Les portes de la nuit (1946) (A/M)

Δραματική ταινία της Pathé σε σκηνοθεσία Μαρσέλ Καρνέ, με τους Πιερ Μπρασέρ, Σερζ Ρετζιανί, Υβ Μοντάν, Ζαν Βιλάρ, Ναταλί Νατιέ, Σατυρνέν Φαμπρ.

Μια νύχτα στο Παρίσι, λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ζαν, τέως μέλος της Αντίστασης, συναντιέται τυχαία με έναν αγαπημένο του φίλο, τον Ρεϋμόν, που όλοι πίστευαν πως είχε σκοτωθεί στη μάχη. Η νύχτα όμως γίνεται ακόμα πιο παράξενη, όταν λίγο αργότερα συναντά έναν άστεγο άνδρα που του συστήνεται με το όνομα "Πεπρωμένο", ο οποίος του λέει πως πολύ σύντομα θα γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του. Ο Ζαν δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται, αλλά μετά από λίγο θα γνωρίσει τη Μαλού, μια όμορφη νέα γυναίκα, εγκλωβισμένη σε έναν δυστυχισμένο γάμο με τον πλούσιο σύζυγό της.

Παράξενη, ελαφρώς άνιση μα εν τέλει γοητευτική ταινία που κατορθώνει να πλάσει στην οθόνη ένα αλλόκοτο σύμπαν ρεαλιστικό μα και τραγικά παραμυθένιο. Το Παρίσι και οι άνθρωποί του κουβαλάνε ακόμα επάνω τους τις πληγές του Πολέμου, και η πόλη του φωτός μοιάζει παράταιρα σκοτεινή, όπως και τα βλέμματα των κατοίκων της. Αυτή η μελαγχολία όμως της πόλης και της χώρας ολόκληρης, έρχονται να λάμψουν στιγμιαία από την ελπίδα που γεννά ο έρωτας ανάμεσα στον Ζαν και τη Μαλού, καταδικασμένος εκ προοιμίου, μα συνάμα λυτρωτικός και καταλυτικός, καθώς με την έκβασή του φέρνει την κάθαρση και για τις αμαρτίες του παρελθόντος. Το εν μέρει μεταφυσικό σενάριο του Ζακ Πρεβέρ αποδίδεται έντεχνα στην οθόνη από τον Μαρσέλ Καρνέ που κοντράρει το υπερφυσικό με έναν ωμό ρεαλισμό ενώ με τα υπέροχα σκηνικά (Αλεξάντρ Τρωνέ) και την εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία (Φιλίπ Αγκοστινί) πλάθει ένα Παρίσι αλλόκοσμο, στα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας, λες και βρίσκεται σιμά στις πύλες που οδηγούν σε έναν άλλο κόσμο.

Οι κριτικοί της εποχής δεν το είχαν δει με καλό μάτι και σε συνδυασμό με το μάλλον πεσιμιστικό ύφος του έκαναν το κοινό να αδιαφορήσει για να το ανακαλύψει και πάλι, με άλλο βλέμμα, χρόνια μετά. Τα σκηνικά είχαν επαινέσει και τον Υβ Μοντάν, εδώ μόλις στον δεύτερο ουσιαστικά ρόλο του ως ηθοποιός, τον οποίο χρωστά στην Εντίθ Πιαφ, που είχε επιμείνει να πρωταγωνιστήσει ο νέος και πολύ αγαπητός τραγουδιστής αντί του Ζαν Γκαμπέν τον οποίο αρχικά είχε στο μυαλό του ο Καρνέ. Η ταινία έβγαλε και δύο υπέροχα τραγούδια, το "Les enfants qui s'aiment" που ακούγεται από τη φωνή μιας τραγουδίστριας του δρόμου (Φαμπιέν Λορίς) και το εμβληματικό πλέον σε παγκόσμια κλίμακα "Les feuilles mortes" από τη φωνή του Υβ Μοντάν. Τα τραγούδια και τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο εξαιρετικός Ζοζέφ Κοσμά.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. 

Για περισσότερες δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.