Toc Toc (2017)

Κωμωδία της Warner σε σκηνοθεσία Βιτσέντε Βιλανουέβα, με τους Πάκο Λεόν, Αλεξάντρα Χιμένεζ, Ρόσυ ντε Πάλμα, Νούρια Χερέρο, Αντριάν Λάστρα, Όσκαρ Μαρτίνεζ, Ίνμα Κουέβας.

Από ένα λάθος στο πρόγραμμα του υπολογιστή της γραμματείας που κλείνει τα ραντεβού ενός διάσημου ψυχολόγου, πέντε ασθενείς του με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD, που στα Ισπανικά τα αρχικά της είναι TOC) βρίσκονται στο ιατρείο του την ίδια ώρα ακριβώς. Ο Εμίλιο είναι ένας ταξιτζής-διάνοια στους μαθηματικούς υπολογισμούς, η Μπλάνκα υπάλληλος εργαστηρίου με φοβία στα βακτήρια και τους ιούς, η Άνα Μαρία μια θρησκόληπτη γυναίκα που θέλει να επιβεβαιώνει αμέτρητες φορές κάτι που έχει κάνει, ο Όττο δεν μπορεί να πατάει επάνω σε οποιαδήποτε γραμμή συναντά στο πάτωμα ή τον δρόμο, η Λίλι επαναλαμβάνει ανεξέλεγκτα λέξεις και συλλαβές που λέει η ίδια ή κάποιος άλλος και τέλος ο Φεντερίκο, ένας μεσήλικας με σύνδρομο Τουρέτ που τον αναγκάζει να βωμολοχεί και να χειρονομεί σπασμωδικά. Με τον γιατρό όμως αποκλεισμένο στο αεροδρόμιο του Λονδίνου και μια γραμματέα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, οι έξι αυτοί άγνωστοι έως τώρα μεταξύ τους άνθρωποι πρέπει να βρουν τον τρόπο να αντέξουν, να συνυπάρξουν και να τα βγάλουν πέρα με την κατάστασή τους έως ότου δουν τι θα γίνει με την περίπτωσή τους.

Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του γαλλικού θεατρικού με τον ίδιο τίτλο του Λωράν Μπαφί που υπήρξε τεράστια επιτυχία και εκτός Γαλλίας, όπως και στην Ελλάδα. Στις ισπανόφωνες χώρες ιδιαίτερα έκανε εισιτήρια-ρεκόρ οπότε δεν είναι τυχαίο που η πρώτη και μοναδική μεταφορά του στο σινεμά μιλάει Ισπανικά. Η ταινία ξεκινά πράγματι ξεκαρδιστικά καθώς παρουσιάζει έναν-έναν αυτούς τους εκκεντρικούς χαρακτήρες και τον τρόπο με τον οποίο "συστήνονται" στους άλλους, ειδικά δε με τη θρησκόληπτη Ρόσι ντε Πάλμα και τον ταρίφα Πάκο Λεόν να είναι σκέτη απόλαυση. Κάποια στιγμή όμως το στοιχείο της έκπληξης περνάει και εκεί νιώθεις πως το έργο κρεμάει. Ενδεχομένως αυτό να αποτελεί πρόβλημα του πρωτότυπου υλικού (δεν έχω δει την παράσταση, άρα δεν το γνωρίζω), όμως ούτε το σενάριο της ταινίας κάνει κάποια προσπάθεια να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον, όταν πλέον τα αστεία ουσιαστικά επαναλαμβάνονται και η υπόθεση έχει "κάτσει". Δεν είναι πως βαριέσαι, απλά πιάνεις τον εαυτό σου να μην διασκεδάζει το ίδιο όπως στην αρχή. Έργο ηθοποιών ως επί τω πλείστον με όλους τους να είναι όσο καλοί τούς επιτρέπει το κείμενο να είναι, θα χρειαζόταν ενδεχομένως και μια κάποια κινηματογραφική τρέλα για να δέσει περισσότερο το γλυκό.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κωμωδίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.