Ant-Man and the Wasp (2018) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Ο Ant-Man και η Σφήκα

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας της Marvel, σε σκηνοθεσία Πέυτον Ρηντ, με τους Πωλ Ραντ, Μάικλ Ντάγκλας, Εβάντζελιν Λίλλυ, Λώρενς Φίσμπερν, Μάικλ Πένια, Γουώλτον Γκόγκινς, Τζούντι Γκρηρ, Χάννα Τζων-Κέημεν, Μισέλ Φάιφερ. 

O Ant-Man (κατά κόσμο Σκοτ Λανγκ), μετά τα γεγονότα της ταινίας "Κάπταιν Αμέρικα: Εμφύλιος Πόλεμος", βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό, ενώ το FBI τον παρακολουθεί στενά για να δει εάν διατηρεί επαφές με όσους έχουν παραβεί το σύμφωνο της Σοκόβια. Στο μεταξύ, ο δρ. Χανκ Πυμ με τη βοήθεια της κόρης του, Χόουπ, συνεχίζει τις προσπάθειές του να εντοπίσει τη γυναίκα του, η οποία βρίσκεται παγιδευμένη στο κβαντικό μικροσύμπαν. Έτσι, όταν ο Σκοτ δέχεται κάτι σαν μήνυμα από εκείνη, επικοινωνεί κρυφά μαζί τους για να τους ενημερώσει. Κόντρα στην παρακολούθηση του FBI αλλά και σε διάφορους άλλους που o καθένας για τον δικό του λόγο επιθυμούν να κλέψουν την κβαντική τεχνολογία από τον Χανκ Πυμ, ο Σκοτ φοράει και πάλι τη στολή του Ant-Man και παρέα με τη Σφήκα επιχειρούν να κατορθώσουν το ακατόρθωτο.

Είναι πραγματικά να θαυμάζεις πώς κατάφεραν να κάνουν τόσο καλύτερο το δεύτερο μέρος μιας όχι και τόσο ενδιαφέρουσας ταινίας από το σύμπαν της Marvel. Παράλληλα, επιβραβεύεται το στοίχημα να αφιερώσουν ολόκληρη ταινία σε έναν "μικρότερο" ήρωα (ναι, εντάξει, επίτηδες το λογοπαίγνιο), ο οποίος δεν είχε καν το δικό του περιοδικό. Τούτη εδώ η δεύτερη ταινία, όχι μόνο κατορθώνει να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την πρώτη, όχι μόνο είναι περισσότερο εντυπωσιακή, αλλά εντάσσεται ωραιότατα στο κινηματογραφικό σύμπαν αναδεικνύοντας τον Ant-Man σε "μεγάλο" ήρωα (ναι, εντάξει, πάλι λογοπαίγνιο έκανα). Με τη δράση να εκτυλίσσεται λίγο πριν από τον "Πόλεμο της Αιωνιότητας" και με ένα σενάριο που αποδεικνύεται πιο έξυπνο από όσο νομίζεις στην αρχή και το οποίο εξισορροπεί ιδανικά τη δράση με το χιούμορ, ο "Ant-Man και η Σφήκα" κατορθώνει να δουλέψει σε διπλό επίπεδο: Κατ'αρχήν, οι φαν των ταινιών της Marvel θα περάσουν ωραιότατα. Έλα, όμως, που κάνει γκελ και σε θεατές όχι απαραίτητα τόσο μυημένους (το έζησα με τα ίδια μου τα μάτια, στο σινεμά όπου είδα την ταινία). Κάτι το χιούμορ και τα αστεία της, κάτι η γοητεία του Πωλ Ραντ που ελέγχει τόσο τον χαρακτήρα του όσο και το κωμικό του τέμπο χωρίς να γίνεται υπερβολικός, κάτι η αίσθηση του girl power με τις γυναίκες (ηρωίδες αλλά και εγκληματίες) να παίρνουν το πάνω χέρι, κάτι ο Μάικλ Ντάγκλας που δείχνει να το απολαμβάνει, κάτι τα φροντισμένα εφφέ του, όλο μαζί αποτελεί υπόδειγμα σινεμά ελαφράς hi-tech ψυχαγωγίας, το οποίο ξεφεύγει από τα αμιγή πλαίσια μιας κόμικ ταινίας και περνά στην αίθουσα ως μια χορταστική περιπέτεια για όλους. Αφήστε δε που έχει μία από τις καλύτερες σεκάνς αυτοκινητοκυνηγητού που θα τη ζήλευαν μέχρι και οι Fast and the Furious.