La nuit du 12 (2022)

Ελληνικός τίτλος: Η νύχτα της 12ης

Αστυνομικό δράμα της Memento σε σκηνοθεσία Ντόμινικ Μολ, με τους Μπαστιέν Μπουγιόν, Μπουλί Λανέρ.

Τη νύχτα της 12ης Οκτωβρίου 2016, οι αξιωματικοί της Δικαστικής Αστυνομίας της Γκρενόμπλ αναλαμβάνουν την υπόθεση δολοφονίας της Κλαρά Ρουαγέ, μιας κοπέλας 21 ετών, την οποία κάποιος έκαψε ζωντανή στο πάρκο του χωριού της, πολύ κοντά στο σπίτι της. Οι έρευνες αποκαλύπτουν πληθώρα εν δυνάμει ενόχων, ενώ ταυτόχρονα αναστατώνουν τις διαπροσωπικές σχέσεις των αστυνομικών που βλέπουν πως η υπόθεση όπως και οι ζωές τους οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.

"Λέγεται πως κάθε ερευνητής έρχεται αντιμέτωπος με ένα έγκλημα που τον στοιχειώνει, μια υπόθεση που τον πληγώνει περισσότερο από κάθε άλλη" αναγράφεται στην οθόνη με το που ξεκινά η ταινία, παράλληλα με την επισήμανση πως πρόκειται για ιστορία βασισμένη σε αληθινό περιστατικό και σε μια από τις πολυάριθμες υποθέσεις που δεν κατέληξαν πουθενά. Με αυτό ως βασικό δεδομένο και χωρίς καμία διάθεση για spoiler, είναι εμφανές προς τα πού θα κινηθεί τούτο εδώ το ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο, αγωνιώδες μέσα στην ησυχία του και βαθιά ανθρώπινο φιλμ. Χωρίς να είναι το κλασικό "who dunnit" αλλά και με απόλυτο σεβασμό στο είδος, "Η νύχτα της 12ης" είναι μια βαθιά σπαρακτική ταινία που μιλά για τη βία πέριξ και εντός μας και για τα σκοτάδια που φτύνει κάθε χτύπημα στην ανθρώπινη ζωή. Με ένα καστ ταλαντούχων και ουδόλως πολυεμφανισμένων ηθοποιών, ο Ντόμινικ Μολ, γνωστός μας από το εξαιρετικό "Χάρυ, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου" του 2000, αλλά και από το πρόσφατο "Μόνο αυτοί είδαν τον δολοφόνο", επιτυγχάνει μια συναρπαστική αληθοφάνεια, συνδυάζοντας τη ντοκυμανταιρίστικη αποστασιοποίηση με τη σε βάθος ανάδειξη χαρακτήρων και ψυχών. Μολονότι πολυπρόσωπο το καστ σε β' ρόλους, έχει την ευτυχία ενός φροντισμένου σεναρίου που δίνει τόπο και χρόνο σε όλους ώστε να αναδειχθούν ως ουσιαστικοί χαρακτήρες, την ίδια στιγμή που αναπτύσσει εξαιρετικά τη σχέση των δύο αστυνομικών (που ταυτόχρονα εκφράζουν δυο γενιές και δύο κόσμους), ενώ συνεισφέρει στην δική μας συναισθηματική εμπλοκή πλάθοντας διαρκώς φρούδες ελπίδες. Πολύ δουλεμένη η μουσική (Ολιβιέ Μαργκερίτ) και η εφαρμογή της στην ταινία, ενώ φωτογραφία (Πατρίκ Γκιρινγκελί) και μοντάζ (Λωράν Ρουάν) λειτουργούν προς όφελος του θεατή.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.