Smile (2022)
Ελληνικός τίτλος: Χαμογέλα
Ταινία τρόμου της Paramount σε σκηνοθεσία Πάρκερ Φιν, με τους Σόσι Μπέηκον, Κάυλ Γκάλνερ, Τζέσι Τ. Άσερ, Ρόμπιν Γουάιγκερτ, Κέιτλιν Στέησυ.
Η Δρ. Ρόουζ Κότερ, μια ψυχολόγος που παλεύει και η ίδια με το τραύμα της αυτοκτονίας της μητέρας της μπροστά στα μάτια της όταν ήταν δέκα ετών, αναλαμβάνει μια κατεπείγουσα συνεδρία με τη φοιτήτρια Λώρα Γουήβερ. Η νεαρή κοπέλα, σε κατάσταση πανικού, εξηγεί πως υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της αυτοκτονίας του καθηγητή της, ο οποίος έκανε θρύψαλα το κεφάλι του με ένα σφυρί. Ο πανικός της Λώρα έχει να κάνει με μια αόρατη παρουσία που έχει κυριεύσει έκτοτε την ύπαρξή της, γεγονός που η Δρ. Κότερ εξηγεί ως παραίσθηση. Μόνο όταν βλέπει στο πρόσωπο της ασθενούς της ένα απόκοσμο χαμόγελο λίγο προτού κόψει τον λαιμό της, η ψυχολόγος αρχίζει να υποψιάζεται πως κάτι αλλόκοσμο την απειλεί.
Πρωτότυπη ιστορία, έξυπνη διαχείριση των κλισέ του είδους, μια στιβαρή πρωταγωνίστρια και η σωστή διαχείριση της αγωνίας με τη φρίκη και το αίμα, καθιστούν το "Χαμογέλα" την ευχάριστη έκπληξη στις ταινίες τρόμου της πρόσφατης περιόδου. Έχοντας να αφηγηθεί και μια παράλληλη ιστορία για τη διαχείριση του τραύματος και του εσώτερου πόνου, χωρίς όμως να παίρνει και την ψυχαναλυτική του διάθεση πολύ στα σοβαρά, το φιλμ κλιμακώνεται εντυπωσιακά, με απρόσμενα γεγονότα -χάρη άλλωστε και στο πρωτότυπο της κεντρικής ιδέας- και τρομακτικές σεκάνς που σε τινάζουν από τη θέση σου, χωρίς όμως να αποτελούν και τον ακρογωνιαίο λίθο της αφήγησης. Το σενάριο του ίδιου του σκηνοθέτη (ο οποίος μάλιστα βασίζεται σε μια παλιότερη μικρού μήκους ταινία του) έχει την απαιτούμενη κινηματογραφική ωριμότητα αλλά και γνώση επί του είδους, με αποτέλεσμα όλα όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης να είναι τρομακτικά και ενδιαφέροντα ενώ τη ίδια στιγμή να διατηρούν την απαιτούμενη δόση αληθοφάνειας και αφηγηματικής δομής. Εξαιρετική η δουλειά που έχει γίνει στο μοντάζ (Έλιοτ Γκρήνμπεργκ) που διαχειρίζεται στην εντέλεια το υλικό του διευθυντή φωτογραφίας Τσάρλι Σάροφ, κόβοντας τα άλλοτε θολά και άλλοτε λαμπερά σε χρώμα κάδρα του με ακρίβεια και τεχνική που εξυπηρετεί την κλιμάκωση της αφήγησης αλλά και τον φόβο. Εξίσου σε πολύ καλά επίπεδα ο σχεδιασμός ήχου και οι μουσικές (ακόμα και όταν απουσιάζουν εντελώς).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου