Réveillon chez Bob (1984)

Κωμωδία σε σκηνοθεσία Ντενύ Γκρανυέ-Νταφέρ, με τους Ζαν Ροσφόρ, Γκυ Μπεντός, Ανιές Σοράλ, Μισέλ Γκαλαμπρύ, Μπερνάρ Φρεσόν, Μιρέιγ Νταρκ.

Ο μικρός Ζερεμί είναι αποφασισμένος να επανασυνδέσει τους χωρισμένους γονείς του. Για τον λόγο αυτόν, καταφεύγει σε μια κακόγουστη φάρσα, κάνοντας τον πατέρα του που ζει στην Ελβετία να πιστέψει πως τόσο ο ίδιος όσο και η μητέρα του έχουν κακοπέσει στα χέρια του εραστή της, του Μπομπ. Έτσι, ο πανικόβλητος Λουί, ταξιδεύει άρον-άρον στο Παρίσι παραμονή πρωτοχρονιάς για να εξηγηθεί μια και καλή με αυτόν τον Μπομπ που έχει το θράσος να διοργανώνει και ρεβεγιόν. Το πρόβλημα είναι πως η γυναίκα του μένει σε ένα τεράστιο συγκρότημα κατοικιών στα προάστια, ο Λουί δεν ξέρει σε ποιο διαμέρισμα, ενώ το τερατάκι ο Ζερεμί έχει φροντίσει να εξαφανίσει κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Και τότε είναι που ξεκινά η οδύσσεια του τρομαγμένου πατέρα, ο οποίος μαζί με ένα ζευγάρι καλεσμένων του Μπομπ αναζητούν το διαβόητο ρεβεγιόν.

Μπαλαφάρα σκέτο τρελοκομείο που βασίζεται σε μια έξυπνη ιδέα, την οποία όμως εξελίσσει σταδιακά στην αχρείαστη υπερβολή. Άνισο στο σύνολό του φιλμ, με κάποιες όμως ιδιαίτερα αστείες σκηνές και σκαμπρόζικους χαρακτήρες που καταφέρνουν να το σώσουν στα σημεία -ακριβώς επειδή τους χαρακτήρες αυτούς υποδύονται πολύ καλοί ηθοποιοί. Είναι όμως το αναποφάσιστο της σκηνοθεσίας που τη μετατρέπει από σεκάνς σε σεκάνς είτε σε σλάπστικ, είτε σε οικογενειακή κομεντί, είτε σε κοινωνική σάτιρα, χωρίς ποτέ να κατορθώνει να τα παντρέψει όλα αυτά κάτω από την ίδια στέγη -έτσι όπως οι πρωταγωνιστές μας δεν κατορθώνουν να εντοπίσουν τη στέγη κάτω από την οποία ζει ο Μπομπ. Προσωπικά, αυτό που βρήκα ως εξαιρετικά ενδιαφέρον στην ταινία είναι ο τρόπος που απεικονίζονται αυτά τα χαώδη συμπλέγματα πολυκατοικιών το 1984 σε σχέση με την αμιγώς γκετοποιημένη αντίληψη του σήμερα. Εντυπωσιακές τεχνικές κατασκευές σε όγκο και ύψος, με ονόματα λουλουδιών να ξεχωρίζουν τον κάθε ουρανοξύστη, με καταστήματα και μπαρ-ρεστοράν στο ισόγειο και κεντρική αυλή σε μέγεθος πλατείας, οι κατοικίες αυτές φάνταζαν ως φιλόξενες πολιτείες, για να εξελιχθούν στις ημέρες μας στο σκηνικό του "Athena" και άλλων αντίστοιχων ταινιών με φόντο τα γκέτο των "μπανλιέ" έξω από τα "τείχη" του περιφερειακού. Με μια προσεκτική ματιά, είναι ήδη εμφανής ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των κατοίκων και οι κόντρες ανάμεσα στις κλίκες, όμως τα 80s ήταν ακόμα στα ντουζένια τους και η αισιόδοξη ανεμελιά τους οδηγούσε σε μια ουτοπική αφέλεια. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.