All that jazz (1979)

Ελληνικός τίτλος: Η παράσταση αρχίζει

Μιούζικαλ των Columbia/Fox, σε σκηνοθεσία Μπομπ Φόσσι, με τους Ρόυ Σάιντερ, Τζέσσικα Λανγκ, Λέλαντ Πάλμερ, Ανν Ράινκινγκ.

Έργα και (τελευταίες) ημέρες ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη που ζει στα άκρα, ανάμεσα στην παράσταση που ετοιμάζει για το Μπρόντγουέυ, την ταινία του που είναι στο στάδιο του μοντάζ και τις γυναίκες της ζωής του -την τέως του, τη νυν του, την κόρη του και όσες ακόμα τον φλερτάρουν στις οντισιόν. 

Ο Τζο Γκίντιον είναι ένας ακραίος άνθρωπος. Ακραία ταλαντούχος, ακραία τελειομανής, ακραία γυναικάς, ακραία εγωιστής. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν όλη αυτή η εκνευριστική σημασία στη λεπτομέρεια αφορά στην ίδια την τέχνη του ή τη δική του ανάγκη για επιβεβαίωση. Το σίγουρο είναι πως καταφέρνει να ακούγεται και την ίδια στιγμή να πληγώνει τους πάντες, άθελα και ηθελημένα. Όπως ακριβώς πληγώνει και τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς οδηγεί κορμί και μυαλό στα άκρα, μέσα σε αυτά τα 24ωρα που μοιάζουν με εβδομάδες ολόκληρες για τα δεδομένα ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Ο Τζο Γκίντιον ζει και ανασαίνει για τη showbiz. Ο Τζο Γκίντιον είναι η showbiz. Η αρχή της και το τέλος του. 

Ο Μπομπ Φόσσι μοιάζει να στήνει ένα εγωκεντρικό παραμύθι για τον ίδιο του το εαυτό, προβάλλοντας στην περσόνα του Τζο Γκίντιον τη δική του ζωή, τους δικούς του προβληματισμούς και τη δική του πίεση. Μια πίεση όμως που δίνει ζωή, αφού έξω από τη σκηνή, μακριά από τη μονταζιέρα δεν υπάρχει ζωή, παρά μόνο στιγμές. Η ζωή του είναι η δουλειά του και δεν ντρέπεται καθόλου να το παραδεχτεί. Αυτή η εκνευριστική τελειομανία του ήρωά του -του alter ego του, αν θέλετε- είναι και δική του τελειομανία σε κάθε καρέ του φιλμ. Από το σενάριο (Μπομπ Φόσσι και Ρόμπερτ Άλαν Ώρθουρ), με εκείνο το υπέροχο ντεκουπάζ στον χρόνο και την πραγματικότητα και όλους αυτούς τους υποδειγματικά γραμμένους διαλόγους, μέχρι το διαστημικών ταχυτήτων αλλά απίστευτης επιμονής και εμμονής μοντάζ (ο Άλαν Χάιμ πήρε Όσκαρ για την ταινία) και τη φωτογραφία που χορεύει μαζί με τους ηθοποιούς και τους παρακολουθεί μέσα από τα μάτια του υπέροχου Ρόυ Σάιντερ (ίσως στην καλύτερη στιγμή του), τα πάντα στην ταινία είναι ένας καλοκουρδισμένος ωρολογιακός μηχανισμός έτοιμος να εκραγεί. "Η παράσταση αρχίζει" είναι από το πρώτο της κιόλας καρέ μια αντίστροφη μέτρηση για ένα ταξίδι στο μεγαλείο και ταυτόχρονα σε έναν θάνατο-υπερπαραγωγή.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.