Mamma Mia! Here We Go Again (2018)

Μιούζικαλ της Universal, σε σκηνοθεσία Ολ Πάρκερ, με τους Λίλυ Τζέημς, Αλέξα Ντέηβις, Τζέσικα Κήναν Γουίν, Χιου Σκίννερ, Τζος Ντύλαν, Τζέρεμυ Ιρβάιν, Άντυ Γκαρσία, Σερ, Πάνο Μουζουράκη, Αμάντα Σέυφριντ, Ντόμινικ Κούπερ, Πηρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κριστίν Μπαράνσκι, Τζούλι Γουώλτερς, Μέρυλ Στρηπ. 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, η Ντόνα έχει πεθάνει και η κόρη της, η Σόφι, έχει μείνει στο νησί όπου προετοιμάζεται για τα μεγαλειώδη εγκαίνια του ξενοδοχείου που έχει ανακαινίσει εκ βάθρων. Με μια καταιγίδα να κρατά τους καλεσμένους μακριά, με τον Σκάυ στις ΗΠΑ και τους δυο από τους τρεις μπαμπάδες της να μην μπορούν να παραστούν στο πλευρό της, η Σόφι αναπολεί την ιστορία της μητέρας της και πώς οδηγήθηκαν τα πάντα μέχρι εδώ.

Λοιπόν, καλώς ή κακώς, αποφασίζεις να γυρίσεις το σήκουελ του Μάμα Μία, επειδή έτσι. Δεν θα σταθώ στα κριτήρια που σε οδήγησαν να πάρεις αυτήν την απόφαση, μολονότι είναι εμφανές ότι ποντάριζες σε σιγουράκι εισιτηρίων. Δεν με νοιάζει, όμως, αυτό, αφού κανείς δεν γυρίζει ταινίες για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα του, προφανώς και ήθελες να βγάλεις λεφτά, εκμεταλλευόμενος το hype και την επιτυχία της πρώτης ταινίας. Έτσι, λοιπόν, κάθεσαι να στήσεις την ιστορία, να γράψεις το σενάριο και -το πιο απαραίτητο- να βρεις τα τραγούδια των ΑΒΒΑ που θα αποτελέσουν τον κορμό της ταινίας σου. 

Στον δρόμο, όμως, προκύπτουν κάποια θεματάκια: η Μέρυλ Στρηπ δεν υπάρχει στην ταινία, είτε γιατί δεν της έγραψες ρόλο είτε γιατί η ίδια την είχε μυριστεί τη δουλειά και είπε όχι εξ αρχής. Οπότε πεθαίνεις τον βασικό χαρακτήρα της πρώτης ταινίας και την ψυχή της ιστορίας της, αλλά την αντικαθιστάς με τη μαμά της, ρόλο που αναθέτεις στη Σερ. Μετά, συνειδητοποιείς ότι τα πιο hot τραγούδια των ΑΒΒΑ τα έχεις ήδη βάλει στο πρωτότυπο, οπότε τώρα δεν έχεις την ίδια ευκολία επιλογής, αλλά δεν πειράζει βρε αδελφέ, στη χειρότερη θα ξαναπαίξουμε μερικά για να κάνουμε κέφι. Μετά, αποφασίζεις πως δεν θα το γυρίσεις στην Ελλάδα, αλλά στις ακτές της Κροατίας, διότι ποιος θα καταλάβει τη διαφορά μωρέ, αφού έτσι κι αλλιώς σε στούντιο διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Και μετά παίρνεις το σενάριο στα χέρια σου, το οποίο ανάθεμα κι αν έχει να πει κάτι συγκεκριμένο, αλλά παρ' όλα αυτά ξεκινάς τα γυρίσματα. Και μετά το μοντάρεις, το βλέπεις, σου αρέσει και αποφασίζεις να μοιραστείς τη χαρά σου με το κοινό, το οποίο όφειλε να ξεσηκωθεί, να τραγουδά και να χορεύει, μαγεμένο από τον ρυθμό και το κέφι σου. Συγγνώμη, αλλά όχι.

Η πρώτη ταινία αναμφίβολα δεν είναι το αριστούργημα της παγκόσμια κινηματογραφίας. Είχε, όμως, στα χέρια του ένα εξαιρετικό υλικό που δεν ήταν άλλο από το θεατρικό μιούζικαλ που είχε κάνει τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και παντού στον κόσμο. Την ίδια στιγμή, ένα κόντρα καστ πολλών αστέρων (που στην ουσία δεν μπορούσε να τραγουδήσει καν σωστά) έδινε αίγλη στο φιλμ και μια ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα γιορτής, ακριβώς μέσα από τα φάλτσα του. Στη δεύτερη ταινία, μένουν μόνο τα φάλτσα και δυστυχώς όχι μόνο των ηθοποιών. Είναι όλο λάθος το φιλμ, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το σενάριο δεν αποφασίζει ποτέ αν θέλει να μας αφηγηθεί τα παιδικά χρόνια της Ντόνα στο νησί ή το παρόν της Σόφι. Ως αποτέλεσμα, η ταινία είναι ανισόβαρη, με τα φλας μπακ (που είναι σαφώς καλύτερα) να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της, και να κάνουν τις σκηνές του παρόντος να δείχνουν παράταιρες. Είναι μάλιστα τόσο ανούσιες και πρόχειρες που σε κάνουν να πιστεύεις πως στην αρχή ήθελαν να γυρίσουν μια ταινία μόνο με τους νεανικούς χαρακτήρες των ηρώων, αλλά στον δρόμο αποφάσισαν ότι κάτι τέτοιο δεν θα δούλευε και μάζεψαν άρον-άρον το καστ της πρώτης ταινίας, τους έβαλαν σε ένα στούντιο (που φωνάζει "στούντιο" από μίλια μακριά) και γύρισαν τις σκηνές του σήμερα. Αλλιώς πώς δεν εξηγείται αυτή η προχειρότητα. Δηλαδή, ήμαρτον, φαίνεται η θολούρα στα μαλλιά των ηθοποιών από το green box. 

Τι να πιάσω και τι να αφήσω; Το ότι έβαλαν τη Σερ να παίξει τον ρόλο της μαμάς της Μέρυλ Στρηπ; Σοβαρά; Σε ποιο σύμπαν αυτές οι δύο γυναίκες θα μπορούσαν ηλικιακά να είναι μαμά και κόρη; Το ότι εμφανίζουν τη Μέρυλ Στρηπ πιο κακοσκηνοθετημένη από ποτέ να τραγουδά ως "πνεύμα" δίπλα στην Αμάντα Σέυφρηντ που βαφτίζει την κόρη της, και η οποία είναι μονίμως δυστυχισμένη και μουτρωμένη σε όλη την ταινία; Το ότι έβαλαν τον έρημο τον Ντόμινικ Κούπερ να τραγουδά σόλο κουπλέ και να φαλτσάρει του θανατά; Και να μην σώζουν τα φάλτσα του ούτε στο ρεφραίν που τραγουδά ντουέτο με την Αμάντα Σέυφρηντ; Το ότι οι χορογραφίες είναι τόσο άνευρες και άκεφες και τα μοναδικά νούμερα που κάπως "σώζονται" είναι αυτά που πατάνε στην πρώτη ταινία; Το ότι έχουν στη διάθεσή τους τη Σερ (έστω για 14 λεπτά περίπου) και αποφασίζουν πως το ιδανικό τραγούδι γι' αυτήν είναι το Fernando το οποίο τραγουδά ακίνητη σαν μαρμαρωμένη; Το ότι η ταινία δεν έχει φινάλε; Δεν έχει φινάλε η ταινία, καλοί μου άνθρωποι. Απλώς τελειώνει. Ξαφνικά. Και όλος ο θίασος τραγουδά το Mamma Mia, την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι. 

Η δε απουσία της Ελλάδας από τα γυρίσματα είναι εμφανέστατη. Όχι γιατί τα πλάνα στην Κροατία είναι άσχημα, αλλά γιατί περιορίζονται όλα σε ένα κολπίσκο, μία αποβάθρα και κάτι άσχετα εξωτερικά. Στούντιο είναι όλο το υπόλοιπο, και μάλιστα κακό στούντιο, καθώς δεν εναρμονίζεται ποτέ του με τον υποτιθέμενο φυσικό εξωτερικό χώρο. Και στην πρώτη ταινία, στούντιο ήταν το ξενοδοχείο, αλλά ήσουν σίγουρος πως βρίσκεται στις πλαγιές της Σκοπέλου.

Αυτοί που πραγματικά σώζουν τα άσωστα (πλην της Σερ που είναι η Σερ), είναι η νεαρή Ντόνα, Λίλυ Τζέημς που έχει και φωνή και παρουσία και γενικώς είναι η χαρά της ζωής (αν και κακοτοποθετημένη), μαζί με τα άγνωστα και συμπαθέστατα παλικάρια που ενσαρκώνουν τους τρεις μπαμπάδες σε νεαρή ηλικία (Χιου Σκίννερ, Τζος Ντύλαν, Τζέρεμυ Ιρβάιν). Λίγη δροσιά μεταφέρουν επίσης η Κριστίν Μπαράνσκι και η Τζούλι Γουώλτερς, επαναλαμβάνοντας με μπρίο (αλλά άκεφα) τους χαρακτήρες του αρχικού φιλμ.

Για την ιστορία, να πούμε πως σήκουελ σε μιούζικαλ τόλμησε να κάνει το 2010 ο Άντριου Λόυντ Βέμπερ, με το "Love never dies" που αποτελούσε συνέχεια του "Phantom of the Opera". To εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς, παρά τα rewrites και τις διορθώσεις και η Αγάπη -κόντρα στον τίτλο- τελικά πέθανε οριστικά και αμετάκλητα μόλις έναν χρόνο μετά, χρεώνοντας στον Βέμπερ μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του. Αν αυτό εδώ το σήκουελ του Μάμα Μία είχε ξεκινήσει από το θέατρο, δεν θα είχε κλείσει ούτε τρίμηνο επί σκηνής. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις μουσικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.