House of Dracula (1945) (Α/Μ)

Ελληνικός τίτλος: Το σπίτι του Καπετάν Δράκουλα

Ταινία τρόμου της Universal σε σκηνοθεσία Έρλε Σ. Κέντον, με τους Λον Τσάνεϋ Τζούνιορ, Τζων Κάραντάιν, Μάρθα Ο' Ντρίσκολ, Λάιονελ Άτγουιλ, Όνσλοου Στήβενς, Γκλεν Στρέηντζ.

Ο Κόμης Δράκουλας επισκέπτεται το κάστρο του δρ. Φρανζ Έντελμαν ζητώντας του να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από τον βαμπιρισμό του. Ο Έντελμαν συμφωνεί και του προτείνει να προχωρήσουν σε μια σειρά από μεταγγίσεις οι οποίες -όπως πιστεύει- θα μπορέσουν να τον θεραπεύσουν. Στο μεταξύ, ένας πανικόβλητος Λώρενς Τάλμποτ, ζητά οπωσδήποτε να συναντήσει τον διακεκριμένο επιστήμονα, μην αντέχοντας άλλο τις μεταμορφώσεις του σε λυκάνθρωπο, την ίδια στιγμή που στα έγκατα του πύργου, ανακαλύπτουν το σώμα του τέρατος του Φράνκενστάιν.

Η Universal είχε αφοσιωθεί τόσο πολύ στις ταινίες με τέρατα, που ήδη από τα μέσα του '40 άρχισε να γυρίζει αυτό που σήμερα αποκαλούμε team ups, δηλαδή ταινίες όπου συναντιούνται δύο ή και τρία (όπως στην περίπτωσή μας) διαφορετικά πλάσματα της μυθολογίας του τρόμου. Έναν χρόνο νωρίτερα είχε προηγηθεί το "Σπίτι του Φράνσκενστάιν", οπότε τώρα παίρνει σειρά ο Δράκουλας, παρέα με τον Λυκάνθρωπο, το Τέρας του Φράνκενστάιν και έναν επιστήμονα με σαφείς επιρροές από τον Δρ. Τζέκυλ και τον κ. Χάυντ. Φιλόδοξο το εγχείρημα, αλλά δεν το λες και ιδιαίτερα επιτυχημένο, παρά τη γοητεία που ασκεί η συνύπαρξη επί της οθόνης των θρυλικών αυτών τεράτων. Η συνύπαρξη όμως θέλει πολλά εισαγωγικά, αφού στην πραγματικότητα ουδέποτε τα τέρατα συναντιούνται ουσιαστικά ή αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Πιο πολύ σε συγκατοίκηση οδηγεί το σενάριο παρά σε σύγκρουση, σε μια παραγωγή που η Universal δεν δείχνει να πήρε και πολύ στα σοβαρά, γεγονός που επισημαίνεται από τα "γεμίσματα" με μουσικές και πλάνα από προηγούμενες ταινίες. Ταλαιπωρήθηκε από ό,τι διαβάζω η παραγωγή, με το σενάριο να ξαναγράφεται, ηθοποιούς να αλλάζουν και τον αρχικό τίτλο "Λυκάνθρωπος εναντίον Δράκουλα" να προδίδει την ιδέα που ουσιαστικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Έχει μεμονωμένες καλές στιγμές, όπως και ένα γοτθικό περιβάλλον που επιβάλλεται στην εικόνα, όμως η ιστορία του είναι περισσότερο αφελής από όσο θα άξιζαν τα τόσο εμβληματικά κινηματογραφικά τέρατα που στοιχειώνουν την οθόνη.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.