Here and now (2018)

Δραματική σειρά (φαντασίας;) του ΗΒΟ, δημιουργία του Άλαν Μπωλ, με τους Τιμ Ρόμπινς, Χόλυ Χάντερ, Ντάνιελ Ζοβάτο, Ρέυμοντ Λη, Σόσι Μπέηκον, Πήτερ Μακντίσι, Τζέρικα Χίντον, Μαργουάν Σαλαμά, Νεκάρ Ζαντεγκάν. 

Οι Μπόουτράιτ είναι η πιο politically correct οικογένεια που έχετε συναντήσει ποτέ: η μαμά ακτιβίστρια, ο μπαμπάς καθηγητής φιλοσοφίας, ενώ τα παιδιά τους, εκ των οποίων τα τρία υιοθετημένα, έχουν ρίζες από κάθε φυλή του Ισραήλ. Η αφροαμερικανή Άσλεϋ προσπαθεί να ισορροπήσει την οικογένειά της με την καριέρα της στον χώρο της μόδας, ενώ αντιμετωπίζει φυλετικές διακρίσεις, ο ασιάτης Ντυκ είναι κάτι σαν life coach, ορκισμένος να απέχει από το σεξ, ενώ το στερνοπούλι τους και βιολογικό τους παιδί, η Κρίστεν, είναι μια τυπική έφηβη, παράτολμη αλλά με καλές προθέσεις. Και φυσικά, υπάρχει και ο δεύτερος γιος, ο Ραμόν, λατινικής καταγωγής και ομοφυλόφιλος, ο οποίος σχεδιάζει ένα νέο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ο Ραμόν είναι πρωτίστως που μας απασχολεί, καθώς τα οράματα που τον ταλαιπωρούν κάνουν τους δικούς του να πιστέψουν πως πάσχει από σχιζοφρένεια. Έτσι, επισκέπτονται τον ιρανό και άθεο ψυχολόγο Φαρίντ Σοκρανί που διαπιστώνει έντρομος πως τα οράματα του Ραμόν συνδέονται με τη μητέρα του και τα παιδικά του του στο Ιράν. Οι συνεδρίες με τον Ραμόν ταράζουν τον δρ. Φαρίντ, κάτι που δημιουργεί προβλήματα τόσο με τη γυναίκα του όσο και με τον έφηβο γιο του, τον Ναβίντ, βαθιά θρησκευόμενο μουσουλμάνο με transgender τάσεις. Στο μεταξύ, τα οράματα του Ραμόν γίνονται όλο και πιο έντονα, αλλά ουδείς τελικά γνωρίζει αν τα γεννάει το άρρωστο μυαλό του ή αν αποτελούν οιωνό ενός επικείμενου ολέθρου.

Πάντως, το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ. αφού το ΗΒΟ αποφάσισε να ακυρώσει τη σειρά μετά την πρώτη της περίοδο και παρά το cliffhanger του τελευταίου επεισοδίου. Γεγονός άξιο απορίας, αν αναλογιστεί κανείς πως σπάνια το ΗΒΟ έχει διακόψει σειρά προτού ολοκληρωθεί, δεδομένου μάλιστα ότι αποτελούσε την επιστροφή ενός "αγαπημένου" παραγωγού του δικτύου, του Άλαν Μπωλ, υπεύθυνου για τα εξαιρετικά "Γραφείο Κηδειών Φίσερ" και "True Blood". Ήταν, λοιπόν, τόσο κακή η σειρά ώστε να δικαιολογεί τέτοιες δραστικές αποφάσεις; Κακή σίγουρα δεν τη λες, όμως είχε πολλά προβλήματα, με βασικότερο όλων την προσπάθεια που έκανα στην εισαγωγή για να την περιγράψω. Είναι χαώδης, με πάμπολλα μέτωπα ανοιχτά, χαρακτήρες μέσα στην υπερβολή και ιστορία χωρίς ξεκάθαρο στόχο. Ακόμα κι αν δεχτείς ότι θέλει να λειτουργήσει συμβολικά, είναι αδύνατον να πιστέψεις πώς μπορούν να χωρέσουν αφροαμερικανοί, ασιάτες που απέχουν από το σεξ, ομοφυλόφιλοι μεξικάνοι προφήτες, white supremacists μαθητές, άθεοι ιρανοί ψυχολόγοι και μουσουλμάνοι transgender έφηβοι όλοι σε δύο οικογένειες που ζουν σε μια μικρή πόλη. Και στατιστικά να το δεις, δεν γίνεται!

Σαφέστατα και είχε εξαιρετική σκηνοθεσία και επίπεδο παραγωγής κινηματογραφικής ταινίας, την ίδια στιγμή που όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ήταν πολύ προσεκτικά διαλεγμένοι για τους ρόλους τους και έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό. Ήταν, όμως too much όλο αυτό, και αδιέξοδο, καθώς προσπαθούσε να αφηγηθεί τόσες πολλές ιστορίες ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να χάνει την κεντρική του ιδέα (και όπως αποδείχτηκε και τους θεατές του). Έτσι -δυστυχώς, στην τελική, γιατί η σειρά είχε δυναμική- δεν θα μάθουμε ποτέ αν το "φαντασίας" δίπλα στη "δραματική σειρά" θα έπρεπε να το βγάλω από την παρένθεση ή να το διαγράψω εντελώς.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Συγκεντρωμένα τα κείμενα για τις τηλεοπτικές παραγωγές θα τα βρείτε εδώ.