Tschick (2016)

Ελληνικός τίτλος: Βερολίνο, αντίο

Κομεντί του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Φατίχ Ακίν, με τους Τρίσταν Γκέμπελ, Άναντ Μπάτμπιλεκ Τσουλουμπαατάρ, Άνια Σνάιντερ. 

Ο Μάικ είναι 13 χρονών, ζει με την αλκοολική μητέρα του και τον κτηματομεσίτη πατέρα του σε ένα απομονωμένο σπίτι, έξω από το Βερολίνο, εκεί όπου ο πατέρας του θα έκτιζε ένα ολοκαίνουργιο προάστιο, προτού βρεθούν τρία σπάνια είδη σκαθαριών κι ενός βατράχου, με αποτέλεσμα το project να παγώσει δια παντός. Στο σχολείο περνά μάλλον απαρατήρητος, ενώ όνειρό του είναι να τον καλέσει στο καλοκαιρινό πάρτυ της η Τατιάνα, η όμορφη της τάξης. Αντ' αυτού, βρίσκεται να κάνει (σχεδόν με το ζόρι) παρέα με τον Τσικ, τον νέο του συμμαθητή, Ρώσσου στην καταγωγή (ή εβραίου τσιγγάνου, όπως υποστηρίζει ο ίδιος με ρίζες στη Βλαχία). Κι όταν ο Τσικ "δανείζεται" ένα Lada Niva, ξεκινούν για ένα ταξίδι που θα τους μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη. 

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα Tschick (Τσικ) του Βόλγφκανγκ Χέρντορφ, που γράφτηκε το 2010, παρέμεινε στη λίστα των best seller της Γερμανίας για περισσότερο από έναν χρόνο, και το οποίο στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Βερολίνο, γεια", εξ ου και το "Βερολίνο, αντίο" της ταινίας. Τέλος πάντων, ούτε χαιρετάμε το Βερολίνο στην ταινία, ούτε καν το βλέπουμε και ούτε μας ενδιαφέρει. Ο τίτλος και η ιστορία της αφορούν στον Τσικ, εκείνο τον άγαρμπο, ψηλό έφηβο από τη Ρωσία (με καταγωγή από εβραίους τσιγγάνους και ρίζες στη Βλαχία), ο οποίος εμφανίζεται με μια αφοπλιστική αθωότητα και ευθύτητα και φέρνει τη ζωή του συνεσταλμένου Μάικ τα πάνω κάτω. Η "Βλαχία" λειτουργεί και ως λογοπαίγνιο, καθώς στα γερμανικά η φράση "από τη Βλαχία" αποδίδεται και ως "από το πουθενά". Κάπως έτσι, λοιπόν, "από το πουθενά" εμφανίζεται ο Στικ και παρασύρει τον Μάικ σε αυτή την αλλοπρόσαλλη περιπέτεια, που γίνεται ταξίδι ζωής. Ο Φατίχ Ακίν αποδεικνύει πως είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και σε ταινίες έξω από το κλίμα που μας έχει συνηθίσει (ίσως κι ο ίδιος σιχτίρισε με την κατάθλιψη κι ήθελε να αφηγηθεί κάτι πιο ανάλαφρο), καθώς εδώ δεν εμμένει σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά ακολουθεί ως οφείλει τους ρυθμούς της ιστορίας, με μια κινηματογράφηση ανάλαφρη, γρήγορη και ανέμελη. Την ίδια στιγμή καθοδηγεί με φροντίδα τους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές του και τους παρακολουθεί μέσα από την αθώα ματιά της ηλικίας τους, χωρίς την παραμικρή επίγνωση κινδύνου και χωρίς να στέκει επικριτικά απέναντί τους. Αυτή είναι και η επιτυχία του φιλμ, καθώς αφήνεται στην εφηβική τρέλα των ηρώων του και την περνάει έξω από την οθόνη για να την κατεβάσει στους θεατές και να τους παρασύρει σε αυτό το παιχνίδι. Όσο επιτυχημένα αποτυπώνονται, όμως, οι δυο βασικοί ήρωες της ταινίας, άλλο τόσο ανολοκλήρωτοι φαντάζουν οι β' ρόλοι. Η αλκοολική μητέρα και ο γκομενιάρης αυστηρός πατέρας είναι περισσότερο προσχέδια παρά ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ενώ η δυναμική παρουσία της άστεγης κοπέλας που θέλει να ταξιδέψει στην Πράγα είναι πολύ σύντομη για να γίνει ουσιαστικά καταλυτική. Παρά τις όποιες επί μέρους αδυναμίες της, η ταινία καταφέρνει να γίνει και για εμάς το ταξίδι ζωής των δύο πιτσιρικάδων, που διασχίζουν τις αούτομπαν, με μουσική υπόκρουση τη Μπαλάντα για την Αντελίν του Ρίτσαρντ Κλάυντερμαν να παίζει από μια παλιά κασέτα. Και όπως θα έλεγε και ο Τσικ: "Είναι και γαμώ"!