Blinded by the light (2019)
Δραματική κομεντί των Warner/New Line σε σκηνοθεσία Γκουρίντερ Τσάντα, με τους Βιβέικ Κάλρα, Κουλβίντερ Γκιρ, Μήρα Γκανάτρα, Νηλ Γουίλιαμς, Άαρον Φαγκούρα, Ντην-Τσαρλς Τσάπμαν.
Στο Λούτον του 1987 η ζωή κυλά μίζερη και αδιάφορη για τον έφηβο Τζαβέντ, γιο μεταναστών από το Πακιστάν, που ζει με τους γονείς του και τις δύο του αδελφές, Δεν είναι μόνο η πόλη που δεν προσφέρει τίποτα, δεν είναι μόνο η εποχή που δεν αφήνει περιθώρια για μεγάλες ελπίδες (οι αναφορές στην περίοδο της Θάτσερ δεν είναι κολακευτικές), δεν είναι ούτε οι ρατσιστικές εξάρσεις που φρενάρουν τη ζωή του ήρωά μας. Η μεγαλύτερο τροχοπέδη της ύπαρξής του είναι ο πατέρας του, ο οποίος κουβαλά όλα τα κόμπλεξ και τις φοβίες του μετανάστη και τις μεταφέρει διαρκώς στον Τζάβεντ με την πρώτη ευκαιρία. "Δεν θα γίνεις ποτέ Άγγλος" του λέει πολλές φορές, όποτε ας πούμε ο γιος του θέλει να πάει σε ένα πάρτυ φίλων του ή να ακολουθήσει τις σπουδές και το επάγγελμα που επιθυμεί. Χωρίς φίλους πλην του γείτονά του, του Ματ, χωρίς ποτέ κοπέλα στη ζωή του και χωρίς λεφτά, ο Τζάβεντ ονειρεύεται την ημέρα που θα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, έως ότου ένας συμμαθητής του, ο Ρουπς, τον βάζει να ακούσει μια κασέτα του Μπρους Σπρίνγκστην, ζητώντας του να προσέξει τους στίχους. Και ξαφνικά, τα πάντα αποκτούν νόημα για τον Τζάβεντ, αφού από το πουθενά και το τίποτα, νιώθει πως δεν είναι μόνος στον κόσμο αυτόν.
Πρόκειται για μία από τις πιο feelgood και αναζωογονητικές ταινίες που είδα πρόσφατα καθώς κατορθώνει με σιγουριά και αυτοπεποίθηση να βρει ελπίδα μέσα στην απελπισία, κι όλα αυτά μέσα από τη μουσική. Ο νεαρός Τζάβεντ (που στην πραγματικότητα είναι ο δημοσιογράφος Σαρφράζ Μανζούρ, στη ζωή του οποίου βασίζεται το σενάριο που μάλιστα συνυπογράφει) δεν είναι απλά ένας πακιστανός μετανάστης μα μετατρέπεται σε οικουμενική εφηβική φιγούρα, εκφράζοντας καταπιεσμένα όνειρα και επιθυμίες κάθε νέου παιδιού στην ηλικία του, όπου κι αν ζει. Η ανάγκη για αποδέσμευση, για αυτοδιάθεση και πραγματοποίηση στόχων και ονείρων δεν έχουν να κάνουν με χώρα προέλευσης ούτε τόπο διαμονής. Το bullying είναι πάντα bullying, ανεξάρτητα από τον στόχο του, όπως ο φασισμός είναι πάντα φασισμός. Τον Τζάβεντ μπορεί να τον κυνηγάνε επειδή είναι από το Πακιστάν, όμως οι ίδιοι διώκτες θα τον κυνηγούσαν κι αν ήταν gay κι αν ήταν χοντρός ή πολύ αδύνατος ή οτιδήποτε. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η δύναμη του φιλμ, το οποίο μπορεί να έχει ισχυρά έθνικ στοιχεία μα δεν γίνεται ποτέ "Γάμος αλά Ελληνικά" ας πούμε. Σαφέστατα σκηνοθέτης και συγγραφέας κάνουν χιούμορ με τις ακρότητες της καταγωγής τους, όμως ταυτόχρονα τις χρησιμοποιούν όχι για να σπάσουν πλάκα μα για να μιλήσουν για οικογενειακές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, ρίζες, συμπλέγματα και φοβίες. Το χιούμορ είναι τόσο λεπτό και καλογραμμένο που ουδείς προσβάλλεται, ενώ η σταδιακή αυτοπεποίθηση που αποκτά ο Τζάβεντ περνά μέσα από λάθη και υπερβολές που δικαιολογούνται από την απειρία και το νεαρό της ηλικίας του, ενώ ταυτόχρονα τα τραγούδια του Σπρίνγκστην λειτουργούν ως έναυσμα αναγνώρισης της αξίας της μουσικής (αλλά και ευρύτερα της Τέχνης) στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων χαρακτήρων. Με συμπαθέστατες ερμηνείες από το σύνολο του καστ, η Γκουρίντερ Τσάντα (Κάν'το όπως ο Μπέκαμ, Το Στέμμα των Ινδιών, Μια Υπέροχη Ζωή Μετά Θάνατον, Beecham House) βουτά την ταινία της στην ψυχή του βρετανικού "εργατικού" σινεμά, γυρίζοντας κάτι που είναι μιούζικαλ χωρίς όμως να είναι μιούζικαλ στην τελική, ενόσω αξιοποιεί στο έπακρο τη μουσική (αλλά και τους στίχους) των τραγουδιών που ακούγονται δημιουργώντας στατικά μουσικά νούμερα που προάγουν την ιστορία και ενισχύουν το συναίσθημα. Ένα πολύ λειτουργικό μοντάζ (Τζάστιν Κρις) δίνει ρυθμό και τόνο στην ταινία, ενώνοντας τα μελαγχολικά, γκρίζα πλάνα του Λούτον, "βρετανικά" φωτογραφημένα από τον Μπεν Σμίδαρντ. Άψογη η αναπαράσταση των '80s από κάθε άποψη, ενώ υπέροχα είναι και άλλα τραγούδια της εποχής που γεμίζουν την ταινία νοσταλγία -τουλάχιστον για εμάς που είχαμε την ηλικία του Τζάβεντ τότε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου