Good time (2017)

Περιπέτεια των Memento/Hercules, σε σκηνοθεσία Μπέννυ & Τζος Σάφντι, με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπέννυ Σάφντι, Τζένιφερ Τζέησον Λη, Ταλία Γουέμπστερ, Μπαρκάντ Αμπντί, Νέκρο. 

Ο Κόνι Νίκας πάντοτε πρόσεχε τον αδελφό του τον Νικ. Παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες, ο Νικ αντιδρά συναισθηματικά στα ψυχιατρικά τεστ όπου υποβάλλεται (είχε γίνει κάπως βίαιος με τη γιαγιά του που τον αναθρέφει), κι αυτός είναι ο λόγος που ο αδελφός του τον παίρνει από το ιατρείο με σκοπό να φύγουν οι δυο τους μακριά, αμέσως μετά από μια ληστεία τράπεζας που έχει οργανώσει. Κι ενώ το σχέδιό του δείχνει να πηγαίνει καλά στην αρχή, μέσα σε δευτερόλεπτα τα πάντα στραβώνουν και ο Κόνι ζει την πιο μεγάλη μέρα της ζωής του. 

Είναι μια σκέτη φρεσκαδούρα αυτή η ταινία, με μια σειρά από καλοεπιλεγμένα συστατικά που δείχνουν να λειτουργούν άψογα στο σύνολό τους. Μάλιστα, σε κάνει χαρούμενο για πολλούς λόγους... Κατ' αρχήν πρόκειται για μια ακόμη παραγωγή της Hercules Fund, της εταιρείας του Πάρι Κασιδόκωστα Λάτση και του Τέρρυ Ντάγκας, η οποία φαίνεται να κάνει επιλεγμένα βήματα τόσο σε mainstream μεγάλες παραγωγές (American made), όσο και σε πιο indie καταστάσεις, όπως αυτή εδώ η ταινία. Τα δύο αδέλφια που τη σκηνοθετούν, ο Μπέννυ και ο Τζος Σάφντι, έχουν πολλές φορές συνεργαστεί στο παρελθόν, πρωτίστως ως μικρομηκάδες και ντοκυμανταιρίστες. Το Good Time είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους μυθοπλασία τους (είχε προηγηθεί το άγνωστο σε εμάς Heaven Knows What του 2014) και ομολογουμένως εντυπωσιάζει αλλά και δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον. Κι αυτό γιατί κόντρα στις επιταγές του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά που πνίγει τις ταινίες του με μια διάχυτη μιζέρια θεματολογική και αισθητική, τα αδέλφια Σάφντι κατορθώνουν να κρατήσουν αυτήν την "ανεξαρτησία" στο ύφος της κινηματογράφησής τους, αλλά με τον αέρα και το στυλ μιας mainstream παραγωγής. Με άλλα λόγια, το Good Time, με ένα σενάριο (Ρόναλντ Μπρόνστάιν & Τζος Σάφντι) που στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη και μιας άλλης εταιρείας πανεύκολα θα γινόταν μπλοκμπαστεριά της σειράς τίγκα στις χαριτωμενιές και στις εξυπνάδες, εδώ μετατρέπεται σε μια ώριμη και ενήλικη περιπέτεια που ζουμάρει ταυτόχρονα και στους ανθρώπους της. Δεν της λείπει η δράση, η αγωνία και οι ανατροπές ούτε λεπτό (το λάθος στο νοσοκομείο είναι ευφυέστατο σεναριακά), όμως αποφεύγει κάθε παγίδα εύκολου εφηβικού εντυπωσιασμού και πλακίτσας, ενώ ταυτόχρονα πλάθει χαρακτήρες. Αυτό που επίσης αναγνώρισα με χαρά στην ταινία είναι πως αποφεύγει την υπερβολική έκθεσή μας σε βία (κάτι που επίσης θα μπορούσε να είχε κάνει πανεύκολα κάποιος άλλος), μολονότι είναι παρούσα.

Άλλο ένα σημείο που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι πως επιτέλους ο Ρόμπερτ Πάτινσον βρίσκει έναν ρόλο που του επιτρέπει να αποτινάξει ολοκληρωτικά από πάνω του το Twilight παρελθόν του. Με την ταινία όλη επάνω του, αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή, υπηρετώντας απόλυτα τον χαρακτήρα του, χωρίς να θέλει να δείχνει όμορφος, έξυπνος ή γοητευτικός. Ένας κόντρα action hero, παρά τη θέλησή του, ο Κόνι περνάει τα πάνδεινα για να βοηθήσει τον αδελφό του, χρησιμοποιώντας κάθε πράγμα και κάθε άνθρωπο που βρίσκονται στον δρόμο του, χωρίς να διστάζει λεπτό. Με λεπτές αποχρώσεις χιούμορ, σενάριο και διάλογοι υπηρετούν την ιστορία, ενώ η φωτογραφία του Σων Πράις Γουίλλιαμς απεικονίζει μια καθ'όλα άγνωστη Νέα Υόρκη, εκμεταλλευόμενη και μια ολίγον αλλόκοτη χρωματική παλέτα. Μοντάζ (Ρόναλτ Μπρόνστάιν & Μπέννυ Σάφντι) και μουσική (Ντάνιελ Λόπατιν) ενισχύουν τους γρήγορους ρυθμούς του φιλμ και της ιστορίας και το κυριότερο χωρίς εξυπνάδες του στυλ "κοιτάξτε τι ωραία που το κάνω". Και ο Μπέννυ Σάφντι στον ρόλο του "ιδιαίτερου" αδελφού με εντυπωσίασε πραγματικά, και μάλιστα η έναρξη και το φινάλε με αυτόν παρόντα -χωρίς να θέλω να αποκαλύψω κάτι- εμπεριέχουν συνδυαστικά μια τραγικότητα και μια ειρωνεία σε σχέση με τον άλλο αδελφό και το μάταιο των πράξεών του. Α, και για να μην το ξεχάσω, στην καταγωγή τους τα δύο αδέλφια είναι Έλληνες. Απολαυστικότατη ταινία που πρέπει να την ανακαλύψετε.