Señor, dame paciencia (2017)

Ελληνικός τίτλος: Κηδεία είναι, θα περάσει

Κωμωδία της Warner σε σκηνοθεσία Αλβάρο Ντιάζ Λορέντζο, με τους Τζόρντι Σάντσεζ, Ρόσσι Ντε Πάλμα, Μέγκαν Μοντανέρ, Σίλβια Αλόνσο, Εντουάρντο Καζανόβα, Νταβίντ Γκουάπο, Σάλβα Ρέινα, Μπορέ Μπουίκα, Αντρές Βαλεντσόζο, Πάκο Τους.

Ο Γκρεγκόριο έχει μπροστά του ένα πολύ δύσκολο σαββατοκύριακο. Κατ' αρχήν, η πολυαγαπημένη γυναίκα του μόλις έχει σκοτωθεί σε τροχαίο. Όμως, σύμφωνα με την τελευταία της επιθυμία, πρέπει να σκορπίσει τις στάχτες της στο Γουαδαλκιβίρ, μαζί με τα παιδιά τους. Κι εκεί είναι που αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Ο Γκρεγκόριο πρέπει να ανεχτεί τον καταλανό γαμπρό του που είναι και οπαδός της Μπάρτσα, τον μαύρο βάσκο σύντροφο του γιου του και τον χίπυ-τρεχαγύρευε φίλο της άλλης του κόρης. Και σαν να μην έφταναν οι συνθήκες που δυσκολεύουν τη ζωή αυτού του άκρως συντηρητικού και ρατσιστή οπαδού της Ρεάλ, έρχονται και οι αποκαλύψεις για πράγματα που δεν ήξερε και που του ταράζουν ακόμα περισσότερο την ύπαρξη.

Οι Ισπανοί, μαζί με τους Γάλλους και φυσικά τους Ιταλούς ουδέποτε εγκατέλειψαν το λαϊκό, ψυχαγωγικό σινεμά. 'Ισα-ίσα που έχουν επενδύσει επάνω του χτίζοντας και ένα στουντιακό σύστημα που το στηρίζει και προσκαλώντας με αυτόν τον τρόπο πολλές εκατοντάδες χιλιάδες -αν όχι εκατομμύρια- θεατών στις αίθουσες. Ο λόγος δεν είναι μόνο το χρήμα μα και η επίγνωση πως μέσω του λαϊκού σινεμά δημιουργείς συνήθεια στον κόσμο να πηγαίνει στον κινηματογράφο, ενώ ταυτόχρονα επενδύεις έμμεσα και στο άλλο σινεμά, το πιο δημιουργικό, αυτό που κάποιοι αποκαλούν διαφορετικό. Κι αφού μιλάμε για την Ισπανία, πιστεύετε πως θα υπήρχε ο Αλμοδοβάρ που γνωρίζουμε αν δεν είχε γαλουχηθεί από αυτό το λαϊκό σινεμά της χώρας του; Τέλος πάντων, όλα αυτά απλά ως μία γενική παρατήρηση, ώστε να επιστρέψουμε εντός πλαισίου στη θεώρηση τούτης εδώ της γελαστικής κωμωδίας με την οποία περνάς μια χαρά, αφού αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός της. Είναι γρήγορη και χαριτωμένη και σε αρκετές σκηνές μάλιστα πολύ αστεία. Τώρα, από μια απόσταση, εύκολα διαπιστώνεις την απλότητα του εγχειρήματος και των ιδεών του, καθώς και μια φλύαρη επιθυμία να πει τα πάντα για όλους: και για τους gay και για τους Βάσκους και για τους αυτονομιστές της Καταλονίας και για τα πάντα, παρουσιάζοντας έναν ρατσιστή και συντηρητικό μπαμπά που μπορεί να μοιάζει περισσότερο με καρικατούρα του μέσου μεσήλικα Ισπανού παρά με πραγματικό χαρακτήρα. Όμως, η κωμωδία πάντοτε πατούσε στην υπερβολή, οπότε αντιλαμβάνεσαι τη σύμβαση και πας παρακάτω, χαλογελαστά ή και γελώντας δυνατά μέχρι το -εννοείται- happy end. Οι ερμηνείες δεν είναι όλες ισόβαρες, αλλά ακολουθούν το timing του χιούμορ και περισώζονται από το εξυπηρετικό μοντάζ.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κωμωδίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.