Star Wars Episode VIII: The last Jedi (2017) (IMAX) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Star Wars -Οι τελευταίοι Jedi

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας της LucasFilm, σε σκηνοθεσία Ράιαν Τζόνσον, με τους Μαρκ Χάμιλ, Κάρι Φίσερ, Όσκαρ Άιζακ, Τζων Μπογέγκα, Νταίζυ Ρίντλεϋ, Άνταμ Ντράιβερ, Λώρα Ντερν Μπενίσιο Ντελ Τορο, Άντυ Σέρκις. 

Με το Πρώτο Τάγμα να ετοιμάζεται να αφανίσει τους εναπομείναντες επαναστάτες, είναι πλέον στα χέρια της πριγκίπισσας Λέια να τους βρει ασφαλή διέξοδο. Την ίδια στιγμή, η Ρέυ προσπαθεί να πείσει τον Λιουκ Σκάυγουώκερ να επιστρέψει στην ενεργό δράση, όχι όμως με τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Όταν αγκαλιάζεις το θέμα σου με αγάπη και πρωτίστως με σεβασμό, τότε οδηγείσαι σε εξαιρετικά αποτελέσματα. Και εδώ έχουμε μια εξαιρετική ταινία που σέβεται το παρελθόν της και τις ρίζες της, ενώ κάνει έξυπνα και προσεκτικά τα βήματα εκείνα που θα οδηγήσουν σε νέες διαδρομές στο μέλλον. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, πλέον, πως οι νέες ταινίες του Πολέμου των Άστρων ήρθαν για να μείνουν και να συνεχιστούν για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτό που οι αδαείς έτρεμαν σχετικά με την απόκτηση των δικαιωμάτων από την Disney μετά την εξαγορά της LucasFilm, αποδεικνύεται πως δεν ήταν παρά μόνο στη δική τους "επιστημονική φαντασία", αφού οι νέες ταινίες, τελικά, ξεχωρίζουν όχι μόνο για τα εξαιρετικά επίπεδα παραγωγής τους αλλά και για τη σοβαρότητα με την οποία καταπιάνονται με το θέμα τους. Μόνο ως φαιδρότητες μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς όλους αυτούς τους δήθεν φόβους πως η Disney θα κατέστρεφε τον μύθο και να θα γύριζε παιδιάστικες ταινίες, μακριά από το ύφος των αρχικών. Πού είστε; Σας έχω νέα: το λούνα παρκ της Αόρατης Απειλής ο Λούκας το γύρισε με τα χεράκια του. Τη δε τραλαλά Επιστροφή των Τζεντάι δεν την υπέγραφε ουδόλως η Disney. Εντάξει; Το λύσαμε; Πάμε παρακάτω.

Το δεύτερο μέρος της τρίτης τριλογίας παίζει απόλυτα προσαρμοσμένο στους κανόνες δημοφιλίας του έπους που το κατέστησαν σημείο αναφοράς στις διαστημικές περιπέτειες, εδώ και 40 χρόνια. Παίρνει λοιπόν την ιστορία από το σημείο όπου τελείωσε το προηγούμενο επεισόδιο και ξεκινά από εκεί. Η χρήση της λέξης "επεισόδιο" για κάθε μια από τις ταινίες της σειράς δεν είναι καθόλου τυχαία. Η επιλογή ήταν του ίδιου του Λούκας, ο οποίος ήθελε τον "Πόλεμο" να αποτίει φόρο τιμής στα κινηματογραφικά σήριαλ των '40s και των '50s, με τα επεισόδιά τους να παίζονται τότε κάθε μήνα περίπου, συνοδεύοντας την προβολή της κεντρικής ταινίας. Ο κάθε "Πόλεμος" λοιπόν είναι ένα επεισόδιο ενός "σήριαλ", το οποίο απλά παρακολουθούμε με μεγάλες χρονοκαθυστερήσεις (8 επεισόδια σε 30 χρόνια, το λες και σήριαλ σαλιγκάρι σε αργή κίνηση). Άρα εξ ορισμού του ίδιου του έπους, το τρέχον επεισόδιο όφειλε στην  έναρξή του να πιάσει τα απόνερα του VII και να πορευτεί από εκεί. Και το κάνει θαυμάσια. 

Το ίδιο θαυμάσια εξελίσσεται και ολόκληρη η η ιστορία, στην οποία αναγνωρίζεις βαθείς και ουσιαστικούς κινηματογραφικούς ρυθμούς και δουλεμένο σενάριο, αφού παρά τις 2,5 ολόκληρες ώρες που διαρκεί δεν κρεμάει στο παραμικρό σημείο. Ναι, εντάξει, η περιβόητη σκηνή του καζίνο είναι λίγο ξένο σώμα, όμως αποτελεί σεναριακή όαση και ευκαιρία για το μάτι και την ψυχή του θεατή να ξαποστάσουν λίγο από την όχι και τόσο ευχάριστη έκβαση των γεγονότων έως τότε. Με τη σεκάνς αυτή (πάρα πολύ εντυπωσιακή και πλούσια), να λειτουργεί ως ένα άτυπο διάλειμμα, και αφού πρωτύτερα έχουμε ταχτοποιήσει τα εισαγωγικά, η ταινία μπορεί μετά να απογειωθεί ουσιαστικά και να αποκτήσει ταχύτητες φωτός, μέχρι το συναρπαστικό φινάλε της. 

Βρήκα αρκετά προσεγμένο και το σενάριο, με το όποιο χιουμοράκι να βγαίνει αβίαστο και τους ήρωες να ξεστομίζουν ελάχιστες (έως καθόλου) ξύλινες μεγαλοστομίες, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορείς παρά να μην παρατηρήσεις την ουσιαστική αναβάθμιση των εφφέ και των ψηφιακών τοποθεσιών όχι μόνο ως προς το τεχνικό αλλά και ως προς το εικαστικό μέρος τους. Η μονομαχία με τα φωτόσπαθα στην κόκκινη αίθουσα είναι ένα ποίημα, όπως και η καταδίωξη στον πλανήτη από αλάτι, με τις κόκκινες γραμμές που μένουν στο έδαφος -εκεί που το αγγίζουν τα σκάφη ή τα βήματα- να μοιάζουν με φλέβες που αιμορραγούν. Πανέμορφο. Η ίδια εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στους ήχους, που δεν δοκιμάζουν απλά τις αντοχές των ηχείων της αίθουσας, αλλά είναι σε ορισμένα σημεία και δουλεμένοι δραματουργικά, με τα εφφέ στα περιφερειακά να αποκτούν λόγο ύπαρξης στην ίδια την εξέλιξη της δράσης.

Ευχάριστα με εξέπληξε η Νταίζυ Ρίντλεϋ στον ρόλο της Ρέυ (δεν μου είχε κάνει μεγάλο κλικ στο VII), η οποία εδώ παίρνει πολύ τα πάνω της και αναδεικνύευται σε ηρωίδα/πρωταγωνίστρια πρώτης γραμμής. Μεγάλη φάτσα είναι και ο Άνταμ Ντράιβερ, που πλάθει έναν αρκούντως εγωιστή και (εύχομαι) ανανεωτικό κακό, ο οποίος είναι τόσο γκροτέσκος από φυσικού του που ευφυώς τον ξεκουκουλώνουν και τον απολαμβάνουμε χωρίς μάσκα. Ο Όσκαρ Άιζακ δείχνει πολλά υποσχόμενος ως προς τον ρόλο του (σαν να τον απολαμβάνει και να τον πιστεύει ο ίδιος περισσότερο), ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτελούν οι guest εμφανίσεις της Λώρα Ντερν και του Μπενίσιο Ντελ Τόρο (αν και ο ρόλος του τελευταίου μοιάζει ανεκμετάλλευτος). Βασικοί πρωταγωνιστές εννοείται πως είναι η Λέια (τι γλυκός αποχαιρετισμός στην Κάρι Φίσερ όλο αυτό) και ο Λιουκ, με έναν Μαρκ Χάμιλ γερασμένο, συγκινητικό αλλά καθόλου ωριμότερο υποκριτικά. Μεγάλη λεπτομέρεια που αποδεικνύει τον σεβασμό των νέων δημιουργών στην ιστορία των ταινιών είναι ο Γιόντα, η εμφάνιση του οποίου -παρά τις τεχνολογικές ευκολίες και δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα- είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη μαριονέτα του Τζιμ Χένσον, με τις ίδιες ατέλειες και την ίδια "ψεύτικη" κίνηση. Τέλος, ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην 3D μετατροπή που όχι μόνο είναι από τις καλύτερες των τελευταίων ετών, αλλά δίνει βάθος και στην εξιστόρηση.