Ocean's eight (2018)

Ελληνικός τίτλος: Η συμμορία των 8

Περιπέτεια των Warner/Village, σε σκηνοθεσία Γκάρυ Ρος, με τους Σάντρα Μπούλοκ, Κέητ Μπλάνσετ, Ανν Χάθαγουέη, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Ρίτσαρντ Άρμιταζ, Σάρα Πώλσον, Μίντυ Κάλινγκ, Ριάννα, Ντακότα Φάννινγκ, Τζέημς Κόρντεν. 

Η Ντέμπι Όσιαν, αδελφή του μακαρίτη Ντάννυ, αποφυλακίζεται λόγω καλής διαγωγής, αφού είχε καταδικαστεί για απάτη, με ευθύνη του τότε αγαπημένου της και συνεργάτη. Τα χρόνια που πέρασε στη φυλακή τα επένδυσε στην οργάνωση ενός σχεδίου που θα της επιτρέψει να "χτυπήσει" το γκαλά του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Το μόνο που της λείπει τώρα είναι μια καλή ομάδα.

Και πάνω που νομίζαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τις συμμορίες του Όσιαν, να που οι παραγωγοί είχαν αντίθετη γνώμη. Με τον Ντάννυ, όμως, νεκρό και την politically correct εποχή μας να απαιτεί female power, επιστρατεύεται η αδελφή του -η οποία, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχε. Πανούργα, αποτελεσματική και άριστα οργανωμένη, η Ντέμπυ αναλαμβάνει εκείνη τώρα να φέρει εις πέρας το μεγάλο κόλπο και ενδεχομένως να πάρει στους ώμους της ένα νέο franchise. Προφανώς αυτοί και μόνο ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην απόφαση για αναβίωση μιας σειράς ταινιών που θεωρητικά είχαν ολοκληρωθεί -περισσότερο marketing απόφαση, παρά δημιουργική- αλλά εμείς καλούμαστε να κρίνουμε το αποτέλεσμα και όχι την αιτία της δημιουργίας του. Και ως αποτέλεσμα, όλα βαίνουν καλώς, τουλάχιστον ως προς το ψυχαγωγικό και μόνο μέρος του εγχειρήματος. Περνάς καλά, χαμογελάς, το καστ είναι σε γενικές γραμμές λαμπερό (μολονότι οι μούλτι-κούλτι-έθνικ επιλογές μυρίζουν politically correct καταβολές από μίλια μακριά), έχει γρήγορο γύρισμα, αλλά κακά τα ψέματα, το φιλμ δεν είναι αυτόφωτο, καθώς πατάει στην προηγούμενη τριλογία και στην ενδεχόμενη περιέργεια του κοινού "πάμε να δούμε τι σκαρφίστηκαν πάλι". 

Μολονότι, όπως είπα, είναι ένα ανάλαφρο ψυχαγωγικό φιλμάκι, δεν μπορείς παρά να σταθείς σε ορισμένες λεπτομέρειες, αλλά και να το συγκρίνεις με τα προηγούμενα. Έτσι, ως προς την επιλογή του καστ, και πέρα από το επιβεβλημένο από εξωκινηματογραφικούς παράγοντες diversity, είναι εμφανές ότι δεν λειτουργεί στο σύνολό του, αφού ως επί τω πλείστον Μπούλοκ, Μπλάνσετ, Μπόναμ Κάρτερ και Χάθαγουέη κάνουν παιχνίδι, με τις υπόλοιπες απλά βοηθητικές (ενώ στις αντρικές συμμορίες ήταν και τα ονόματα μεγαλύτερα και πιο ουσιαστική η συμμετοχή όλων στο έργο). Η Ριάνα, παρ'ότι εντυπωσιακή ως παρουσία, δεν το έχει και πολύ με την υποκριτική, ενώ αδύναμη βρήκα και τη Σάρα Πώλσον, η οποία επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Το δε κόλπο αυτό καθ' εαυτό δεν πείθει και τόσο, αφήστε δε που παρά -επιμένω- το politically correct του όλου εγχειρήματος, η ληστεία για κάποιον λόγο έπρεπε να είναι στερεοτυπικά "γυναικεία" και να έχει να κάνει με τη μόδα και με γκομενιλίκια. Σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία, όλα τους λειτουργικά, απλά ακολουθούν το στυλ και το ύφος των προηγούμενων ταινιών, άρα οι υπεύθυνοι σε κάθε τομέα δεν είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο.

Κορυφαία όλων η Μπλάνσετ, που καταφέρνει με έναν ρόλο ουδόλως αβανταδόρικο (ούτε καν αμιγώς πρωταγωνιστικό, θα έλεγα) να πλάσει ολοκληρωμένο χαρακτήρα και να εμφανιστεί διαφορετική στην οθόνη, η Σάντρα Μπούλοκ είναι η Σάντρα Μπούλοκ που ξέρουμε και αγαπάμε, ενώ αυτός που κλέβει τις σκηνές όπου εμφανίζεται είναι ο Τζέημς Κόρντεν.