Θέατρο - Ευτυχισμένες μέρες (2023)
"Ευτυχισμένες μέρες" του Σάμιουελ Μπέκετ, μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές, σκηνοθεσία: Δημήτρης Κανέλλος, πρωταγωνιστούν: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Γιάννης Οικονομίδης (Johnny O).
Ένα από τα πιο δύσκολα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, τόσο για τους συντελεστές της κάθε παραγωγής όσο και για τους θεατές, οι "Ευτυχισμένες μέρες" αποτελούν πολύ προσωπικό πόνημα για τον συγγραφέα, ο οποίος δεν δίστασε να ορίσει πολύ συγκεκριμένες σκηνικές οδηγίες αλλά και να επιβλέπει ο ίδιος τα πρώτα ανεβάσματα στα χρόνια του '60. Έργο γλώσσας κυρίως, λέξεων και στοχασμών, ποιητικό όσο και υπερ-ρεαλιστικό, θα έλεγε κανείς πως είναι μια κατηγορία από μόνο του, έτσι όπως βυθίζεται σε σκέψεις -φαινομενικά- σκόρπιες του συγγραφέα, όμως ταυτόχρονα τόσο οικείες και καθημερινές. Η μοναξιά, η απόγνωση, η αποξένωση, ο χρόνος που παρασέρνει τις μνήμες και μαραζώνει τα κορμιά, η επιθυμία για ζωή και η παραίτηση συναντιούνται σε αυτές τις δύο σπαρακτικές πράξεις, ενόσω η Γουίνυ, θαμμένη κυριολεκτικά σε μια στοίβα από πράγματα μέσα στη γη, περιγράφει την ημέρα της, εκτελεί πράξεις καθημερινές (όσες μπορεί) και συνομιλεί με τον σύζυγό της, τον Γουίλυ, που είτε κοιμάται, είτε διαβάζει τις αγγελίες στην εφημερίδα, είτε εξαφανίζεται μέσα στην τρύπα του. Η σύγκρουση της σπαραξικάρδιας αισιοδοξίας εκείνης με τη δική του απόγνωση στο σώμα που παραπαίει από την κούραση του χρόνου ολόκληρου, μετατρέπει τους μονολόγους της σε διάλογο με τη σιωπή και τις ευτυχισμένες μέρες που ζει σε απόγνωση και θρήνο.
Η νέα παραγωγή στο θέατρο Olvio με τη σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Κανέλλου αποτίει τον δέοντα σεβασμό στο έργο από κάθε άποψη, προάγοντας ως οφείλει το ίδιο κείμενο, με αρωγό την εξαιρετική μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Σε έναν σκηνικό χώρο υψηλής αισθητικής (σκηνικά-κοστούμια: Βαγγέλης Ζιλέλης, φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης) το έργο του Μπέκετ αποδίδεται στην ολότητά του, με σοβαρότητα, προσήλωση στα νοήματα αλλά ταυτόχρονα με μια φρέσκια ματιά που δεν μιμείται αλλά ούτε παρεκκλίνει. Ρομαντική, σκληρή, ποιητική και μαζί πανανθρώπινα ρεαλιστική μέσα στη χαραυγή του πνεύματος και του λόγου, η παράσταση βυθίζεται στο αλλόκοτο του συγγραφέα ενώ την ίδια στιγμή στέκει ξεκάθαρη απέναντι στις λέξεις και τη ζωή αυτών των δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν τόσο πολύ προτού τους παρασύρει ο χρόνος, ο τόπος και οι άνθρωποι σε αυτήν την αυθύπαρκτη ανυπαρξία.
Ερμηνευτικός άθλος η Γουίνι της Νατάσας Παπαμιχαήλ που επιστρατεύει τη γλυκύτητα και τη δύναμη της φωνής της για να μας ταξιδέψει στην αισιοδοξία της για όλες αυτές τις ευτυχισμένες μέρες που έζησε και που ακόμα ζει, κι ας βυθίζεται καθημερινά στο τίποτα. Με βλέμμα καθάριο και λαμπερό, αγγίζει (όσο ακόμα μπορεί) τα αγαπημένα της πράγματα, εκτελεί τη ρουτίνα της, συνομιλεί ή επιπλήττει τον Γουίλι ενώ αποζητά απεγνωσμένα ακροατήριο. Σπαρακτική η σχεδόν βουβή, σωματική ερμηνεία του Γιάννη Οικονομίδη που αφήνεται στην απόγνωση του Γουίλυ και στην κεφαλαιώδη ανάγκη του για λύτρωση. Ιδιαίτερα συγκινητική και λειτουργική η μικρή χορογραφία (επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Παπαμιχαήλ) στην αρχή και στο τέλος σχεδόν του έργου, περιγράφει μελωδικά (πρωτότυπη μουσική σύνθεση-επιμέλεια: Νικηφόρος Χρυσολωράς, τραγούδι: Μαρία Πλευρίτη) το ευτυχισμένο παρόν που προηγήθηκε ενώ ίσως υπόσχεται κάποιες ευτυχισμένες μέρες ξανά, κάπου αλλού, άλλοτε.
Olvio
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου