στο φιλμ που οδηγεί σταδιακά στην κορύφωση, χωρίς άγχος ούτε εφετζίδικη διάθεση. Μοναδική μου ένσταση συνολικά, η παράλληλη ιστορία με τη νεοαφιχθείσα οικογένεια των μαύρων, η οποία, πέραν της συναισθηματικής φόρτισης και οργής που σου προκαλεί, δεν βλέπω να συνδέεται με την κεντρική αφήγηση ή να εξυπηρετεί ουσιαστικά στην εξέλιξη της υπόθεσης, πέραν του προφανούς "αλλού χτυπούν τα τύμπανα κι αλλού γεννούν οι κότες". Απρόσμενα απολαυστικότατο.