Anchors Aweigh (1945)
Ελληνικός τίτλος: Βίρα τις άγκυρες
Μιούζικαλ της MGM σε σκηνοθεσία Τζωρτζ Σίντνεϋ, με τους Φρανκ Σινάτρα, Κάθρυν Γκρέυσον, Τζην Κέλλυ, Χοζέ Ιτέρμπι, Ντην Στόκγουελ, Πάμελα Μπρίτον.
Δυο φίλοι ναύτες βγαίνουν με 4ήμερη άδεια στη Λος Άντζελες μετά από από πολύμηνο ταξίδι: ο ντροπαλός Κλάρενς και ο γυναικάς Τζο, που περιμένει πώς και πώς να συναντήσει την αγαπημένη του Λόλα. Αυτός που συναντούν όμως είναι ο Ντόναλντ, ένα μικρό, ορφανό αγόρι που βγήκε σκαστός για να καταταγεί στο Πολεμικό Ναυτικό. Οι δυο φίλοι συνοδεύουν τον μικρό μέχρι το σπίτι της θείας του της Σούζαν, η οποία τούς συναρπάζει με την ομορφιά και τη χάρη της. Ο ντροπαλός Κλάρενς την ερωτεύεται αμέσως και ζητά τη βοήθεια του έμπειρου Τζο για να τη ρίξει.
Μουσική φαντασμαγορία από αυτές που μόνο η Metro-Goldwyn-Mayer μπορούσε να γυρίζει και μάλιστα στα χρόνια του πολέμου, με τους άνδρες του Πολεμικού Ναυτικού σε πρώτο πλάνο. Βλέπετε, η ταινία έπρεπε να ψυχαγωγεί όχι μόνο απλούς θεατές μα και τους αμερικανούς (κυρίως) στρατιώτες που πολεμούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο, των οποίων το ηθικό έπρεπε να διατηρείται ακμαιότατο. Οι δυο ναύτες μας λοιπόν είναι όχι μόνο ήρωες μα και καλόκαρδοι και φυσικά κύριοι απέναντι στις γυναίκες, αφού η στολή εκπροσωπεί κάτι πολύ περισσότερο στα μάτια όλων εκείνα τα χρόνια. Τώρα, μην νομίσετε πως έχουμε να κάνουμε με καμιά ταινία στρατιωτική προπαγάνδας και ψυχαγωγίας... Απέναντι σε υπερπαραγωγάρα στεκόμαστε, με υπέροχα χορογραφημένα και κινηματογραφημένα νούμερα, τεράστια σκηνικά, πλήθος κομπάρσων και ευχάριστων τραγουδιών. Ο Τζην Κέλλυ, αν και τρίτο όνομα στους τίτλους, είναι ο αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής, καθώς αλωνίζει το πλατώ και την οθόνη με μπρίο, χάρη, λάμψη και αυτήν την ακαταμάχητη γοητεία που παρά το "κατάλληλον δια όλη την οικογένειαν" περιείχε και δόσεις σεξουαλικότητας. Μπορεί η ταινία να μην έχει τα διαχρονικά αξέχαστα μουσικά νούμερα άλλων μιούζικαλ, έχει όμως ένα μοναδικό χορευτικό του Τζην Κέλλυ και του ποντικού του Τζέρρυ, ο οποίος μαζί με τον Τομ ήταν δύο τεράστιοι αστέρες της MGM εκείνα τα χρόνια. Χαριτωμένη το εύρημα της Λόλα που όλο την ακούμε μα ποτέ δεν τη βλέπουμε, σκέτη λατρεία ο πιτσιρικάς Ντην Στόκγουελ, ενώ ιστορικής αξίας η συμμετοχή του πιανίστα και διευθυντή ορχήστρας Χοζέ Ιτέρμπι, ο οποίος υποδύεται τον εαυτό του και μάλιστα ανοίγει την ταινία με αυτήν τη μεγαλειώδη σεκάνς όπου διευθύνει μια 100μελή ορχήστρα. Η ταινία κέρδισε Όσκαρ Μουσικής (Τζωρτζ Στολ), ενώ ήταν υποψήφια και για Α' Ανδρικό (Τζην Κέλλυ), Τραγουδιού, Έγχρωμης Φωτογραφίας και Καλύτερης Ταινίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου