The bra (2018)

Ελληνικός τίτλος: Το σουτιέν

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Βάιτ Χέλμερ, με τους Μίκι Μανόλοβιτς, Ντενί Λαβάν, Παζ Βέγκα, Ισμαήλ Κουλουζάντε.

Θυμάστε στο παραμύθι της Σταχτοπούτας τον πρίγκιπα που γύριζε ολόκληρη τη χώρα κρατώντας στα χέρια του ένα γυάλινο γοβάκι προσπαθώντας να βρει στο πόδι ποιας κοπέλας ταιριάζει απόλυτα; Ωραία! Ξεχάστε όμως κολοκύθες, βασίλεια και νεράιδες και φανταστείτε αντί για πρίγκιπα έναν άρτι συνταξιοδοτημένο οδηγό τραίνου στο Αζερμπαϊτζάν, που αλωνίζει τις φτωχικές γειτονιές του Μπακού που απλώνονται δίπλα στις σιδηροτροχιές, κρατώντας ανά χείρας ένα σουτιέν που παρέσυρε από το σχοινί της μπουγάδας με το τραίνο που οδηγούσε λίγες ημέρες νωρίτερα. Ο συμπαθής και μοναχικός άντρας χτυπά τις πόρτες αναζητώντας τη γυναίκα που το φορούσε και την οποία είχε δει προ καιρού να το φορά καθώς περνούσε έξω από το παράθυρό της με το τραίνο. Κι όλα αυτά σε μια ταινία που δεν έχει καθόλου διαλόγους.

Συγκινητική, γλυκόπικρη, ανθρώπινη και με μια παιδιάστικη αφέλεια, η ταινία του μικρομηκά (ως επί τω πλείστον) Βάιτ Χέλμερ είναι ένα ενήλικο παραμύθι -άλλες φορές χαρωπό, άλλες σπαρακτικό- που όμως δεν χάνει ποτέ την καλή του διάθεση κι αυτό τελικά δουλεύει προς όφελος του θεατή. Το εύρημα της πλήρους απουσίας διαλόγων εντείνει αυτή τη σουρεάλ διάθεση, αποτίοντας ταυτόχρονα φόρο τιμής στο βωβό σινεμά, ενώ στην ουσία προσδίδει στην ιστορία και τους ανθρώπους της μια οικουμενικότητα που δεν γνωρίζει σύνορα και εποχές. Για να πω την αλήθεια, κάποιες φορές το εύρημα της σιωπής δεν δουλεύει ή φαντάζει βεβιασμένο, ενώ ίσως οι σκηνές αυτές θα απαιτούσαν πιο κοφτό και γρήγορο μοντάζ, αλλά και πάλι το όλον λειτουργεί θετικά. Μεγάλο ατού ο Μίκι Μανόλοβιτς στον ρόλο του μοναχικού οδοιπόρου με το σουτιέν στο χέρι αλλά και αυτός ο αξιολάτρευτος πιτσιρικάς που ζει σε σκυλόσπιτο και τρέχει διαρκώς με μια σφυρίχτρα στο στόμα για να ειδοποιήσει τους κατοίκους της γειτονιάς να φύγουν από τις γραμμές όταν περνάει το τραίνο. Με λαμπερή φωτογραφία μα πειραγμένη για να μοιάζει με φιλμ κάπως φθαρμένο και με τον ήχο (κυρίως των τραίνων) να πρωταγωνιστεί και να δίνει το στίγμα του χώρου και της δράσης, το "Σουτιέν" αφηγείται μια ιστορία πίσω από κλειστά παράθυρα, με τους ανθρώπους να ζουν ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλον, μέσα σε φυσικά ντεκόρ που μοιάζουν όμως λες και φτιάχτηκαν ειδικά για την ταινία. Σε κερδίζει από την αρχή, αγαπάς τους ανθρώπους της, δεν την ξεχνάς.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.