Werewolf by Night (2022) (Α/Μ)

Ελληνικός τίτλος: Λυκάνθρωπος

Κόμικ τηλεταινία τρόμου της Marvel, σε σκηνοθεσία Μάικλ Τζιακίνο, με τους Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Λώρα Ντόννελλυ, Χάριετ Σάνσομ Χάρις. 

Μετά τον θάνατο του άτρομου αρχηγού τους, του Οδυσσέα Μπλάντστόουν, μια μυστική κάστα κυνηγών τεράτων συγκεντρώνεται στον πύργο του. Σκοπός τους η προετοιμασία μιας μακάβριας τελετής που θα καθορίσει αυτόν που θα πάρει στα χέρια του το Πετράδι του Αίματος, ένα μυστηριώδες κειμήλιο εξωγήινης προέλευσης με πανίσχυρες δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, όμως, οι μάσκες πέφτουν και όπως αποδεικνύεται τα πιο αιμοδιψή τέρατα έχουν τελικά ανθρώπινη μορφή.

Αυτό που δεν κατόρθωσε η Universal σε κάθε της πρόσφατη απόπειρα να αναβιώσει τη χρυσή εποχή των ταινιών της με τέρατα, το έφερε εις πέρας (εξαιρετικά μάλιστα) η Marvel μέσα σε μόλις 52 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου. Αυτό δε που αποτελεί ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη είναι πως τον "Λυκάνθρωπο" τον σκηνοθετεί ο Μάικλ Τζιακίνο, ο γνωστός σε όλους μας βραβευμένος με Όσκαρ συνθέτης πολλών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών που έκανε αίσθηση με το soundtrack του "Lost" εκεί στο μακρινό 2004. Πλάκα-πλάκα, ο Τζιακίνο αναδεικνύεται δεινός μαέστρος (pun intended) και στη σκηνοθεσία, καθώς αποδίδει με άποψη και πολύ έμπειρο μάτι στην οθόνη αυτήν την αλλόκοτη ιστορία που βγαίνει από το σύμπαν της Marvel. Με μια αλλόκοσμη ασπρόμαυρη φωτογραφία, ατμοσφαιρικά κάδρα και άψογη αντίληψη του (κινηματογραφικού) χώρου, η κάμερα του Τζιακίνο συλλαμβάνει ανθρώπους, πλάσματα, συναισθήματα και καταστάσεις, την ίδια στιγμή που εκμαιεύει ώριμες και αποτελεσματικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, που δεδομένου του υπερφυσικού της ιστορίας, χαρακτηρίζονται από συναισθηματικό ρεαλισμό, καθώς το σενάριο σκιαγραφεί κατά το δυνατόν ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Σαν επεισόδιο από τη "Ζώνη του Λυκόφωτος" (την παλιά, την ορθόδοξη), με gothic σκηνογραφία, εξπρεσιονιστικές σκιές, ατμοσφαιρική μουσική (μαντέψτε ποιος την έγραψε) και με επιτηδευμένο ασπρόμαυρο με τεχνητά σκρατς, η ταινία αποτίει φόρο τιμής στα κινηματογραφικά τέρατα (της Universal πρωτίστως) των χρόνων του '30 και του '40 (αυτό δηλαδή που δεν κατόρθωσε η σύγχρονη Universal) ενώ ταυτόχρονα αναβιώνει έναν από τους λιγότερο γνωστούς ήρωες της κόμικ φιλολογίας.

Για την ιστορία, ο Λυκάνθρωπος (κατά κόσμον Τζακ Ράσελ) έκανε την εμφάνισή του στα περιοδικά της Marvel το 1972, βασισμένος σε μια ιδέα του Ρόυ Τόμας. Ήταν η εποχή που η Marvel εισέβαλε και στον κόσμο του τρόμου, μαζί με τον Δράκουλα και τον Μόρμπιους, τον ζωντανό βρυκόλακα, ήρωες που όμως είχε εντάξει κατά κάποιον τρόπο στο σύμπαν των υπερ-ηρώων της. Θα πρέπει να αναφέρω εδώ ότι εκείνη τη μακρινή εποχή τα κόμικ αυτά κυκλοφορούσαν και στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Καμπανά που είχαν τα δικαιώματα της Marvel, καθιστώντας όλους εμάς, μικρά παιδιά τότε, κοινωνούς αυτού του υπέροχου, νέου κόσμου. Πώς διάολο υπήρχε τέτοια εκδοτική κινητικότητα τότε και τόση νέκρα τα χρόνια που ακολούθησαν δεν θα το καταλάβω ποτέ. 

Στο πλαίσιο του "σε δουλειά να βρισκόμαστε", το Disney+ φιλοξενεί από το 2023 και την έγχρωμη εκδοχή της ταινίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.