Les garçons sauvages (2017)

Ελληνικός τίτλος: Τα άγρια αγόρια

Αλληγορικό δράμα φαντασίας σε σκηνοθεσία Μπερτράν Μαντικό, με τους Πωλίν Λοριγιάρ, Βιμάλα Πονς, Ντιάν Ρουξέλ, Αναέλ Σνεκ, Ματίλντ Βαρνιέ, Σαμ Λούβυκ, Ελίνα Λούβενσον.

Κάπου στις αρχές του 20ού αιώνα (μάλλον, καθώς ο χρόνος δεν ορίζεται) μια παρέα από πέντε αγόρια σκοτώνουν την καθηγήτριά τους με την οποία ήταν ερωτευμένοι. Στη δίκη που ακολουθεί, τα πέντε αγόρια, όλοι τους γόνοι πλουσίων οικογενειών, αφηγούνται μια δική τους εκδοχή της ιστορίας σύμφωνα με την οποία η ίδια καθηγήτρια προκάλεσε τον θάνατό της αφού προηγουμένως τούς είχε αποπλανήσει. Ο Τανγκύ, ο Υμπέρ, ο Ρομυάλντ, ο Ζαν-Λουί και ο Σλοάν, κακομαθημένοι και αμετανόητοι, πιστεύουν πως την έβγαλαν καθαρή με το έγκλημά τους και πως θα επιστρέψουν στις ηδονιστικές τους συνήθειες. Μόνο που οι γονείς τους έχουν διαφορετική άποψη, οπότε απευθύνονται στον Καπετάνιο, έναν ολλανδό ναυτικό που ειδικεύεται στον σωφρονισμό των άγριων αγοριών. Και το ταξίδι χωρίς επιστροφή ξεκινά.

Κι εκεί που νομίζεις πως το σύγχρονο καλλιτεχνικό σινεμά δεν μπορεί να σε εκπλήξει, έρχεται ο μικρομηκάς Μπερτράν Μαντικό εκ Τουλούζης εκπορευόμενος και κάνει την ανατροπή με τούτην εδώ την αλλόκοτη ταινία που μιλά περισσότερο στο συναίσθημα παρά στη λογική. Όχι πως δεν έχει συνοχή και σκέψη η ιστορία, απλά τα "Άγρια αγόρια" δεν είναι φτιαγμένα για να τα εκλογικεύεις όσο για να τα νιώθεις. Παραισθησιογόνο τριπάκι από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή (μείνετε μέχρι να ολοκληρωθούν οι τίτλοι τέλους), το φιλμ μοιάζει να βουτά στις απαρχές της ζωής επί της Γης, όταν τα πρώτα -ερμαφρόδιτα ενδεχομένως- όντα σύρθηκαν από τους ωκεανούς στη στεριά. Την ίδια στιγμή, βουτά και στις απαρχές του κινηματογράφου, όταν η εικόνα και όχι ο λόγος οδηγούσαν την αφήγηση και το σινεμά αναζητούσε τρόπους να προκαλέσει τον θαυμασμό και το δέος με τις εικόνες του, αντλώντας έμπνευση από τη λογοτεχνία και τη μυθολογία. Με αναφορές στον Μάκβεθ μα και σε θρύλους που μοιάζουν γνωστοί αλλά δεν είναι κιόλας (η Κίρκη, οι Λωτοφάγοι σού έρχονται ασυναίσθητα στο μυαλό), ο Μαντικό γυρίζει την ταινία σε super 16άρι φιλμ που εξασφαλίζει το "χολυγουντιανό" κάδρο 1.66:1 που πατεντάρισε η Paramount ως VistaVision, με στρογγυλεμένo "vintage" μασκάρισμα και ασπρόμαυρη εικόνα πλην των φαντασιώσεων βίας και έρωτα που είναι σε εκτυφλωτικό χρώμα. Την ίδια vintage αισθητική χρησιμοποιεί στα πλάνα του έρημου νησιού ή κατά τον πλου του σκάφους του Καπετάνιου που το φιλμάρει σε μινιατούρα, τα τοπία στο φόντο είναι back projection και τα οπτικά εφφέ έχουν τη ναϊβιτέ του super imposition. 

Όλα αυτά, όμως, δεν θα είχαν καμία σημασία και θα αποτελούσαν απλά εξυπνακίστικα τρυκ εντυπωσιασμού αν δεν υπήρχε από πίσω όραμα, ιδέα και θέμα. Η μάχη για την επιβολή και την εξουσία, η ρευστότητα των φύλων, η ακαταμάχητη ερωτική επιθυμία που υπερβαίνει τη λογική και την ηθική, η λαχτάρα της σάρκας και οι προκαταλήψεις του έρωτα σε ένα πλαίσιο καταστολής της βίας που συνάδει με την επιθυμία κινηματογραφούνται ως όνειρο (ή ονείρωξη) με μια ανυπέρβλητη αισθητική που δεν γίνεται ποτέ χυδαία ηδονοβλεπτική. Ο ερωτισμός και η λαχτάρα πηγάζουν από την ομορφιά της εικόνας, την επιθυμία που γεννά η σάρκα και διόλου από την έκθεση της ίδιας της σάρκας. Έτσι, σκηνές που θα μπορούσαν να σοκάρουν με την αναίδειά τους μεταμορφώνονται σε εικαστικές εγκαταστάσεις την ίδια στιγμή που τα φρούτα, τα φυτά και το ίδιο το ερημικό νησί (άτυπα φόρος τιμής σε άπειρες εξωτικές περιπέτειες του σινεμά διαμέσου των χρόνων) προσφέρουν με αμετροέπεια τους χυμούς τους μαζί με άπλετη ηδονή. Φροϋδικές εικόνες, εφιάλτες και παραμύθια μαζί με έναν οπτικό πλούτο που μοιάζει να βγήκε από ντοκυμανταίρ για την ιστορία του κινηματογράφου κάνουν τα "Άγρια αγόρια" την απόλυτη avant garde ταινία της σύγχρονης εποχής μας και ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα -μα και παραισθησιογόνα- σπουδή της ανθρώπινης φύσης και της τέχνης του κινηματογράφου. Μπορεί να μην είναι ταινία για όλους, είναι σίγουρα όμως ταινία που οφείλουμε να ανακαλύψουμε και να απολαύσουμε δίπλα σε άλλα έργα του υπερεαλισμού και του εξπρεσιονισμού που εδώ ο Μπερτράν Μαντικό κατορθώνει να ενώσει βέβηλα, όπως και το φύλο των πρωταγωνιστών του. Για την ιστορία, η ταινία γυρίστηκε στη νήσο Ρεϋνιόν, ανατολικά της Μαδαγασκάρης. Μια τελευταία σημείωση γιατί αυτά πρέπει να λέγονται: η ταινία έχει εξαιρετική μετάφραση στους υπότιτλους. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.