Judy (2019)

Ελληνικός τίτλος: Τζούντι

Δραματική βιογραφία των Pathé/BBC, σε σκηνοθεσία Ρούπερτ Γκουλντ, με τους Ρενέ Ζελβέγκερ, Τζέσι Μπάκλεϋ, Φιν Γουίτροκ, Μάικλ Γκάμπον, Ρούφους Σιούελ.

Η τελευταία περίοδος της ζωής της Τζούντι Γκάρλαντ και οι τελευταίες της εμφανίσεις στο Λονδίνο αποτυπώνονται σε τούτην εδώ την ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ταινία που αγκαλιάζει με αγάπη και σεβασμό τη ντίβα της οποίας τη ζωή αφηγείται. Πολύ σοφά η ταινία δεν καλύπτει όλη τη ζωή της Γκάρλαντ, μα επικεντρώνεται στο τέλος της (χωρίς να το δείχνει κιόλας), καθώς το σενάριο ολόσωστα θεωρεί πως η περίοδος αυτή αποτελεί στην ουσία την ολοκλήρωση ενός κύκλου που μας επιτρέπει μέσα από το τώρα να κατανοήσουμε και το πριν. Η σωστή θεώρηση του σεναρίου βέβαια δεν το αποτρέπει και από την πληθώρα των ευκολιών που επιλέγει για να αφηγηθεί την ιστορία. Έτσι, το παρελθόν της Τζούντι Γκάρλαντ και η άνοδος προς τη δόξα μέσα από τον "Μάγο του Οζ" περιγράφονται μέσα από τις εφιαλτικές στιγμές της άβγαλτης και ανήλικης Τζούντι στο πλατώ της Metro-Goldwyn-Mayer με έναν τύραννο Λούις Μπ. Μάγερ να την καταπιέζει και εν πολλοίς να την ταπεινώνει κιόλας ώστε να ακολουθήσει το πρόγραμμα των γυρισμάτων και να αποδεχθεί την πίεση που της επιβάλλονταν. Όλο αυτό λοιπόν έχει ενδιαφέρον καθώς η αρχή κοντράρει με το τέλος, την ίδια στιγμή όμως υπερ-απλουστεύει την την αυτοκαταστροφική πορεία της Γκάρλαντ καθώς αφήνει να εννοηθεί πως για όλα έφταιγαν ο Μάγερ και ο "Μάγος". Αναμφισβήτητα τα πάντα εξαρτώνται από τα βιώματα μιας τρυφερής ηλικίας, μα την ίδια στιγμή ψυχοσύνθεση και προσλαμβάνουσες εδώ δεν αναφέρονται πουθενά, άρα κρατάμε τα φλας μπακ στο πλατώ του "Οζ" ως μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική συνθήκη αφήγησης, επ'ουδενί όμως δεν μπορούμε να υπερ-απλουστεύσουμε σε συμπεράσματα για το συνέβη στην ψυχούλα της και έφτασε στο σημείο που έφτασε.

Είναι και σε άλλα σημεία απλοϊκή ή γρήγορη η θεώρηση του σεναρίου για τα γεγονότα, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν στερούν στο παραμικρό την απόλαυση του θεατή. Είναι καλή η ταινία η "Τζούντι", μην τρελαθούμε. Έχει τρυφεράδα, έχει μια νοσταλγική γλύκα, έχει εξαιρετικό σκηνικό διάκοσμο και πάνω από όλα έχει τη Ρενέ Ζελβέγκερ. Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Τόσο απλά. Το βλέμμα, οι συσπάσεις, η ανασφάλεια στη στάση, ο φόβος που πηγάζει από μέσα της και συνιστά σε μια τρέλα που δεν ξέρεις πώς ή πότε θα ξεσπάει αποτυπώνονται εξαιρετικά σε κάθε σκηνή. Και δεν είναι απλά πως η Ζελβέγκερ σε πείθει πως είναι η Γκάρλαντ, αλλά πως η Ζελβέγκερ ως ηθοποιός κατορθώνει και κολυμπά σε μια θάλασσα από συναισθήματα και αλιεύει στην κάθε σκηνή αυτό που πρέπει να βγάλει εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή που ο ρόλος το απαιτεί. Είναι ασύγκριτες οι μεταπτώσεις της ακόμα και στην ίδια σκηνή ή ακόμα και κατά τη διάρκεια ενός τραγουδιού. Μάλιστα, η Ρενέ Ζελβέγκερ διακρίνεται και στα μουσικά μέρη της ταινίας όχι μόνο για τις φωνητικές της ικανότητες, καθώς πιάνει τον τόνο της Γκάρλαντ χωρίς βέβαια να έχει τη φωνή της, μα γιατί επιτυγχάνει να περάσει το ίδιο εύρος συναισθημάτων σε κάθε στίχο και σε κάθε στροφή, δένοντας με έναν μοναδικό τρόπο την πρόζα της προηγούμενης σκηνής με το τραγούδι που ακολουθεί, μπροστά σε ένα κοινό που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να την αποθεώσει ή να την κατασπαράξει. Πολύ συγκινητικό το φινάλε, αν και προσωπικά θα έκοβα την ταινία στο τέλος του ακριβώς προηγούμενου τραγουδιού. Εν κατακλείδι, η "Τζούντι" είναι ταινία που προσφέρεται για κινηματογραφική έξοδο, ενδεχομένως θα φτάσει στην πεντάδα των Όσκαρ για Α' Γυναικείο και που εξαίρει στον σεβασμό και στην αγάπη με την οποία αγκαλιάζει την ηρωίδα της.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.