La cordillera de los sueños (2019)

Ελληνικός τίτλος: Οροσειρά των ονείρων

Ντοκυμανταίρ της Pyramide, σε σκηνοθεσία Πατρίσιο Γκουζμάν, με το οποίο ο χιλιανός κινηματογραφιστής ολοκληρώνει την τριλογία του που ξεκίνησε με το "Νοσταλγώντας το φως" το 2010 και συνέχισε με το "Μαργαριταρένιο κουμπί" το 2015: από τον Βορρά της πρώτης ταινίας, στο Νότο και τώρα σε αυτό που αποκαλεί "ραχοκοκαλιά της χώρας του", την οροσειρά των Άνδεων.

Αν κάτι ξεχωρίζει τον Γκουσμάν και τον καθιστά μεγάλο σκηνοθέτη είναι πως μολονότι γυρίζει ντοκυμανταίρ στην ουσία είναι ένας παραμυθάς. Ιστορίες αφηγείται, δικές του, γνωστών του, απλών ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν την ίδια χώρα. Την ίδια στιγμή εμφυσά ψυχή στις εικόνες του καθώς όλο αυτό που παρουσιάζει είναι γεμάτο αγάπη. "Γυρίζω ταινίες για την πατρίδα μου εξ αποστάσεως" λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης που είναι και πάλι ο αφηγητής μας, καθώς ζει στη Γαλλία εδώ και πάνω από 40 χρόνια, όταν η δικτατορία του Πινοσέτ κατέλαβε δια της βίας την εξουσία στη Χιλή. Κι αυτό το τραύμα του ίδιου του νεαρού Γκουσμάν ταυτίζεται με το βαθύ τραύμα μιας ολόκληρης χώρας που μένει ακόμα ανοιχτό. Τα πάντα ξεκινούν και επιστρέφουν στα χρόνια της καταστολής και της βίας, όπως τα σκιάζει ο όγκος των Άνδεων, που είτε προφυλάσσει τη χώρα από τον υπόλοιπο κόσμο είτε την αποκόβει από τα πάντα. Ίσως η κεντρική ιδέα αυτή τη φορά να μην είναι το ίδιο ισχυρή, καθώς οι Άνδεις μοιάζουν περισσότερο ως πρόφαση για να επιστρέψει στα γνώριμα δρομάκια και στο (ερειπωμένο) σπίτι των παιδικών του χρόνων, ενώ -ας πούμε- η έρημος Ατακάμα στο "Νοσταλγώντας το φως" πρωταγωνιστούσε ουσιαστικά στην αφήγηση. Εδώ, η οροσειρά του τίτλου θυμίζει περισσότερο έναν σιωπηλό μάρτυρα και φύλακα της ιστορίας που στέκει επιβλητικός επάνω από τον πόνο και την αγωνία μιας ολόκληρης χώρας.

Κομμάτια των Άνδεων βρίσκονται παντού: στα έργα των καλλιτεχνών που ζουν στα πόδια της, αλλά και σε αυτούς που ζουν στην εξορία, μέσα στους σταθμούς του μετρό, στα πεζοδρόμια και τις πλατείες του Σαντιάγο, των οποίων οι κυβόλιθοι έγιναν όπλο στις μάχες με την αστυνομία και τον στρατό του Πινοσέτ, ενώ πέτρες από τα σπλάχνα τους έχτισαν τα σπίτια των παιδικών χρόνων ενός ολόκληρου λαού. Σήμερα, τα ίδια σπλάχνα εξορύσσονται και ταξιδεύουν στο εξωτερικό, με τα λατομεία χαλκού, τον μεγαλύτερο πλούτο της χώρας, να έχον περάσει σε χέρια ξένων, στο πλαίσιο αναβάθμισης μιας οικονομίας που αφορά μόνο τους πλούσιους. "Στη Χιλή ό,τι δεν βλέπεις, δεν υπάρχει" λέει ο Γκουσμάν ενόσω μάς δείχνει αυτά τα συνταρακτικά πλάνα των τραίνων που μεταφέρουν χαράματα τον χαλκό από τα ορυχεία στα λιμάνια, περνώντας από θλιβερά χωριά δίχως όνομα. Είναι σινεμά με ψυχή που προκαλεί τη σκέψη και το συναίσθημα η "Οροσειρά" για μια χώρα και έναν λαό που γλύφουν ακόμα τις πληγές τους στη σκιά ενεός τεράστιου ορεινού όγκου που είτε την κρύβει από τον Ουρανό  είτε αποτελεί το σκαλοπάτι για να τον αγγίξουν.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.