Loving Pablo (2017)

Ελληνικός τίτλος: Αγαπώντας τον Πάμπλο

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, με τους Χαβιέ Μπαρδέμ, Πηνέλοπε Κρουζ, Πήτερ Σάρσγκάαρντ, Χουλιέθ Ρεστρέπο. 

Η γνωριμία, ο έρωτας και η τραγική κατάληξη της σχέσης της δημοσιογράφου Βιρχίνια Βαλέχο με τον Πάμπλο Εσκομπάρ, μεταφέρεται στο σινεμά σε μια ακαδημαϊκής προσέγγισης, αλλά με σεναριακές αδυναμίες ταινία, που δεν της λείπουν όμως τα καλά στοιχεία, ενώ διακρίνεται για το λαμπερό της πρωταγωνιστικό δίδυμο.

Το "Αγαπώντας τον Πάμπλο" αποτελεί παράδειγμα μιας καλής ιστορίας που όμως δεν αναδεικνύεται κινηματογραφικά. Βασισμένο στο βιβλίο της Βιρχίνια Βαλέχο, το σενάριο που υπογράφει ο σκηνοθέτης ταλανίζεται να καλύψει μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο, καταφεύγοντας στη λύση της αφήγησης που καλείται να καλύψει τα χρονικά κενά αλλά και να δώσει τις απαιτούμενες εξηγήσεις τόσο για τα πρόσωπα που παρελαύνουν επί της οθόνης όσο και για τις καταστάσεις. Το δεύτερο σεναριακό θέμα της ταινίας είναι πως δεν έχει συγκεκριμένη οπτική. Ναι, προφανώς, αφού την αφηγείται η κεντρική ηρωίδα, βλέπεις την ταινία μέσα από τα μάτια της, αυτό όμως δεν είναι ξεκάθαρο κινηματογραφικά ούτε εμβαθύνει στον χαρακτήρα της -αφήστε δε που στην ουσία, η τύπισσα άρχισε να το παίζει θύμα όταν τα πράγματα είχαν αρχίσει να αγριεύουν ως προς την ίδια, ενώ πρωτύτερα κανένα θέμα δεν φαινόταν να έχει με τη δράση του αγαπημένου της. 

Όμως, οι ελλείψεις αυτές στο σενάριο δεν κόβουν από την ταινία τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Τσουλάει το φιλμ, χωρίς "κοιλιές" και κατορθώνει να κερδίζει το ενδιαφέρον σου, τόσο με όσα αφηγείται για αυτήν την τεράστια μορφή του οργανωμένου εγκλήματος που είχε κατορθώσει να γίνει κράτος εν κράτει, όσο και με τους δύο πρωταγωνιστές του που είναι χάρμα οφθαλμών. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ, χωρίς να κάνει και κανέναν ιδιαίτερο υποκριτικό κόπο, ενδύεται τον ρόλο του Εσκομπάρ και επιτυγχάνει στην απεικόνισή του, καταφέρνοντας σε πολλές σκηνές να είναι απειλητικός μόνο και μόνο με την παρουσία του μπροστά από την κάμερα, και μάλιστα με ένα βλέμμα που άλλοτε σε καρφώνει και άλλοτε είναι τόσο κενό που σε φοβίζει ακόμα περισσότερο. Την παράσταση, όμως, κλέβει αδιαφιλονίκητα η Πηνέλοπε Κρουζ. Πανέμορφη, αισθησιακή σε ορισμένες σκηνές, λαμπερή και εντυπωσιακή, έχει επίγνωση του ρόλου και τον κρατά σταθερά μέχρι τέλους, ακόμα κι αν το σενάριο -για να επιστρέψουμε και στο αρχικό μου σχόλιο για την ταινία- δεν της δίνει ευκαιρίες μεταστροφής ή ουσιαστικού βάθους στον χαρακτήρα της ώστε κι η ίδια να μπορέσει να πει περισσότερα στο πανί.