L'eclisse (1962) (A/M)
Ελληνικός τίτλος: Η έκλειψη
Αρχικός ελληνικός τίτλος: Στην έκστασι του πάθους
Δραματική ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι, με τους Αλαίν Ντελόν, Μόνικα Βίτι, Λίλα Μπρινιόνε, Φρανσίσκο Ραμπάλ, Λουί Σενιέ.
Η Βιττόρια κουρασμένη από τη σχέση της με τον μεγαλύτερο σε ηλικία και ταχτοποιημένο Ρικάρντο, αποφασίζει να τον χωρίσει. Την ίδια στιγμή, έχει από κοντά τη μητέρα της που είναι εθισμένη στο Χρηματιστήριο παίζοντας καθημερινά μεγάλα ποσά. Εκεί είναι που γνωρίζει και τον ακαταμάχητο Πιέρο, αδίστακτο χρηματιστή και κυνικό άντρα, με τον οποίο ξεκινά ένα παθιασμένο φλερτ.
Κακά τα ψέματα. Αν δεν υπήρχε αυτό το εξαιρετικής αισθητικής και μελαγχολίας φινάλε στην "Έκλειψη" ίσως και να μην μιλούσαμε σήμερα για αυτήν την ταινία. Είναι αυτή η 7λεπτη σεκάνς που δίνει πνοή και δύναμη σε μία κατά τα άλλα φλύαρη αφήγηση όπου -ας μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλό μας- δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Ο χωρισμός της Βιττόρα, η γνωριμία της με τον Πιέρο και η ατελέσφορη έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον είναι απλά το πρόσχημα που χρησιμοποιεί ο Αντονιόνι για να μιλήσει περί αποξένωσης στη σύγχρονη κοινωνία και για να καυτηριάσει τον εκμαυλισμό ενός καπιταλιστικού συστήματος που χτίστηκε για να πουλά φρούδες ελπίδες στους λιγότερο έχοντες, ενώ κατ' ουσίαν τον πλούτο τον διατηρεί πάντοτε για κάποιους πολύ συγκεκριμένους. Έτσι, η κάμερα μένει για ώρα μέσα στο γεμάτο κραυγές επιθυμίας, χαράς και απόγνωσης Χρηματιστήριο της Ρώμης, τόπο στερημένο από κάθε ίχνος ευγενούς συναισθήματος. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο ένας έρωτας που γεννιέται σε ένα τόσο στείρο περιβάλλον να μην είναι καν έρωτας, οπότε εκεί στηρίζει ο Αντονιόνι και όλο το παιχνίδι της ιστορίας του.
Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως έχουν δύναμη οι εικόνες του, όπως και οι δύο πρωταγωνιστές του που παίρνουν την ταινία όλη επάνω τους (άλλωστε, πλην της εξαιρετικής Λίλα Μπρινιόνε που υποδύεται τη μητέρα, δεν υπάρχουν β' ρόλοι). Πέραν αυτού όμως, τίποτα το ουσιαστικό δεν συμβαίνει και το φιλμ περνά από συνάντηση σε συνάντηση, με τη Μόνικα Βίτι (που ουσιαστικά αυτή είναι η πρωταγωνίστρια) να περνά τις ώρες και τις ημέρες της είτε στο Χρηματιστήριο, είτε στο κέντρο της Ρώμης είτε στο διαμέρισμά της στην EUR, τη νέα, μοντέρνα Ρώμη που χτιζόταν τότε, με τα τσιμέντα και τις πολυκατοικίες της να σηματοδοτούν τη νέα εποχή ανάκαμψης, ανάπτυξης και της πορείας της πρωτεύουσας του Καίσαρα προς το μέλλον. Κάποιες σκηνές είναι εντελώς off (όπως η επίσκεψη στο διαμέρισμα μίας γειτόνισσας που παλαιότερα έμενε στην Αφρική, απόσπασμα που βρίθει υπερβολών), κάποιες άλλες μεταξύ της Βίτι και του Ντελόν είναι μικρά αριστουργήματα, αλλά το όλον δεν παύει να πάσχει από μία "φιλολογικότητα" που δραματουργικά δεν της προσθέτει το παραμικρό. Ακόμα και αυτό το υπέροχο φινάλε που σε παγώνει με την αποξένωση και τη μοναξιά του, έρχεται και κολλάει σαν ξένο σώμα στην ταινία, ενώ αν δούμε και τις επόμενες ταινίες του Αντονιόνι, εύκολα διαπιστώνουμε πως το εξέλιξε κάποια χρόνια αργότερα στο "Επάγγελμα Ρεπόρτερ", με εκείνο το σπαρακτικό μονοπλάνο. Η "Έκλειψη" είχε αποσπάσει το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, από κοινού με την ταινία "Procès de Jeanne d'Arc" του Ρομπέρ Μπρεσόν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου