Motherless Brooklyn (2019)

Ελληνικός τίτλος: Οι σκιές του Μπρούκλυν

Αστυνομικό δράμα της Warner, σε σκηνοθεσία Έντουαρντ Νόρτον, με τον ίδιο και τους Γκούγκου Εμπάθα-Ρω, Άλεκ Μπώλντουιν, Μπόμπυ Καναβάλλε, Γουίλλεμ Νταφόε, Μπρους Γουίλλις.

Τοποθετημένο στη Νέα Υόρκη του 1957, το φιλμ ακολουθεί τον Λάιονελ Έσρογκ, έναν μοναχικό ιδιωτικό ντετέκτιβ που πάσχει από Σύνδρομο Τουρέτ, καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τους δολοφόνους του αφεντικού και πολύ καλού του φίλου. Έχοντας ελάχιστα στοιχεία στη διάθεσή του, αλλά με σύμμαχό του το πανίσχυρο μα ψυχαναγκαστικό μυαλό του, ο Λάιονελ ξεκλειδώνει σιγά-σιγά όλα τα μυστικά που αφορούν στο έγκλημα αλλά και σε ολόκληρη την πόλη.

Στη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, ο Έντουαρντ Νόρτον (που εδώ υπογράφει και το σενάριο), αποκαλύπτει τους δύο μεγάλους του έρωτες: το κλασσικότροπο φιλμ νουάρ του Χόλυγουντ των '50s και την ίδια τη Νέα Υόρκη. Είναι μαγευτικός, σχεδόν υπνωτιστικός ο τρόπος με τον οποίο κινηματογραφεί την ίδια την πόλη, αναδεικνύοντάς την σε πρωταγωνιστή του φιλμ -κάτι που άλλωστε δικαιολογείται και από την υπόθεση. Την ίδια στιγμή, οι επιρροές του από τα φιλμ νουάρ είναι εμφανείς καθώς μεταφέρει τη δράση του βιβλίου του Τζόναθαν Λέδεμ στην περίοδο του '50 ώστε να παίξει με όλα τα κλισέ του είδους και να αναδείξει ατμόσφαιρα, ύφος και μουσικές. Οι τζαζ μελωδίες αλλά και η μουσική επένδυση του Ντάνιελ Πέμπερτον πλημμυρίζουν την ταινία και σε ταξιδεύουν, ενισχύοντας το συναίσθημα και αναδεικνύοντας τα τοπία.

Το ίδιο φροντισμένη είναι και η ερμηνεία του ίδιου καθώς και η σκιαγράφηση του χαρακτήρα που ερμηνεύει, αυτού του ιδιότροπου ιδιωτικού ερευνητή με όλα τα τικ και εκείνη την παράξενη συμπεριφορά που υπαγορεύεται από την ασθένειά του, η οποία όμως είναι αυτή που τον βοηθά όσο σκαλίζει τα στοιχεία και τις ενδείξεις για να οδηγηθεί στη λύση του μυστηρίου. Εδώ το "ελάττωμα" του πρωταγωνιστή όχι μόνο αναδεικνύεται σε προτέρημα μα δίνει και την ευκαιρία στον ίδιο τον Νόρτον να χτίσει μια ερμηνεία καλοδουλεμένη, χωρίς υπερβολές του τύπου "κοιτάξτε τι ωραία που παίζω". Είναι πράγματι πολύ ιδιαίτερος ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τον ήρωά του, με ευγένεια και με χιούμορ, την ίδια στιγμή που και στο ίδιο το περιβάλλον του δεν φαίνεται να προκαλεί τον οίκτο, παρά την ιδιοτροπία της συμπεριφοράς του.

Και κάπου εδώ αρχίζουν, σε δεύτερη ανάγνωση, τα μικρά θεματάκια του σεναρίου που φαίνεται πως έχει χρονομεταθέσει την υπόθεση σε άλλη εποχή -βλέπετε, παραείναι καθώς πρέπει η αντιμετώπιση όλων απέναντι στον ήρωά μας κάτι που μοιάζει περισσότερο με ίδιον της πολιτικώς ορθής εποχής μας παρά με τα καχύποπτα απέναντι σε όλα χρόνια του '50. Την ίδια στιγμή, παρ' ό,τι μπολιασμένο με όλα τα στοιχεία ενός φιλμ νουάρ, το έργο παραμένει "καθαρό" και αξιοπρεπές στο σύνολό του -κάτι που σίγουρα δεν είναι κατ' ανάγκη μειονέκτημα, αλλά όπως και νά' χει κοντράρει το είδος με το οποίο φλερτάρει. Εκεί που σίγουρα τα καταφέρνει ο Νόρτον ως σκηνοθέτης είναι πως επιτυγχάνει να γυρίσει μια ταινία που τη βλέπεις και την απολαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις, χωρίς απαραίτητα να σκέφτεσαι τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Είναι τόσο όμορφες οι εικόνες της, τόσο αισθαντικές οι μουσικές της, τόσο καλός ο ίδιος στον πρώτο ρόλο, που μπαίνεις στο παραμύθι της και αφήνεσαι, παρ' ότι τελικά η μεγάλη κλιμάκωση δεν έρχεται ποτέ.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.