Alice in den städten (1974) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Η Αλίκη στις πόλεις

Δραματική κομεντί του Βιμ Βέντερς, με τους Ρούντιγκερ Βόγκλερ, Γέλλα Ρότλάντερ, Λίζα Κρώυζερ. 

Ένας δημοσιογράφος γερμανικής εφημερίδας, μετά από τον γύρο των ΗΠΑ για να συλλέξει υλικό για το άρθρο του, ετοιμάζεται να επιστρέψει στο Μόναχο από τη Νέα Υόρκη, εκπρόθεσμος και απένταρος. Με τις πτήσεις για Γερμανία ακυρωμένες λόγω απεργίας του προσωπικού εδάφους, μοναδική λύση φαντάζει η μετάβασή του στο Άμστερνταμ, με την πτήση της επομένης, λύση που ακολουθεί και η Λίζα, μια νεαρή γυναίκα που ο Φίλιπ συναντά στο γκισέ του αεροδρομίου, μαζί με την μικρή της κόρη, την Αλίκη. Όταν, όμως το επόμενο πρωινό, η Λίζα εξαφανίζεται για να επιστρέψει στον σύντροφό της, ο Φίλιπ αναλαμβάνει να συνοδεύσει την Αλίκη μέχρι το Άμστερνταμ, σε μια ιδιότροπη περιπλάνηση που θα φέρει δυο άγνωστους ανθρώπους πιο κοντά και που θα αλλάξει ουσιαστικά τη ζωή τους για πάντα. 

Σημείο καμπής στη φιλμογραφία του γερμανού σκηνοθέτη, η "Αλίκη" είναι μια ταινία με δύναμη και περίσσια αποθέματα ψυχής, που μένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ 16mm (δεν υπήρχαν τα λεφτά για 35άρα μηχανή), είναι μια διαχρονική ταινία δρόμου και ενηλικίωσης, με μια εξαιρετική 9χρονη πρωταγωνίστρια, που κλέβει την παράσταση και παίρνει όλη την ταινία επάνω της. Η συναισθηματική και πολιτιστική κόντρα Ευρώπης και Αμερικής, το δημιουργικό κενό, η απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, η μοναξιά και η εγκατάλειψη αποδίδονται εξαιρετικά από την ασπρόμαυρη ψυχρή φωτογραφία του Ρόμπυ Μύλλερ που μεταδίδει μια παγωνιά στο τοπίο κόντρα στην καλοκαιρινό κάδρο της ιστορίας. 

Η μονότονη, θλιμμένη μουσική του συγκροτήματος Can ενισχύει το ίδιο συναίσθημα, και σε συνδυασμό με τα αχανή τοπία των πόλεων ο Φίλιπ και η Αλίκη μοιάζουν με δυο κουκκίδες σε έναν τεράστιο χάρτη. Politically un-correct του κερατά, η ταινία σήμερα δεν θα μπορούσε να είχε γυριστεί, αφού από τη μία ο πρωταγωνιστής θα είχε συλληφθεί ως εν δυνάμει παιδόφιλος, ενώ από την άλλη η ύπαρξη των κινητών τηλεφώνων θα είχε δώσει λύση από το πρώτο ημίωρο. Είναι, όμως, ακριβώς αυτή η απλότητα που σε κερδίζει, αυτή η -ουσιαστική- αθωότητα των προθέσεων, κι αυτή η ονειρική διαδρομή που θα ήθελες να είχες κάνει κι εσύ, μόνο και μόνο για χάρη του ταξιδιού. Όσο το παρακολουθείς δε, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιείς πως η έλευση του "Παρίσι, Τέξας", 10 χρόνια αργότερα, ήταν φυσικό επακόλουθο.