Portrait de la jeune fille en feu (2019)

Ελληνικός τίτλος: Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται

Δραματική ταινία της Mk2, σε σκηνοθεσία Σελίν Σιαμά, με τις Νοεμί Μερλάν, Αντέλ Αινέλ, Λουάνα Μπαραμί, Βαλέρια Γκολίνο.

Βρετάνη, τέλη του 18ου αιώνα. Μια νεαρή ζωγράφος, η Μαριάν, προσκαλείται στον πύργο μιας αριστοκρατικής οικογένειας για να κάνει το πορτραίτο των αρραβώνων της κόρης τους, της Ελουάζ. Με άλλα λόγια, από την όψη της στον πίνακα, θα δεχόταν ή όχι να την παντρευτεί ο μιλανέζος αριστοκράτης στον οποίο την έχει τάξει η μητέρα της. Το πρόβλημα είναι πως η Ελουάζ αντιτίθεται σε αυτόν τον γάμο και έχει αρνηθεί να ποζάρει σε όλους τους ζωγράφους που το επεχείρησαν. Γι' αυτό και η Μαριάν δέχεται οδηγίες να προσποιηθεί πως έχει πάει στον πύργο για να κρατήσει συντροφιά στη νεαρή κόρη και να την παρατηρεί ώστε να ζωγραφίσει το πορτραίτο της στα κρυφά. Μόνο που όσο καλή ζωγράφος και να είναι η Μαριάν, το πορτραίτο που προκύπτει έτσι στα κρυφά, μπορεί να μοιάζει στην Ελουάζ, δεν έχει όμως ψυχή. Οπότε, η Μαριάν αποφασίζει να τη ζωγραφίσει από την αρχή.

Αισθηματικό δράμα εποχής και συνάμα στοχασμός επί της τέχνης και της αλήθειας της, η βραβευμένη στις Κάννες για το σενάριό της ταινία είναι μια εκπάγλου καλλονής και υψηλής αισθητικής απεικόνιση ενός γυναικείου κόσμου που επαφίεται στην Τέχνη για να αποδεχθεί την αλήθεια του. Εντός ενός καθεστώτος κοινωνικών συμβάσεων που επιβάλλουν καταστάσεις και απαγορεύουν την αλήθεια, μόνο η Τέχνη μπορεί να ξεκλειδώσει μυστικά που κρύβουμε μέσα μας και να απελευθερώσει συναισθήματα. Μόνο η Τέχνη λέει αλήθειες, υποστηρίζει η σεναριογράφος και σκηνοθέτις Σελίν Σιαμά, καθώς το πορτραίτο αποκτά ψυχή όσο καλύτερα ανταλλάσσουν τις αλήθειες τους η ζωγράφος και το μοντέλο. Ο πίνακας γίνεται Τέχνη μόνο όταν του εμφυσήσεις την Αλήθεια σου, διαφορετικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από άψυχη απεικόνιση μιας φιγούρας. Αυτά προσεγγίζει το σενάριο και η αλήθεια είναι πως το πράττει έντεχνα και με άποψη. Μόνο που η σκηνοθέτις Σελίν Σιαμά μοιάζει να μην μπορεί να αντιληφθεί τη σεναριογράφο Σελίν Σιαμά, με αποτέλεσμα σενάριο και σκηνοθεσία να κοντράρονται. Καθώς το ύφος που επιλέγεται είναι απόλυτα εγκεφαλικό και χειρουργικό, το φιλμ μοιάζει με το αρχικό πορτραίτο της Ελουάζ: πανέμορφο μα χωρίς ψυχή και συναίσθημα. Η αλήθεια είναι πως αυτή η προσέγγιση λειτουργεί εξαιρετικά στο πρώτο μισό του φιλμ, όταν ακόμα η σχέση των δύο γυναικών είναι απόμακρη και βασίζεται σε ένα ψέμα. Όταν, όμως, οι μάσκες πέφτουν και οι συμβάσεις παραδίδονται στον έρωτα, η Σιαμά εξακολουθεί να κινηματογραφεί τις ηρωίδες της εγκεφαλικά, στερώντας από το φιλμ οποιαδήποτε συναισθηματική έξαρση. Έτσι, η ταινία εξαρτάται πλήρως από τις ερμηνείες των δύο πολύ καλών πρωταγωνιστριών και από μια εικαστική τελειότητα σε κάθε πλάνο που μοιάζει από μόνο του με πίνακα. Μόνο που αυτόν τον πίνακα τον θαυμάζεις για την ομορφιά του, αλλά δυσκολεύεσαι να νιώσεις την ψυχή του. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.