A Hard Day's Night (1964) (A/M)

Ελληνικός τίτλος: Ξεφάντωμα με τους Μπητλς

Μουσική κωμωδία σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Λέστερ, με τους Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, Τζων Λέννον, Ρίνγκο Σταρ, Τζωρτζ Χάρισον, Γουίλφριντ Μπράμπελ, Νόρμαν Ρόσινγκτον.

Οι Μπητλς ξεκινούν ένα ταξίδι με το τραίνο για το Λονδίνο όπου τους περιμένει μια ζωντανή εμφάνιση στην τηλεόραση, όμως οι ώρες που μεσολαβούν είναι γεμάτες αναποδιές, παραξενιές, παρεξηγήσεις και όλα όσα σκαρφίζεται ο "παππούς" του Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, ένας μυστήριος γεράκος, έτοιμος για κάθε είδους σκανδαλιά. Με τον μάνατζέρ τους στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, οι τέσσερις φίλοι κατορθώνουν να τα βγάλουν πέρα, χαρίζοντας στους θαυμαστές τους και το κοινό ένα σερί από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

Βρισκόμαστε στην καρδιά της beatlemania και όπως ήταν αναμενόμενο το συγκρότημα-φαινόμενο έπρεπε να αποκτήσει και την κατα-δική του κινηματογραφική ταινία. Προς τιμήν όλων όσοι ενεπλάκησαν στο project, και παρ' ότι οποιαδήποτε ξεπέτα γύριζαν θα ήταν αρκετή για να κόψει εκατομμύρια εισιτήρια, το τελικό αποτέλεσμα είναι μια δροσερή, διασκεδαστική και φροντισμένη ταινία, με αρχή-μέση-τέλος, έξυπνες σεκάνς, αστείους διαλόγους και κάμποσα ευρήματα. Κατ' αρχάς η ιδέα και μόνο αυτού του ψευδο-οδοιπορικού, με τους Μπητλς να υποδύονται τον εαυτό τους δουλεύει εξαιρετικά και μάλιστα με διπλή επιτυχία: από τη μια δημιουργεί την ψευδαίσθηση στον μέσο θαυμαστή πως μπαίνει στα άδυτα των ινδαλμάτων του και τα παρακολουθεί στην καθημερινότητά τους, την ίδια στιγμή που επιτρέπει μια σειρά από χιουμοριστικές σκηνές που είτε αναιρούν το star status των Μπητλς είτε σχολιάζουν την επιτυχία τους με όρους αυτών που δεν μπορούσαν να την αντιληφθούν, παραθέτοντας απέναντι σε αυτήν τη μανία το βρετανικό αποστασιοποιημένο φλέγμα. 

Και επειδή χωρίς σενάριο τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, ο Άλαν Όουεν που το υπογράφει κάνει θαύματα, συνδυάζοντας την επίπλαστη βιογραφία με τα αστεία και το βρετανικό χιούμορ. Έχοντας περάσει μέρες στο πλευρό τους και παρακολουθώντας τους, γράφει διαλόγους που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί στα αλήθεια, χωρίς να βάζει στο στόμα τους λέξεις που δεν θα χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι (κάτι που είχε πει ο ΜακΚάρτνεϋ σε συνέντευξή του), ενώ συνδυάζει αρμονικά inside jokes και pop culture references βγαλμένες από σήριαλ ή καταστάσεις της εποχής. Το πιο σημαντικό όμως είναι ο ρυθμός της ταινίας που καθορίζεται από το σενάριο, αφού ποτέ τα τραγούδια και η κωμωδία δεν αλληλοεξουδετερώνονται -ίσα ίσα που συμπληρώνουν αρμονικότατα το ένα το άλλο, πάντοτε την κατάλληλη στιγμή. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η υποψηφιότητα του Όουεν για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου εκείνη τη χρονιά.

Εν τω μεταξύ, ο Ρίτσαρντ Λέστερ στη σκηνοθεσία αντιλαμβάνεται απόλυτα το ύφος του σεναρίου και αποτυπώνει στην εικόνα και τα δύο βασικά συστατικά του: το ψευδο-ντοκυμανταίρ εκφράζεται απόλυτα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, τα γρήγορα πλάνα και το κοφτό μοντάζ που παραπέμπουν σε ύφος τηλεοπτικού ρεπορτάζ ή κινηματογραφικών επικαίρων, ενώ για την κωμωδία επιστρατεύονται όλα τα ευρήματα μιας σλάπστικ ταινίας. Κεφάτο, χαριτωμένο και με αυτή την αίσθηση ελευθερίας των '60s, το "Ξεφάντωμα με τους Μπητλς" είναι τελικά κάτι πολύ περισσότερο από μια ταινία για τους fan, ενόσω ταυτόχρονα αποτελεί μια πλήρη κινηματογραφική καταγραφή του φαινομένου των σκαθαριών και της εποχής τους. Τεράστια επιτυχία στις μέρες της η ταινία, με περισσότερες από 1.600 κόπιες να κυκλοφορούν ταυτόχρονα στους κινηματογράφους του Η. Βασιλείου. Πέραν του Πρωτότυπου Σεναρίου, το φιλμ ήταν υποψήφιο και στην κατηγορία της Μουσικής.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.