Blue Beetle (2023) (IMAX)

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Warner/DC σε σκηνοθεσία Άνχελ Μανουέλ Σότο, με τους Τσόλο Μαριδουένια, Μπρούνα Μαρκεζίν, Νταμιάν Αλκαζάρ, Τζωρτζ Λοπέζ, Μπελίσα Εσκομπέντο, Σούζαν Σαράντον. 

Ένας εξωγήινος σκαραβαίος επιλέγει να καταλάβει το σώμα του νεαρού Τζέιμι Ρέγες και να συμβιώσουν ως μία πανίσχυρη οντότητα. Σαστισμένος από τα νέα και αναπάντεχα δεδομένα της ζωής του, ο Τζέιμι προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα αυτή συνθήκη, έχοντας να αντιμετωπίσει τον κολοσσό των οπλικών συστημάτων Κορντ που θέλει να αποκτήσει τις δυνάμεις του σκαραβαίου απειλώντας μέχρι και τη ζωή της οικογενείας του.

H DC μάς συστήνει ακόμη έναν υπερήρωα της τεράστιας βιβλιοθήκης της, σχετικά νεότερο και όχι τόσο γνωστό, όμως επιλέγει την οδό του Shazam. Στα όρια της κωμικής υπερβολής και με ένα backstory σφηνωμένο στους τίτλους έναρξης και σε μια σύντομη αφήγηση λίγο πιο κάτω στην ταινία, έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς sequel και όχι κάτι πρωτογενές, έτσι όπως παρατίθενται οι (ελάχιστες) πληροφορίες για την προέλευση αυτού του υπερφυσικού πλάσματος. Αντιλαμβάνομαι ότι το νεαρόν της ηλικίας του Τζέιμι Ρέγες που μετατρέπεται χωρίς να το θέλει σε υπερήρωα επιτρέπει τις όποιες κωμικές προεκτάσεις, όμως όλη αυτή η πλάκα (διότι περί πλάκας πρόκειται) με τα μέλη της οικογενείας του στερεί από την ιστορία το όποιο μεγαλείο ακόμα κι όταν τα πράγματα σκουραίνουν και άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν τη ζωή τους. Ανεκμετάλλευτη παραμένει και η Σούζαν Σαράντον στον ρόλο της κληρονόμου της βιομηχανίας των Κορντ που ως άλλη Νέμεσις επιθυμεί να αποκτήσει τον σκαραβαίο πάση θυσία καθώς το σενάριο τη χρησιμοποιεί περιστασιακά και την αναλώνει σε τετριμμένα λόγια και συμπεριφορά. Η αισθητική της ταινίας είναι αυτή που ανεβάζει πόντους στο "Blue Beetle", με χρωματικούς τόνους στο μπλε και στο φούξια και εικόνες που παραπέμπουν σε video game, καθώς έτσι εξισώνεται το κωμικό στοιχείο με το μη ρεαλιστικό φανταστικό. Συμπαθέστατος ο πρωτοεμφανιζόμενος στη μεγάλη οθόνη (γνωστός όμως από τη σειρά "Cobra Kai" του Netflix) Τσόλο Μαριδουένια, δείχνει να αντιλαμβάνεται με μέτρο τα κωμικά όρια και να μην τα ξεπερνά, καθώς όσο εξελίσσεται το φιλμ εξελίσσει και τον χαρακτήρα που υποδύεται, οδηγώντας τον στην (ας πούμε) ωρίμανση του φινάλε. Εξ όσων διαβάζω, τόσο ο ίδιος όσο και ο ήρωας που ενσαρκώνει θα παραμείνουν και στο νέο κινηματογραφικό σύμπαν της DC έτσι όπως διαμορφώνεται, οπότε η εμβόλιμη σκηνή στους τίτλους τέλους έχει λόγο ύπαρξης.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.