Le retour du héros (2018)

Ελληνικός τίτλος: Καρδιοκατακτητής

Κομεντί του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Λωράν Τιράρ, με τους Ζαν Ντυζαρντέν, Μελανί Λωράν, Νοεμί Μερτάν, Κριστόφ Μοντενέ. 

Ο λοχαγός Νεβίλ αρραβωνιάζεται την νεαρά Πωλίν, κόρη καλής οικογενείας, τη στιγμή ακριβώς που τον καλούν στη μάχη, στο μέτωπο της Αυστρίας. Βρισκόμαστε στο 1809, όμως τα χρόνια περνούν και ο Νεβίλ δεν δίνει σημεία ζωής, με αποτέλεσμα η νεαρά Πωλίν να πέσει να πεθάνει από τη στενοχώρια της. Έτσι, αναλαμβάνει δράση η μεγάλη της αδελφή, η Ελιζαμπέτ, η οποία εξαπατά τους πάντες γράφοντας εκείνη γράμματα που υποτίθεται πως στέλνει ο Νεβίλ στην αγαπημένη του. Με την Πωλίν να ανασταίνεται και να του απαντά διαρκώς με μακροσκελέστατες επιστολές (και μάλιστα όχι και τόσο σεμνές), η Ελιζαμπέτ αναγκάζεται να συντηρήσει το παραμύθι αυτό για χρόνια, γράφοντας στα δικά της γράμματα τα κατορθώματα του Νεβίλ, τον οποίο και περιγράφει ως έναν τεράστιο και γενναίο ήρωα. Τρία χρόνια, πλέον, αργότερα, η Ελιζαμπέτ δεν αντέχει άλλο και "σκοτώνει" τον Νεβίλ στην τελευταία της επιστολή. Η Πωλίν τον θρηνεί για λίγο, αλλά παντρεύεται τον νερόβραστο οικογενειακό τους φίλο τον Νικολά, με τον οποίο κάνει και παιδιά. Τέλος καλό, όλα καλά για τη μασκαράτα αυτή, μόνο που ξαφνικά εμφανίζεται ο Νεβίλ. Έχοντας λιποτακτήσει από τον στρατό καθώς είναι μέγας δειλός, γυρίζει τη Γαλλία βρώμικος, ελεεινός και πεινασμένος, μέχρι που η πέφτει τυχαία επάνω στην Ελιζαμπέτ. Της λέει πως θέλει να επιστρέψει στη ζωή της αδελφής της και εκείνη αναγκάζεται να του εξηγήσει την κατάσταση, οπότε του δίνει λεφτά με σκοπό να εξαφανιστεί για πάντα από τις ζωές τους. Ο Νεβίλ δέχεται, όμως την επόμενη ημέρα, εμφανίζεται στην πόρτα της έπαυλης των Μπωγκράν, με τη στολή του, καμαρωτός, επάνω στο άτι του. Ο ήρωας επέστρεψε.

Οι Γάλλοι, το έχουμε πει εκατομμύρια φορές και θα το πούμε άλλες τόσες, το έχουν με το μπουλβάρ όσο κανένας άλλος. Είναι μέσα στο αίμα τους, πώς να το κάνουμε; Ως αποτέλεσμα, ταινίες σαν τον "Καρδιοκατακτητή" μπορούν να τις γυρίσουν δεμένοι χειροπόδαρα και με κλειστά τα μάτια, και πάλι να βγουν καλές. Στην προκειμένη περίπτωση, μολονότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι σκηνοθέτης και συνεργείο ήταν δεμένοι χειροπόδαρα και είχαν κλειστά τα μάτια, το αποτέλεσμα είναι ψυχαγωγικό, είναι αστείο και με καλό τέμπο, ακόμα κι αν το σενάριο δεν είναι από τα καλύτερα. Έχει όμως μια αψάδα στους διαλόγους και το παίξιμο, έχει γρήγορο γύρισμα και κοφτό μοντάζ που κάνουν το χιλιοειπωμένο -κακά τα ψέματα- σενάριο να ακούγεται ευφάνταστο και διασκεδαστικότατο. Είναι βέβαια και το καστ που βοηθά, που παρ'ότι κομπάζει ότι έχει γκράντε πρωταγωνιστή τον Ντυζαρντέν (που έχει τον αέρα του σταρ), είναι η Μελανί Λωράν που κλέβει την ταινία, αποδεικνύοντας πως είναι και μια έμπειρη κωμίκα, πέρα από τους δραματικούς ρόλους που την έχουμε συνηθίσει. Η φωνή της, τα μάτια της, η εκφορά του λόγου της, βγάζουν ένα αβίαστο γέλιο, χωρίς ποτέ η ίδια να γίνεται υπερβολική ή να κάνει μπαλαφάρες. Στο σύνολό του, το επιτελείο των ηθοποιών είναι αυτό που κάνει να ακούγονται οι διάλογοι πιο αστείοι από όσο είναι γραμμένοι, ενώ η δράση που εξελίσσεται ως επί τω πλείστον μέσα στον πύργο της οικογενείας, δίνει μια θεατρικότητα στα τεκταινόμενα και όλο μαζί δουλεύει ως μια αξιοπρεπής, ανάλαφρη καλοκαιρινή θεατρική κωμωδία, αποτυπωμένη όμως σε φιλμ (εντάξει, σε ψηφιακό αρχείο). Απόδειξη αυτού είναι πως το είδα σε κατάμεστο θερινό με το κοινό (διαφορετικό σε ηλικίες) να γελάει και να το διασκεδάζει. Εξάλλου, αυτό δεν είναι το ζητούμενο;