L'amant d'un jour (2017) (A/M)

Δραματική ταινία της SBS, σε σκηνοθεσία Φιλίπ Γκαρέλ, με τους Ερίκ Καραβακά, Εστέρ Γκαρέλ, Λουίζ Σεβιγιότ.

Μετά τον επίπονο χωρισμό της από τον Ματεό, η Ζαν επιστρέφει στο σπίτι του πατέρα της, του Ζιλ. Καθηγητής φιλοσοφίας εκείνος, χωρισμένος χρόνια από τη γυναίκα του, διατηρεί δεσμό με την Αριάν, φοιτήτριά του στο Πανεπιστήμιο και συνομήλικη της κόρης του. Οι δυο κοπέλες έρχονται κοντά, μοιράζονται τα μυστικά τους και αναζητούν τις αλήθειες τους σε όσα τους συμβαίνουν στη ζωή και στον έρωτα.

Ο Φιλίπ Γκαρέλ εξακολουθεί να φιλμογραφεί ανθρώπους που ερωτεύονται, χωρίζουν, παθιάζονται, συζητούν και φιλοσοφούν, μέσα σε μικρά διαμερίσματα όπως το ίδιο μικρές είναι και οι ζωές τους, όπως το ίδιο "μικρές" είναι και οι ταινίες του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Παρακολουθώντας τις δυλειές του σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια (Τα σύνορα της αυγής, Ένα καυτό καλοκαίρι, La jalousie) είναι εμφανής η εμμονή του με τη θεώρηση των ανθρωπίνων σχέσεων, την καταλυτική παρουσία ενός έρωτα ή ενός χωρισμού και τη σημασία της ρήξης ως αφορμή για επανεκκίνηση. Χωρίς οι ταινίες τους να συγκρίνονται επ' ουδενί, θα έλεγε κανείς πως ο Γκαρέλ επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος όπως π.χ. ο Γούντυ Άλλεν, γυρίζοντας λες την ίδια ταινία ξανά και ξανά και ξανά, αλλά με διαφορετική αφορμή και διαφορετικούς ήρωες κάθε φορά. Κουβαλώντας στα βιώματά του το πολιτικό σινεμά και το αριστερό Παρίσι των '60s έχει ενδιαφέρον να βλέπεις τον τρόπο που τοποθετεί τους χαρακτήρες του στα όρια του αστού και του χίπυ και να συνομιλούν για αντίσταση και επανάσταση την ίδια στιγμή που ο καθένας τους επιστρέφει στο τέλος στη μικροαστική ζωούλα του. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η "επανάσταση" είναι η σχέση του καθηγητή με την φοιτήτρια αλλά και η συμβίωσή τους με την κόρη του που ταυτόχρονα "επαναστατεί" στον έρωτα -ουσιαστικά στον γκόμενο που την έδιωξε. Όσο όμως οι συζητήσεις δηλώνουν αποφασιστικότητα, τόσο οι πράξεις αποκαλύπτουν δειλία και ανάγκη επιστροφής στην όποια κανονικότητα. Αν κάτι ξεχωρίζει και σε τούτην εδώ την ταινία είναι οι ερμηνείες που αποσπά από τους ηθοποιούς του (στους οποίους αυτήν τη φορά συγκαταλέγεται η κόρη του, Εστέρ), οι οποίοι συνομιλούν με μια ατόφια ρεαλιστική απλότητα και φυσικότητα που σε κάνει να πιστεύεις πως παρακολουθείς βίντεο της καθημερινότητάς τους. Η ιστορία όμως είναι αδύναμη, το ίδιο και τα διλήμματα που θέτει, οπότε το φιλμ πνίγεται στη φλυαρία του και παρασύρεται από την ασημαντότητα όλων αυτών που οι ήρωές του θεωρούν σημαντικά. Δεν είναι ταινία που προτείνεις, δεν είναι ταινία που απορρίπτεις, είναι όμως μια ταινία που εντάσσεται ως άλλη μία βινιέτα σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν πολύ συγκεκριμένου ύφους και αισθητικής. Αν μη τι άλλο, χάριν ακόμα μίας επανάστασης που πνίγηκε στην μπουρζουαζία της.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.