Dalida (2016)

Ελληνικός τίτλος: Ciao amore...Dalida

Μουσική βιογραφία της Pathé, σε σκηνοθεσία Λίζα Αζουέλος, με τους Σβεβά Αλβιτί, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Ζαν-Πωλ Ρουβ, Πατρίκ Τεμσίτ, Βενσάν Περέζ, Νιλς Σνάιντερ, Αλεσάντρο Μπόργκι, Νικολά Ντυβωσέλ, Μπρέννο Πλάσιντο. 

Πώς να χωρέσεις τη ζωή μιας γυναίκας, όπως η Δαλιδά, μέσα σε 2 ώρες και 4 λεπτά; Τεράστια προσωπικότητα, τεράστια καλλιτέχνις, υπέροχη γυναίκα, κατεστραμμένη ψυχή, η ζωή της θα μπορούσε άνετα να γεμίσει επεισόδια καθημερινού σήριαλ, οπότε η όποια απόπειρα να καδράρεις τη ζωή της σε μια ταινία, μοιραία θα οδηγήσει σε απώλειες. Πόσω μάλλον δε, όταν το σενάριο βασίζεται εν πολλοίς στο βιβλίο που έχει γράψει ο αδερφός της, ο Ορλάντο, μάνατζερ της Δαλιδά, και γκουρού της γαλλικής μουσικής σκηνής μέχρι και σήμερα, άρα δεν επιτρέπονται ελευθερίες και ματιές από την κλειδαρότρυπα. Δεν χρειάζονται, όμως, καθώς κάτι τέτοιο θα προκαλούσε και την οργή των θεατών στη Γαλλία, όπου η Δαλιδά θεωρείται ιερή προσωπικότητα και κάθε απόπειρα κακόπιστης αποδόμησης θα ήταν απλά ιεροσυλία. 

Η σκηνοθέτις, όμως, η Λίζα Αζουέλος, είναι εμφανώς μια ευφυής γυναίκα. Γνωρίζοντας τις εγγενείς αδυναμίες ενός τέτοιου project κινήθηκε έξυπνα και δημιουργικά: αφού είχε να αφηγηθεί τη ζωή μιας τραγουδίστριας, έστησε το σενάριο επάνω στα τραγούδια της, τα οποία αφηγούνται αυτόνομα κατ' ουσίαν την ιστορία. Έτσι, λοιπόν, η ταινία κυλά σαν μια μουσική επιφυλλίδα, ένα ηχητικό άλμπουμ αναμνήσεων, που η κάθε του σελίδα είναι και μια στιγμή από τη δραματική και συναρπαστική ζωή της Δαλιδά. Την ίδια στιγμή, τα τραγούδια της (τα οποία ορθώς υποτιτλίστηκαν στα ελληνικά) κυριαρχούν επί του κάθε γεγονότος και δικαιολογούν από τη μία τη στάση της ηρωίδας τους, ενώ από την άλλη εξηγούν τη θέση τους στη δισκογραφία της. Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένα λαμπερό (σχεδόν) μιούζικαλ, με στιγμιότυπα από την πολύπλοκη ζωή αυτής της γυναίκας, που κρατάει αμείωτους τους ρυθμούς και το ενδιαφέρον του μέχρι τέλους. 

Η Σβεβά Αλβιτί, στο ρόλο της Δαλιδά (και προσωπική επιλογή του αδελφού της, Ορλάντο) είναι πανέμορφη και με εμφάνιση που θυμίζει έντονα την Δαλιδά. Πρωτάρα στον κινηματογράφο, ενδεχομένως δεν έχει βάθος στην ερμηνεία της, αλλά το στήσιμο της ταινίας είναι τέτοιο που δεν ενοχλεί στο παραμικρό. Άλλωστε, την περιβάλλει ένα τέτοιο λαμπερό καστ και ένα δημιουργικό καδράρισμα/μοντάζ/φωτογραφία, που όλα δείχνουν να δουλεύουν ρολόι. Και το κυριότερο, είναι τα τραγούδια, αυτά τα υπέροχα τραγούδια, διαλεγμένα ένα-ένα, με τις αξεπέραστες μελωδίες τους και τους συγκινητικούς στίχους τους, που δίνουν το στίγμα της αφήγησης και είναι και οι ουσιαστικοί πρωταγωνιστές, αυτού του λαμπερού φιλμ που θα σας κερδίσει.