Chevalier (2015)

Δραματική ταινία των Faliro House/Wild Bunch, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, με τους Γιώργο Κέντρο, Σάκη Ρουβά, Γιώργο Πυρπασόπουλο, Πάνο Κορώνη, Μάκη Παπαδημητρίου, Βαγγέλη Μουρίκη. 

Έξι άντρες σε ένα γιωτ, λίγο πριν την επιστροφή τους στην Αθήνα, αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι για να περάσουν την ώρα τους. Θα πρέπει να αποδείξουν τις ικανότητες και την υπεροχή τους όχι μόνο σε συγκεκριμένες δοκιμασίες που υποβάλλονται, αλλά και με την ευρύτερη συμπεριφορά τους, ακόμη κι όταν δεν ξέρουν ότι περνούν από έλεγχο. Έπαθλο του παιχνιδιού που θα αναδείξει τον καλύτερο, θα είναι ένα δαχτυλίδι Σεβαλιέ. 

Άκρως ιντριγκαδόρικη και ενδιαφέρουσα ταινία, με μια πρωτότυπη ιστορία και άρτια κινηματογράφηση, η οποία υποστηρίζεται από ένα πολύ καλό καστ (και προτού καν με ρωτήσετε, ναι, ο Σάκης Ρουβάς παίζει πολύ καλά). Έξι άντρες που λίγο έως πολύ έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους αρχίζουν να τρώγονται σαν τα σκυλιά, στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ποιος είναι ο καλύτερος, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, με μοναδικούς θεατές το πλήρωμα της θαλαμηγού, το οποίο παίζει κι αυτό το παιχνίδι τους, σε μια άλλη παράλληλα παρτίδα, με τη συμπεριφορά απλών θνητών που μιμούνται τους θεούς. Όλα αυτά δουλεύουν ρολόι, κι έρχεται μάλιστα και η καφετιά ψυχρή φωτογραφία του  Χρήστου Καραμάνη να συμβάλλει ουσιαστικά σε αυτή την αλλόκοσμη ατμόσφαιρα. Μάλιστα, προς τιμήν του σεναρίου (της ίδιας της σκηνοθέτιδος και του Ευθύμη Φιλίππου, μόνιμου συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου), όλο αυτό το "αλλόκοσμο" δουλεύει. Αυτοί οι έξι άντρες στο καράβι έχουν όλοι κάτι να πουν, έχουν όλοι κάτι να κρύψουν και έχουν όλοι κάτι που φοβούνται. Δεν μιλάμε ακριβώς για χαρακτήρες βέβαια, καθώς οι ήρωες (παρ' ό,τι έχουν οντότητα, παρελθόν και ύφος) είναι πρωτίστως συμβολικοί, με τον κάθε ένα να εκφράζει και μια ομάδα/φυλή του παιχνιδιού. Χαρακτήρες-σύμβολα όλοι τους και εκπρόσωποι συλλογικών αντιλήψεων.

Εκεί που χαλάει η μανέστρα είναι όταν αρχίζουν οι υπερβολές. Θα μου πείτε, όλη η ταινία είναι μια υπερβολή. Σαφέστατα και ναι, αλλά πρόκειται περί μιας υπερβολής που πατάει σε ρεαλιστικά στοιχεία. Οπότε, όταν αρχίζουν τα κουλά, η ταινία βγαίνει εκτός θέματος κι εσύ εκτός κλίματος. Το δεύτερο ζόρι που τραβάει η ιστορία είναι η κλιμάκωση που δεν έρχεται ποτέ. Περιμένεις από την πρώτη στιγμή πως κάτι θα γίνει, αλλά αυτή η κορύφωση που θα έφερνε και τη λύτρωση δεν φαίνεται πουθενά σε αυτό των ήπιων τόνων φινάλε που -ναι, όλοι το καταλάβαμε- συμβολίζει την επιστροφή στη ρουτίνα και τις συμβάσεις, αλλά δεν φταίω εγώ που η ίδια η ταινία υπήρξε οιωνός ενός ελλοχεύοντος κινδύνου που όμως δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του. Μετά την τόλμη και την υπερβολή, το φινάλε μοιάζει άτολμο και δειλό. Ίσως, όπως και οι ήρωες του δράματος. (6/10)