Come un gatto in tangenziale (2017)
Ελληνικός τίτλος: Δεν θα συμπεθεριάσουμε ποτέ!
Κομεντί της Wildside σε σκηνοθεσία Ρικάρντο Μιλάνι, με τους Πάολα Κορτελέζι, Αντόνιο Αλμπανέζε, Αλεσάντρα Τζουντιτσέσα, Βαλεντίνα Τζουντιτσέσα, Σόνια Μπεργκαμάσκο.
Ο Τζιοβάννι, διακεκριμένο μέλος ενός ευρωπαϊκού think tank που ασχολείται με τη βελτίωση του επιπέδου ζωής στα λαϊκά προάστια, παθαίνει της ψυχής του τον τάραχο όταν η 13χρονη κόρη του του ανακοινώνει πως είναι πολύ ερωτευμένη με ένα παιδί από τα λαϊκά προάστια. Παίρνοντάς τους στο κατόπι, βρίσκεται σε μια εντελώς άγνωστη σε αυτόν γειτονιά που κάποιοι συνάδελφοί του είχαν πει πως μπροστά της, οι μαφιόζικες συνοικίες της Νάπολης μοιάζουν με θέρετρα πολυτελείας. Μόνο που στο κατόπι έχει πάρει τα δύο παιδιά και η μητέρα του Αλέσιο, μια καπάτσα, δυναμική γυναίκα που με τον άντρα της στη φυλακή έχει πάρει επάνω της όλα τα βάρη σε ένα περιβάλλον δύσκολο. Στο μεταξύ, η πρώτη συνάντηση των δύο "συμπέθερων" είναι η απόλυτη καταστροφή.
Απλοϊκή, μα ανθρώπινη και με διακριτικό (αν και προβλέψιμο) χιούμορ κομεντί που μιλά με χαριτωμένο τρόπο για σοβαρά πράγματα, χωρίς να καταφεύγει σε ανοησίες και ακρότητες για να βγάλει γέλιο. Το αντίθετο κάνει μάλιστα, κρατά ωραιότατες αποστάσεις από κάθε είδους κραυγαλέες πλάκες και μένει στα απολύτως απαραίτητα, αγκαλιάζοντάς τους ήρωές της με αγάπη. Βέβαια, ακριβώς επειδή δεν θέλει να το τραβήξει στα άκρα, κάποιες στιγμές η ταινία μοιάζει να επαναλαμβάνεται αμήχανα, παρ' όλα αυτά λειτουργεί ως χαλαρή ψυχαγωγία χωρίς να κρεμάει. Μου άρεσε πολύ η Πάολα Κορελέζι στον ρόλο της μάνας, πολύ αληθινή, πολύ πραγματική και με τσαγανό που το πιστεύεις. Οι δύο δίδυμες θείες είναι σκέτη απόλαυση, όπως γλυκύτατο είναι και το φινάλε, σε ένα πλάνο γεμάτο ζεστασιά. Μακάρι να γυρίζαμε κι εμείς τέτοιες ταινίες κάθε χρόνο, κι ας ήταν απλοϊκές.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου