Scrooge: A Christmas Carol (2022)

Ελληνικός τίτλος: Σκρουτζ -Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Χριστουγεννιάτικο μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων του Netflix σε σκηνοθεσία Στήβεν Ντόνελυ, με τις φωνές των Λιουκ Έβανς, Ολίβια Κόλμαν, Τζέσσι Μπάκλεϋ, Τζόναθαν Πράις, Τζώννυ Φλυν, Τζέημς Κόσμο, Φρα Φη.

Την παραμονή των Χριστουγέννων στο Λονδίνο του 1843, ο σκληρόκαρδος επιχειρηματίας και τοκογλύφος Εμπενήζερ Σκρουτζ συναντά τρία φαντάσματα που θα τον ταξιδέψουν στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του, αλλάζοντάς του για πάντα τη ζωή.

Δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές που η εμβληματική νουβέλα του Καρόλου Ντίκενς μεταφέρθηκε στην οθόνη (είτε τη μικρή, είτε τη μεγάλη) σε οποιαδήποτε μορφή, ενώ αδυνατώ να φανταστώ κάποιο άλλο βιβλίο που να έχει τύχει τόσων και τόσων διασκευών. Το καταπληκτικό δε είναι πως ανεξαρτήτως είδους, ποιότητας ή μεγέθους παραγωγής, η κάθε ταινία κατόρθωνε να σε κερδίζει χάρη σε αυτήν την ανυπέρβλητη δύναμη της ιστορίας και τη διαχρονική, οικουμενική της αξία, που συνδυάζει τον εφιαλτικό ρεαλισμό με το παραμύθι και τη μαγεία των Χριστουγέννων. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ακριβώς χάρη στη "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του Ντίκενς, τα Χριστούγεννα απέκτησαν σταδιακά στη συνείδηση του κόσμου του 19ου αιώνα τη γιορτινή αίσθηση με την οποία τα αντιλαμβανόμαστε και εμείς, αφού έως τότε δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια απλή θρησκευτική γιορτή και αργία. Ο Ντίκενς (όπως μαθαίνουμε και από την ταινία "The man who invented Christmas" ήταν που φαντάστηκε τα Χριστούγεννα σαν μια λαμπερή ευκαιρία για γιορτή εν μέσω της σκοτεινιάς των θλιβερών εκείνων χρόνων, αντλώντας έμπνευση και από τις δικές του βιωματικές εμπειρίες.

Στην προκειμένη περίπτωση, η δύναμη της πρωτότυπης ιστορίας είναι αυτή που και πάλι ξεχωρίζει και κερδίζει τον θεατή, καθώς η ίδια η ταινία δεν μπορεί να πει κανείς πως προσθέτει κάτι το νέο ή το εξαιρετικό στην προϋπάρχουσα λίστα των διασκευών. Αυτό που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον στον νέο αυτό Σκρουτζ, είναι πως στην πραγματικότητα αποτελεί remake της "Χριστουγεννιάτικης μπαλάντας" που γύρισε ο Ρόναλντ Νημ το 1970, με τον Άλμπερτ Φίννεϋ πρωταγωνιστή και με 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ παρακαλώ. Το τότε μιούζικαλ λοιπόν διασκευάζεται σε κινούμενα σχέδια, αποκτά περισσότερο παιδική κατεύθυνση, διατηρεί τα περισσότερα από τα αρχικά τραγούδια και κατορθώνει να συγκεντρώσει ένα εξαιρετικό καστ φωνών που αποδίδουν μοναδικά ρόλους και μουσικά νούμερα. Αυτή, εάν θέλετε τη γνώμη μου, είναι και η μεγαλύτερη αξία της ταινίας, καθώς το soundtrack πλημμυρίζει τις αισθήσεις, γεμίζει τον χώρο και την καρδούλα μας και δίνει πρωτίστως στον Λιουκ Έβανς την ευκαιρία να λάμψει φωνητικά (οι χαμηλές του ειδικά δεν παίζονται).

Από εκεί και μετά, η ταινία ακολουθεί τη γνώριμη πεπατημένη, με την προσθήκη της συμπαθέστατης (αλλά με πλήρως διακοσμητικό ρόλο) σκυλίτσας Προύντενς και με κάποιες (όχι απαραίτητα επιτυχημένες στο σύνολό τους) απόπειρες ανανέωσης στην όψη των φαντασμάτων. Η σκοτεινιά φυσικά δίνει τη θέση της σε εκτυφλωτικά (ακριβώς λόγω παιδικού προσανατολισμού) χρώματα και λαμπερά μοτίβα, ενώ το σκίτσο είναι ακόμα ένα CGI, ελαφρώς κέρινο στην όψη, χωρίς ούτε τον δικό του χαρακτήρα ούτε τη δική του αισθητική, καθώς μοιάζει με δημιούργημα προσεταρισμένου λογισμικού. Δεν είναι πως η ταινία στερείται προσοχής και φροντίδας, όμως είναι ανισόβαρη καθώς τα δυνατά της χαρτιά είναι αυτά που δανείζεται από τα παλιά, τόσο η ιστορία αυτή καθ' εαυτή όσο και τα τραγούδια της πρωτότυπης. Είναι λοιπόν αυτή η παρακαταθήκη που γεννά μεγάλες προσδοκίες (για να δανειστώ κι εγώ έναν άλλο τίτλο του Ντίκενς) στον θεατή, αλλά που εν τέλει υλοποιούνται κάπως στον αυτόματο πιλότο. Όμως, θα το επαναλάβω, το voice cast είναι αστεράτο και η φωνή του Λιουκ Έβανς απλά συναρπαστική. Οπότε ούτε τα παιδιά σας ούτε εσείς θα χάσετε τον χρόνο σας, αφού όλοι θα βρούμε κάτι που θα αγαπήσουμε και που θα μας συναρπάσει.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.