Un + Une (2015)

Ελληνικός τίτλος: Μια αγκαλιά στην άκρη του κόσμου

Δραματική κομεντί του Κλωντ Λελούς, με τους Ζαν Ντυζαρντέν, Έλσα Ζύλμπερστάιν, Κριστόφ Λαμπέρ, Αλίς Πολ. 

Ένας διάσημος και βραβευμένος συνθέτης ταξιδεύει στην Ινδία, για να γράψει τη μουσική στην καινούργια ταινία ενός πολλά υποσχόμενου σκηνοθέτη. Έχοντας μόλις κατασταλάξει ερωτικά με μια νεαρή πιανίστρια που έχει αφήσει πίσω του στο Παρίσι, δεν κατορθώνει να μην πέσει θύμα της γοητευτικής συζύγου του γάλλου πρέσβη. 

Πρόκειται για κλασσική περίπτωση Κλωντ Λελούς, ενός σκηνοθέτη που εμπειρικά σού μένει στη μνήμη ως ένας από τους μεγάλους, αλλά που αν ανατρέξεις στην (πλούσια) φιλμογραφία του διαπιστώνεις πως δεν έχεις και πάρα πολλούς λόγους για να τον θυμάσαι. Πάντως, με τη συγκεκριμένη ταινία, ο 77χρονος κατά την εποχή των γυρισμάτων σκηνοθέτης επιστρέφει ουσιαστικά στα παλιά του λημέρια, στις αγνές και παθιασμένες ερωτικές ιστορίες με τις οποίες μάς συστήθηκε στα χρόνια του '60. Επιστρατεύει μάλιστα και τον επί χρόνια συνεργάτη και κολλητό του, τον συνθέτη Φράνσις Λάι για το ομολογουμένως μελωδικό και συγκινητικό μουσικό θέμα της ταινίας και ξαμολάει τον Ντυζαρντέν και την Ζύλμπερστάιν να προσπαθούν να αντισταθούν στον έρωτά τους με φόντο τα εξωτικά τοπία της Ινδίας. 

Προς Θεού, δεν είναι κακή ταινία, κρατάει, όμως πολλά καρπούζια στη μασχάλη της και σε κάποια σημεία χάνει την μπάλα και γίνεται σαλάτα, ειδικά δε όταν μπλέκει λίγο και τα μεταφυσικά του Ινδουισμού. Είναι, όμως, μια γλυκιά σαλάτα, τρυφερή, ρομαντική και μάλιστα με έναν εξαιρετικό Ζαν Ντυζαρντέν, ο οποίος ερμηνεύει με φυσικότητα και ειρωνία τον εγωπαθή και νάρκισσο χαρακτήρα του. Από την άλλη, όμως, έχει και τον (απίστευτα γερασμένο) Κριστόφ Λαμπέρ, για τον οποίο αναρωτιέσαι γιατί παίζει όπως παίζει (ευτυχώς, όχι για πολύ). Ξαναλέω, όμως, έχει μια ζεστασιά και μια ανθρώπινη ερωτική ιστορία που γοητεύει τους λάτρεις του είδους, που στο κάτω-κάτω θα την απολαύσουν χωρίς ενοχές.