Maigret (2 Σαιζόν, 2016-2017)

Αστυνομική μίνι-σειρά εποχής του ITV, με τους Ρόουαν Άτκινσον, Λούσυ Κόχου, Σων Ντίνγκγουωλ, Λήο Στάαρ, Μαρκ Χηπ. 

Κατ' ουσίαν δεν πρόκειται ακριβώς περί σειράς, αφού στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με 4 90λεπτες, αυτόνομες τηλεταινίες, που λογίζονται ως "επεισόδια" δύο κύκλων. Ο εμβληματικός παριζιάνος αστυνομικός επιθεωρητής, δημιούργημα της φαντασίας του Ζωρζ Σιμενόν, καλείται να δώσει τη λύση σε μυστηριώδη εγκλήματα που ταράσσουν το Παρίσι των χρόνων του '50. Για τις τέσσερις ταινίες μεταφέρονται στη μικρή οθόνη τέσσερα μυθιστορήματα του Σιμενόν. Πρόκειται για τα "Maigret Sets a Trap", "Maigret's Dead Man", "Maigret at the Crossroads" και "Inspector Maigret and the Strangled Stripper" που σχεδόν όλα κράτησαν τον αρχικό τους τίτλο, πλην του τελευταίου που ονομάστηκε "Maigret in Montmartre". 

Εφόσον μιλάμε για παραγωγή κατά παραγγελίαν του ITV, δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία περί της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε το όλο εγχείρημα, το οποίο αν και σύντομο σε συνολική διάρκεια, αποτελεί ψωμί και αλάτι στο τηλεοπτικό μενού του κάθε λάτρη της αστυνομικής φιλολογίας. Υπάρχουν βέβαια κάποια επί μέρους θεματάκια, όπως ας πούμε ο Ρόουαν Άτκινσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μολονονότι συνεπής και αξιοπρεπέστατος στην ερμηνεία του, δεν σας κρύβω πώς κάθε φορά που ο ρόλος απαιτούσε την παραμικρή υπόνοια χιούμορ, έτρεμα στην ιδέα πως θα ακολουθούσε μούτα αλά "Μίστερ Μπην". Προφανώς και ο Άτκινσον είναι πολύ καλός ηθοποιός για οποιονδήποτε ρόλο, όμως είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη η φυσιογνωμία του με τον Μπην και τον Johnny English που δύσκολα το υποσυνείδητο τον δέχεται σε κάτι τόσο κόντρα. Φαντάζομαι πως την ίδια ανησυχία συμμερίζονταν και οι δημιουργοί της σειράς, περιορίζοντας το χιούμορ και την ειρωνεία στο απολύτως ελάχιστο, στερώντας βέβαια από τη φυσιογνωμία του κεντρικού ήρωα την οποιαδήποτε σπιρτάδα και φορτώνοντάς τον με περίσσια βρετανική σοβαρότητα. Και ερχόμαστε στο δεύτερο θεματάκι που είναι ακριβώς αυτή η "βρετανικότητα" της παραγωγής. Από τις ερμηνείες και την εκφορά του λόγου μέχρι τους διαλόγους, τίποτα δεν παραπέμπει σε Παρίσι και γαλλικό ταμπεραμέντο, πολλώ δεν μάλλον όταν καλείται η Βουδαπέστη να αναπαραστήσει τη γαλλική πρωτεύουσα χωρίς να πείθει στο παραμικρό σε ύφος και ατμόσφαιρα, με τις "φυτεμένες" σε πλατείες εισόδους του παρισινού μετρό να μοιάζουν τόσο φω όσο και η εκφορά των γαλλικών ονομάτων με το "γ" αντί του "ρ", αλλά με αγγλική προφορά. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.