The thing (1982)

Ελληνικός τίτλος: Η απειλή

Τρόμος επιστημονικής φαντασίας της Universal, σε σκηνοθεσία Τζων Κάρπεντερ, με τους Κερτ Ράσελ, Γουίλφορντ Μπρίμλεϋ, Τ. Κ. Κάρτερ, Ντέηβιντ Κλένον, Κηθ Ντέηβιντ, Ρίτσαρντ Ντάυσαρτ, Τσαρλς Χάλαχαν, Ρίτσαρντ Μέηζουρ, Ντόναλτν Μόφατ.

Κατά τη διάρκεια μιας ημέρας ρουτίνας στον ερευνητικό σταθμό των ΗΠΑ στην Αρκτική, ένα ελικόπτερο που κυνηγά έναν σκύλο ταράζει την ησυχία του τοπίου και των μελών της αποστολής. Όσο το σκυλί διαφεύγει τόσο οι δύο επιβάτες του ελικοπτέρου φαίνονται πιο αποφασισμένοι να το σκοτώσουν, με τραγικό τελικά αποτέλεσμα για τη ζωή τους. Χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν σε πρώτη φάση τι έχει συμβεί, τα μέλη της ομάδας βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν απίστευτο τρόμο, όταν το σκυλί αποκαλύπτεται πως είναι κάτι πολύ περισσότερο και απείρως πιο θανατηφόρο.

H "Απειλή" του Κάρπεντερ ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία ταινιών, που μολονότι είναι η ενδιάμεση από τις τρεις που γυρίστηκαν με το ίδιο στόρυ, είναι η μοναδική που θυμόμαστε. Ουσιαστικά, αποτελούν όλες τους μεταφορά της νουβέλας του Τζων Γ. Κάμπελ "Who goes there?", όμως ελάχιστοι θυμούνται (ή γνωρίζουν καν) την πρώτη ταινία του 1951 ("Το πράγμα από τον άλλον κόσμο") ενώ μάλλον όλοι έχουμε ξεχάσει το ομότιτλο ρημέικ του 2011. Και δεν είναι τυχαίο που όλοι θυμόμαστε μόνο τούτην εδώ, αφού ο Κάρπεντερ δημιούργησε ένα εξαιρετικά εφιαλτικό και δυσοίωνο σύμπαν, μετατρέποντας την επιβίωση αυτής της μικρής ομάδας ανθρώπων σε επιβίωση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Κι αν στις προηγούμενες ταινίες του ο "δολοφόνος" απειλούσε με αφανισμό ένα ολόκληρο προάστιο, εδώ διακυβεύεται το μέλλον της ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Γρήγορη, ρεαλιστική μέσα στον φανταστικό κόσμο της, και με μερικά από τα καλύτερα οπτικά εφφέ που είχαμε δει μέχρι τότε (αλλά και από τα καλύτερα γενικώς), η "Απειλή" είναι μια ταινία για έναν κατά συρροήν δολοφόνο που όμως σκοτώνει για τη δική του επιβίωση. Ναι, μπορεί να φαντάζει επικίνδυνος και αποτρόπαιος για εμάς, στην ουσία όμως οι πράξεις του δεν πηγάζουν μήτε από κακία μήτε από επιθυμία να προκαλέσει πόνο. Σε λάθος τόπο βρίσκεται και σε λάθος χρόνο, άρα ό,τι πράττει έχει να κάνει με την επιβίωσή του -για τη ζωή του παλεύει, όχι για να αφαιρέσει ζωές άλλων. 

Με τις αναγωγές σε ιούς και μολύνσεις που απειλούν την ύπαρξή μας να γίνονται πολύ εύκολα στο υποσυνείδητό μας, η ταινία ξεπερνά σε πολλά σημεία τη φαινομενική της απλούστευση καθώς γίνεται επικίνδυνα οικουμενική. Αυτός ο μικρόκοσμος από ανθρώπους που βρέθηκαν απομονωμένοι για επαγγελματικούς λόγους σε αυτόν τον ερευνητικό σταθμό στα πέρατα της Γης είναι το τελευταίο οχυρό της ανθρωπότητας. Κι αν κάτι τους βοηθήσει να επιβιώσουν (και άρα να μας σώσουν) είναι η αλήθεια και η εμπιστοσύνη, έναντι μιας οντότητας που αφομοιώνει όντα και που βασίζεται στην εξαπάτηση. Απόλυτα επικεντρωμένη στην ιστορία της, χωρίς γυναίκες στο καστ -άρα και χωρίς περιττές συναισθηματικές εμπλοκές που θα εκτροχίαζαν πιθανώς την αφήγηση- η ταινία αφοσιώνεται στη δράση, τον εφιάλτη, την απειλή του αφανισμού και τη φρίκη στην οποία μπορούμε να φτάσουμε όταν απειλείται η ύπαρξή μας και όταν το κακό παρεισφρέει σε ανθρώπους που εμπιστευόμαστε -ειδικά όταν εκρήγνυται από μέσα τους σαν μια άμορφη μάζα ιστού και αίματος, με πόδια σαν αράχνης και κεφάλια που τεμαχίζονται στα δύο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.