20th century women (2016)

Ελληνικός τίτλος: Καταπληκτικές γυναίκες

Δραματική κομεντί της Annapurna, σε σκηνοθεσία Μάικ Μιλς, με τους Αννέτ Μπένινγκ, Ελ Φάνινγκ,, Μπίλυ Κράνταπ, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Λούκας Τζέηντ Ζάμαν. 

Τέλη '70s στην Καλιφόρνια, μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη τον 13χρονο γιο της, κρίνει πως η ίδια δεν είναι αρκετή, καθώς από τη μία είναι συναισθηματικά μπλοκαρισμένη και ανέτοιμη να βάλει κάποιον άντρα στη ζωή της και από την άλλη δείχνει αβοήθητη απέναντι σε όλες αυτές τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω της, σε κάθε τομέα. Έτσι, αναθέτει στη νεαρή νοικάρισσά της και σε μια φίλη του μικρού να τη βοηθήσουν στην ανατροφή του και να του μάθουν από τη δική τους πλευρά πώς θα γίνει, μεγαλώνοντας, ένας άντρας που θα σέβεται τις γυναίκες που θα έχει στο πλευρό του. 

"Χίππικη" ταινία, για το τέλος της χίππικης εποχής, στην ανατολή των '80s που πήραν μαζί τους και τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής αθωότητας (αν υποθέσουμε πως υπήρξε ποτέ). Με ένα μεστό σενάριο, βασισμένο στις αναμνήσεις του ίδιου του σκηνοθέτη, η ταινία επικεντρώνει με ουσιαστική αγάπη στους πέντε βασικούς χαρακτήρες της και αφηγείται με περίσσια ειλικρίνεια και ουσία την ιστορία της. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δε στην κινηματογραφική αντίληψη του όλου εγχειρήματος, είναι ένα είδος τραγικής ειρωνίας που κυριαρχεί στο σενάριο, καθώς όλη αυτή η "αθωότητα" και το δέος μπροστά στην καινούργια εποχή, αντιμετωπίζεται με απόλυτη επίγνωση του τι πρόκειται να την ακολουθήσει, ιδωμένο μέσα από τη σημερινή οπτική καθώς είναι. Έτσι, η ταινία, μολονότι τοποθετημένη χρονικά στο παρελθόν, από τη μια ωραιοποιεί αυτές τις "αναμνήσεις", ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί και επικριτικά ως προς το σήμερα -σαν να ξαναζούσαμε την εφηβεία στα '80s, γνωρίζοντας, όμως, τι έπεται. Το δεύτερο πολύ ενδιαφέρον σημείο στην οπτική της ταινίας είναι πως οι κυρίαρχες γυναικείες φιγούρες της είναι ιδωμένες από την οπτική ενός άντρα, ενός 13χρονου αγοριού στην περίπτωσή μας, ο οποίος τις θαυμάζει, τις αγαπά, τις ερωτεύεται και θέλει -από μόνος του και όχι επειδή του το επιβάλλουν οι συνθήκες- να μάθει τα πάντα γι' αυτές ώστε να μπορεί να τις κατανοεί καλύτερα. Γρήγορο φιλμάρισμα, κατά κάποιον τρόπο με αισθητική της εποχής, η ταινία δεν αναπαριστά απλώς τα χρόνια κατά τα οποία εκτυλίσσεται, αλλά τα φιλτράρει μέσα από το σήμερα, ενώ χαίρει εξαιρετικών ερμηνειών από το σύνολο του κουιντέτου των πρωταγωνιστών. 

Υπέροχη και απόλυτα προσγειωμένη η Ανέτ Μπένινγκ στο ρόλο της μητέρας, ουσιαστικός και με έλεγχο του χαρακτήρα του ο πιτσιρικάς Λούκας Τζέηντ Ζάμαν, στο ρόλο του γιου της. Με δυο λόγια, είναι από αυτές της ταινίες που έχουν τη μαγκιά και το ταλέντο να αφηγηθούν σε πρώτο επίπεδο μια χαριτωμένη και εν μέρει συγκινητική ιστορία που περνά εύκολα στους θεατές, ενώ την ίδια στιγμή κάνει δουλειά και σε ένα δεύτερο επίπεδο, μιλώντας για θέματα οικουμενικού ενδιαφέροντος και θίγοντας καταστάσεις χωρίς να σηκώνει το δάχτυλο. Τέλος, ξεχωριστή σημασία αποκτά και το απόσπασμα της ομιλίας του Προέδρου Τζίμμυ Κάρτερ περί της έκπτωσης της εμπιστοσύνης του κοινού στους θεσμούς, και η μετατροπή τους από πολιτικά όντα, σε καταναλωτικά.