Το θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών (2019)

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα, με τους Αγγελική Παπούλια, Γιούλα Μπούνταλη, Χρήστο Πασσαλή, Αργύρη Ξάφη, Λαέρτη Μαλκότση, Θανάση Ντόβρη.

Μια αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής αρνείται να υπογράψει ψευδή κατάθεση μετά τη σύλληψη μιας ομάδας νεαρών, με αποτέλεσμα "για λόγους ασφαλείας" να μετατεθεί στη διοίκηση του αστυνομικού τμήματος του Μεσολογγίου. Δέκα χρόνια αργότερα, αυτή η αδιάφθορη γυναίκα έχει μεταμορφωθεί σε σκιά του εαυτού της, ζώντας μέσα στην αποπνικτική ρουτίνα της επαρχίας, πνιγμένη στο εφήμερο σεξ, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Με συμπεριφορά που μόνο αστυνομικό διοικητή δεν θυμίζει, εχθρική με τους πάντες και μόνιμα δυσαρεστημένη με κάτι, η Ελισάβετ καλείται ξαφνικά να εξιχνιάσει τα αίτια του θανάτου ενός τοπικού αστέρα των σκυλάδικων, που βρέθηκε κρεμασμένος με αλυσίδα από ένα δέντρο στην παραλία. 

Είναι λίγο χαμένη ευκαιρία για κάτι σπουδαίο η συγκεκριμένη ταινία κι αυτό ήταν που με πίκρανε περισσότερο. Τα πάντα συντελούν σε ένα συγκλονιστικό αστυνομικό και ανθρώπινο δράμα υψηλών προδιαγραφών, μακριά από τις συνήθεις απόπειρες του ελληνικού σινεμά -παραγωγή, ηθοποιοί, ερμηνείες, υπόθεση, φωτογραφία, μουσικές. Μάλιστα, η εναρκτήρια σεκάνς με την έφοδο της αντιτρομοκρατικής σε αυτό το διαμέρισμα και η χειραγώγηση της αστυνόμου από το διοικητή της είναι εξαιρετικό σινεμά, με γύρισμα μεστό, εξαίρετη χρήση της κάμερας και απόλυτη συναίσθηση του κινηματογραφικού χρόνου. Όσο το παρακολουθείς μαγεύεσαι και προετοιμάζεσαι για κάτι σπουδαίο που θα ακολουθήσει. Ομοίως δεν απογοητεύεσαι ούτε από την εισαγωγή στο σήμερα, καθώς τα πλάνα της διαλυμένης πλέον Ελισάβετ να ξυπνά στο κρεβάτι του εραστή της -όπως μαθαίνουμε αργότερα- Αργύρη Ξάφη αλλά και η είσοδος της έτερης πρωταγωνίστριας, της Ρίτας, στήνουν άριστα την ίντριγκα και αρχίζουν να ξεδιπλώνουν υπέροχα τον καμβά της ιστορίας. Σύντομα, όμως, χάνεται το μέτρο, κι αυτό τελικά είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Τα πάντα παίζουν στη διαπασών -ερμηνείες, χαρακτήρες, περιβάλλον, συναισθήματα- με αποτέλεσμα να νιώθεις χαμένος σε αυτόν τον διαρκή θόρυβο αλλά και σε έναν πλούτο πληροφοριών που όμως δεν ξεκαθαρίζουν ποτέ αρκετά ώστε να είσαι 100% σίγουρος για αυτό που βλέπεις. Αντίστοιχα, μέσα σε όλο αυτό το φωναχτό περιβάλλον, η στιγμή της κορύφωσης και της αποκάλυψης που θα έπρεπε να σε συγκλονίσουν συθέμελα, συμπαρασύρεται από όλον αυτόν τον σεναριακό θόρυβο που έχει προηγηθεί και χάνει τη δύναμή της.

Έχει εξαιρετικές σκηνές και στιγμές η ταινία, καθώς το σύνολο της παραγωγής είναι άρτια φροντισμένο -παρ' ότι υπάρχει ένα θεματάκι στην ηχοληψία των διαλόγων- και οι ερμηνείες δουλεμένες υπέροχα από το σύνολο των συντελεστών. Η Αγγελική Παπούλια βγάζει μοναδικά αυτό το εσωτερικό τραύμα και την αέναη πίκρα που την έχουν διαλύσει, με φωνή, βλέμμα και στάση του σώματος να υποφέρουν από πόνο. Εξίσου δυνατή στέκει απέναντί της η Γιούλα Μπούνταλη στον ρόλο της έτερης τραγικής φιγούρας της ιστορίας, ενώ ο Χρήστος Πασσαλής εφορμά σαν στοιχειό της φύσης και βγαίνει αλώβητος νικητής σε κάθε του σκηνή. Ξεχώρισα επίσης τον νεαρό Μιχάλη Κίμωνα, που ερμηνεύει τον ρόλο του Βαγγέλη, του αστυνομικού που συνήθως συνοδεύει την Ελισάβετ όπου χρειάζεται να πάει -πολύ στακάτη παρουσία, με ξεκάθαρο ρόλο και ανθρώπινα στοιχεία. Όμως, στο πλαίσιο του διαρκούς "θορύβου" που ανέφερα πριν, οι πολύ καλοί ηθοποιοί πέφτουν θύματα όλης αυτής υπερβολής, οπότε η Αγγελική Παπούλια είναι μονίμως θυμωμένη, η Γιούλα Μπούνταλη μονίμως κλαμμένη και ο Χρήστος Πασσαλής έχει ξεσπάσματα που δεν τα αντιλαμβάνεσαι αφού το σενάριο δεν έχει μπει στον κόπο να σου εξηγήσει δυο-τρία απαραίτητα πραγματάκια που ενδεχομένως θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα και λειτουργικά από τα επαναλαμβανόμενα θρησκοληπτικά οράματα της Ρίτας. Εν κατακλείδι, "Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών" είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, τοποθετημένη ιδανικά σε αυτήν την αποπνικτική μικρή κοινωνία και με εργαλείο της ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών. Έχει πολύ καλές ιδέες το σενάριο, αναμφισβήτητα, όμως έχει ταυτόχρονα και πολλές ιδέες. Κάποιες θα έπρεπε να είχαν μείνει εκτός ώστε να καταστάλαζε η ουσία, ξεκάθαρη, χωρίς παραστρατήματα, χωρίς όλον αυτόν τον "θόρυβο" που τελικά αποπροσανατολίζει και στερεί από την ταινία τη σταδιακή της κορύφωση, ώστε να συντελεστεί και το θαύμα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Το αρχείο των ελληνικών ταινιών του Cinemano (μέχρι και τη δεκαετία του '70) βρίσκεται εδώ. Τις πιο ανεξάρτητες και όσες γυρίστηκαν από τα χρόνια του '80 και μετά, θα τις βρείτε εδώ.