Ο κράχτης (1964) (Α/Μ)

Δραματική ταινία της Φοίνιξ Φιλμ, σε σκηνοθεσία Κώστα Ανδρίτσου, με τους Γιώργο Φούντα, Μάρω Κοντού, Ελένη Ανουσάκη, Τάκη Εμμανουήλ, Γιώργο Μούτσιο, Γιάννη Βόγλη, Νίκη Τριανταφυλλίδη. 

Τοπικός ήρωας στη γειτονιά για τη δράση του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και εργάτης στο εργοστάσιο που ουσιαστικά τρέφει την περιοχή, ο Τάσος στέκει πρώτος στο πλευρό των συναδέλφων του όποτε παραστεί ανάγκη. Με την όμορφη κληρονόμο του εργοστασίου να τον φλερτάρει ανοιχτά, εκείνος προσπαθεί να διατηρήσει τη θέση του, έως ότου, για χάρη της αδελφής του, αποφασίζει να ενδώσει. Μολονότι πίστευε πως με τον τρόπο αυτό θα βοηθούσε την οικογένειά του και τους άλλους εργαζόμενους, τα μυστικά της ιδιοκτήτριας και η συμπεριφορά της αδελφής του τον οδηγούν στην καταστροφή. 

Είναι από ιστορία του Νίκου Φώσκολου αυτή εδώ η ταινία, η οποία έχει κάμποσες αρετές. Πρωτίστως, μιλάει ανοιχτά. Αρκούντως προχωρημένο για την εποχή της (και αναμφισβήτητα ακατάλληλο), το έργο καταπιάνεται με τα ναρκωτικά, τη σεξουαλική εξάρτηση και έναν βρώμικο κόσμο κάμποσο ρεαλιστικό και ουδόλως ωραιοποιημένο όπως το συνήθιζε το σινεμά της εποχής. Παράλληλα, δε, περνάει και έννοιες συναδελφικής αλληλεγγύης και εργατικών δικαιωμάτων σε χρόνια δύσκολα για την Ελλάδα. Το σενάριο ρέει γρήγορα και οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι με αποτέλεσμα συμπαθείς και προσγειωμένες (ως επί τω πλείστον) ερμηνείες, μολονότι δεν ξεφεύγουν και από τα υπερβολικά δραματικά κλισέ της εποχής. Σπάνια σέξυ εμφάνιση για τη Μάρω Κοντού, δυναμική η Ελένη Ανουσάκη, στιβαρός όπως πάντα ο Γιώργος Φούντας. Τεχνικά, έχει τα θεματάκια της που της στερούν την απαιτούμενη δυναμική, ενώ προς το τραγικό φινάλε διακρίνονται τα γνωστά φωσκολικά τεχνάσματα. Είναι πάντως πολύ ευχάριστη έκπληξη να βλέπεις μια καλοστημένη γενικά ταινία που τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και που ξεφεύγει από την κλασσική θεματογραφία. Το λογότυπο της εταιρείας παραγωγής με τον φοίνικα είναι αλήθεια πως σε σκιάζει λίγο όπως εμφανίζεται στην αρχή.